หลวงปู่ทองรัตน์ กนฺตสีโล
วัดป่ามณีรัตน์ (วัดป่าบ้านคุ้ม)
ต.โคกสว่าง อ.สำโรง จ.อุบลราชธานี



ครูอาจารย์หลวงปู่ทองรัตน์ ได้ติดตามสืบหา
จนได้พบ "พระอาจารย์มั่น ภูริทัตโต"
ขณะนั้นท่านพำนักอยู่ที่วัดป่าสุทธาวาส จ.สกลนคร
ซึ่งแต่ก่อนเป็นป่าเหมาะแก่การภาวนามาก
จึงได้ไปกราบท่าน ขอพักอยู่ด้วย ๓-๔ วัน
เพื่อขอรับฟังโอวาทจากท่าน

พระอาจารย์มั่น ได้เมตตาให้อุบายในการปฏิบัติ
และไล่ให้ไปปฏิบัติเอง หลวงปู่ทองรัตน์ได้กราบลาท่าน
ออกปฏิบัติตามคำแนะนำตามลำพัง

ยิ่งปฏิบัติไป ในความรู้สึกมีแต่ความหนักไปหมด
นั่งก็หนัก ยืนก็หนัก นอนก็หนัก แก้ไม่ตก
จึงคิดถึงพระอาจารย์มั่นขึ้นมา
และกลับไปกราบท่านอีกครั้งหนึ่ง

เมื่อไปกราบพระอาจารย์มั่น ท่านก็ถาม
"เป็นจั่งได๋การปฏิบัติ"
หลวงปู่ทองรัตน์ท่านว่า ไม่รู้จะเอาอะไรมาบอกหลวงปู่มั่น
เพราะไม่เห็นมีอะไรเกิดขึ้น มีแต่จะหนักอย่างเดียว
เดินก็หนัก นอนก็หนัก นั่งก็หนัก

พระอาจารย์มั่นท่านพูดเป็นเชิงดุว่า

"การปฏิบัติอยากแต่ให้มันสงบ
เอาแต่ตัณหาเข้าไปทำ มันจะเห็นอะไร"

แล้วท่านก็ไล่ให้ไปปฏิบัติอีก

ด้วยนิสัยที่ดุดัน เอาจริงเอาจังเป็นทุนอยู่แล้ว
เมื่อหลวงปู่ทองรัตน์ท่านได้ยินพระอาจารย์มั่นดุ
เหมือนกับว่า "ท่านให้กำลังใจ"
จึงได้สะพายบาตรแบกกลดมุ่งหน้าสู่ป่าหนาดงทึบ
คราวนี้เอาจริงยิ่งกว่าเดิม
ทั้งเดินจงกรม นั่งสมาธิทั้งวันทั้งคืน
ให้เวลาในการพักผ่อนน้อย ฉันก็ลดน้อยลง

จนมีอยู่วันหนึ่งขณะเดินจงกรมอยู่
อาการที่ว่า "หนัก" ไม่รู้หายไปไหน
กลับมีแต่ความเบากายเบาใจ
เดินไปทางไหนเหมือนกับจะปลิวไป
ไม่สามารถจะเล่าให้ใครฟังถูก
ปฏิบัติติดต่อกันอยู่นาน
อาการเบานั้นก็ยังเหมือนเดิม จึงคิดว่า
"นี่หรือที่ครูบาอาจารย์มั่นบอกว่า อาการของจิตสงบ"
และท่านได้กลับไปหาพระอาจารย์มั่นอีกครั้ง

เมื่อไปกราบพระอาจารย์มั่นคราวนี้
ท่านไม่ดุเหมือนเมื่อก่อนและกราบเรียนท่านว่า
"ขะน้อยเห็นแล้วจิตสงบ"

"มันเป็นจั่งได๋จิตสงบ" ท่านถาม

"จิตสงบนั้นมันเบากายเบาใจ
ในอิริยาบถได๋มันกะเบา บอกบ่ถืก"

หลวงปู่ทองรัตน์ท่านได้เล่าให้พระอาจารย์มั่นฟัง
ถึงอาการต่างๆที่ได้ประสบจากการทำความเพียรจนหมดสิ้น

คราวนี้พระอาจารย์มั่นท่านได้แนะนำแนวทางปฏิบัติต่อ
โดยท่านให้พิจารณาขันธ์ ๕ ให้เห็นเป็นไตรลักษณ์
เป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา
พิจารณาให้เห็นแล้วย่อเข้ามา คือ กายกับใจ
ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นของไม่เที่ยง
เป็นทุกข์ เป็นของไม่มีตัวตน แยกมันให้ออก

หลังจากได้อุบายจากพระอาจารย์มั่นแล้ว
ก็กราบลาท่านอีกได้ออกปฏิบัติเอง
ได้นำอุบายที่ท่านให้มาพิจารณากลับไปกลับมา
อยู่เป็นเวลานานหลายเดือน
จนก่อนเข้าพรรษาที่ ๓ ก็ปรากฏสภาวะทุกอย่างลงตัว
เกิดปีติขึ้นในจิตใจ สว่างโร่ทั้งกลางวันกลางคืน
เห็นทุกสิ่งทุกอย่างไม่แตกต่างกันอย่างไร
โลกทั้งโลกไม่สงสัยอะไร คิดอยู่ในใจว่า ถ้าจะมีปัญหาร้อยแปดปัญหาก็ไม่สงสัย
อาการของจิตใจในขณะนั้นนิ่งมาก ไม่มีอะไรทำให้หวั่นไหวได้อีกต่อไป
ยิ่งในอาการดังกล่าวยากที่จะบรรยายถ่ายทอดให้คนอื่นรู้ได้
นอกจากตัวเอง เรียกว่า "ปัจจัตตัง"



คัดลอกจาก...หนังสือมณีรัตน์...อัญมณีแห่งไพรสณฑ์
(ปฏิปทาหลวงปู่ครูบาอาจารย์เฒ่าทองรัตน์ กฺนตสีโล).
พิมพ์ครั้งที่ ๔. สำนักพิมพ์ธรรมดา : กรุงเทพฯ. ๒๕๕๒. หน้า ๒๕-๒๘

ประวัติและปฏิปทา “หลวงปู่ทองรัตน์ กนฺตสีโล”
http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=13&t=26860

รวมคำสอน “หลวงปู่ทองรัตน์ กนฺตสีโล”
http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=72&p=308827