หลวงปู่เหรียญ วรลาโภ
วัดอรัญญบรรพต
ต.บ้านหม้อ อ.ศรีเชียงใหม่ จ.หนองคาย



ในวันนี้หลายวัดมารวมกัน
ความมุ่งหมายก็ว่ามาช่วยกันจัดช่วยกันทำ
งานเกี่ยวแก่ "การทำบุญอายุหลวงปู่"

การกระทำครั้งนี้ก็ขอให้พากันคิดเสียว่า
เราทำเพื่อให้เป็นประโยชน์แก่คนหมู่มาก
คนหมู่มากกว่าจะได้รวมกันแต่ละครั้งนี่
มันก็ต้องมีต้องจัดงานอย่างใดอย่างหนึ่งขึ้น
ปรารภงานนั้นเป็นเหตุ มีผู้ใดทราบข่าวเข้า
เมื่อมีโอกาสก็ได้สละเวลามาประชุมพร้อมเพรียงกัน
ถ้าหากว่าไม่มีการจัดงานอะไรขึ้น
อย่างนี้ก็ไม่ค่อยได้รวมกันในหมู่ใหญ่
ก็เป็นแต่เพียงหมู่น้อยที่มาพบกันร่วมบำเพ็ญกุศลกัน

เพราะฉะนั้นการทำบุญอายุนี้
ถ้าเราจะไปมุ่งหวังแต่เพียงว่า
มาช่วยกันอวยชัยให้พร
ขอให้หลวงปู่มีอายุมั่นขวัญยืนไปนานๆ
แบบนี้ก็ไม่ค่อยมีความหมายเท่าไรหรอก
เพราะชีวิตนี้มันเนื่องอยู่ด้วยบุญด้วยกรรม
เมื่อหมดบุญหมดกรรมแล้วก็หมดชีวิตกัน
แม้ว่าใครจะอวยชัยให้พรอย่างไรๆ
มันก็คงจะไม่เป็นไปตามคำอำนวยอวยพรนั้น

ในคราวครั้งหนึ่ง พระศาสดาเป็นหวัด
มีจามกันไป พอพระองค์จามทีไร
พระสงฆ์ก็ให้พรท่าน..ขอให้ทรงพระเจริญ
ขอให้ทรงมีสุขภาพอนามัยดี อะไรอย่างนั้นแหละ
พระองค์ก็ได้ทรงตรัสแก่ภิกษุเหล่านั้นว่า

คนเราจะมีอายุยืนด้วยการอวยชัยให้พรงั้นหรือ

ความจริงแล้วคนเราไม่ได้มีอายุยืนยาวไป
เพราะการอวยชัยให้พรนั้น เนื่องจากว่า
สังขารทั้งหลายเป็นของไม่เที่ยง
มันย่อมเป็นไปตามกฏธรรมดาของมัน
ก็เมื่อเป็นเช่นนี้ทำไมเราจึงทำกันอยู่

การทำนี่เข้าใจว่าคงเป็น
การแสดงความเคารพนับถือนั่นแหละ
การแสดงออกซึ่งความเคารพนับถือสักการะบูชา
โดยฐานที่เป็น "วยวุฑโฒ" ผู้มีอายุสูง
"คุณวุฑโฒ" มีคุณความดี
ได้บำเพ็ญมานานอย่างนี้แหละ

บรรดาผู้ที่เคารพนับถือ
ได้มานึกถึงเหตุผลดังกล่าวมานี้
จึงได้จัดจึงได้ทำกันขึ้น
อันนี้ถ้าพูดถึงประโยชน์ที่แท้จริงแล้ว มันก็หมายถึงว่า
มันเป็นประโยชน์แก่คนหมู่มากนั้นแหละ

คนหมู่มากได้มาร่วมประชุมสามัคคีกัน
เป็นการจูงใจของคนที่มีศรัทธายังอ่อนอยู่
ให้เป็นผู้มีศรัทธาแก่กล้าขึ้นไป
ธรรมดาผู้มีศรัทธายังอ่อนอยู่นี่
มันต้องอาศัยคนอื่นได้ชักได้จูงบ้าง
เช่นนั้นมันถึงจะทำกุศลคุณงามความดีนี้ให้ยิ่งขึ้นไปได้
ถ้าแต่ลำพังแต่ตนผู้เดียว
ไม่สามารถที่จะทำความดีให้ยิ่งๆขึ้นไปได้
นี้แหละเพราะฉะนั้นใน "อปริหานิยธรรม" นั้น

พระพุทธเจ้าจึงได้ทรงแสดงไว้ว่า
ให้หมั่นประชุมกันเนืองนิจนั่นแหละ
เมื่อประชุมก็พร้อมเพรียงกันประชุม
เมื่อเลิกก็พร้อมเพรียงกันเลิก
พร้อมเพรียงกันช่วยทำกิจธุระที่ควรทำ
อะไรหมู่นี้มันเป็นคุณธรรม
เป็นเครื่องสมัครสมานไมตรีจิตซึ่งกันและกัน
ให้มีความสมัครสมานสามัคคีกัน
ไม่จืดจางเพราะได้ทำกรณียกิจร่วมกัน
เรียกว่าได้ทำสิ่งที่เป็นประโยชน์ร่วมกัน
นั่นแหละถึงได้เป็นมิตรไมตรีจิตต่อกันไปได้นาน

แต่ถ้าต่างคนต่างอยู่อย่างนี้
ไม่ร่วมกิจกรรมอะไรกันอย่างนี้
การผูกมิตรไมตรีจิตต่อกัน
ก็ไม่มั่นคง มักจะจืดจางได้ง่าย
ด้วยเหตุฉะนี้พระศาสดาก็จึงได้ทรง
แสดงธรรมะต่างๆ ไว้เพราะว่าสิ่งที่คนเรา
พึงจะกระทำต่อกันและกันนั้นมันก็มีอยู่
แต่ถ้าทำโดยไม่ถูกทาง มันก็ไม่เป็นมงคล
ถ้าเราทำโดยถูกทางแล้ว
มันก็เกิดเป็นมงคลขึ้นมา
นำความเจริญให้แก่หมู่แก่คณะแก่ส่วนรวม



หมายเหตุ : อปริยหานิยธรรม มี ๗ ประการ
ได้แก่ ๑.) หมั่นประชุมกันเนืองนิตย์
๒.) พร้อมเพรียงกันประชุม เลิกประชุม และทำกิจกรรมร่วมกัน
๓.) ไม่บัญญัติ หรือล้มเลิกข้อบัญญัติต่างๆ
๔.) ให้ความเคารพและรับฟังความคิดเห็นของผู้ใหญ่
๕.) ไม่ข่มเหงสตรี ๖.) เคารพบูชาสักการะเจดีย์
๗.) ให้การอารักขาพระภิกษุสงฆ์หรือผู้ทรงศีล


ที่มา : ส่วนหนึ่งจากพระธรรมเทศนา
https://www.youtube.com/watch?v=Y-uzNtiUZcg

ประวัติและปฏิปทา “หลวงปู่เหรียญ วรลาโภ”
http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=13&t=20708

รวมคำสอนและประมวลภาพ
http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=72&t=43689