.

"ศีล เป็นฐานของการภาวนา"

" .. ศีลท่านแสดงไว้ในเพศของพระ ที่เป็นสมบัติของพระ
ซึ่งควรจะได้จากการบำเพ็ญของตน คือ ศีลสมบัติ
ศีลรักษาให้บริสุทธิ์ อย่าให้ด่างพร้อย ขาดทะลุ แต่อย่างใด

ให้มีสติระวังรักษา ส่วนความทะลึ่ง ดื้อด้านอย่าให้มีในหัวใจพระเรา
ให้มีหิริ โอตตัปปะ สะดุ้งกว่าต่อบาปต่อกรรม กลัวศีลจะด่างพร้อยขาดทะลุไปตลอดเวลา
นี่ชื่อว่า เป็นผู้มีศีลสมบูรณ์

เมื่อมีศีลสมบูรณ์แล้ว จิตใจก็ไม่วอกแวก คลอนแคลน ไม่เกิดความเดือดร้อน
ระแคะระคายว่า ศีลไม่บริสุทธิ์หรือศีลด่างพร้อย อย่างนี้ไม่มี

จิตก็ไม่เป็นอารมณ์ เมื่อไม่เป็นอารมณ์ นำเข้าสู่การภาวนา จิตก็รวมได้ง่าย
เพราะไม่มีอารมณ์มากวนใจ จิตก็รวมลงได้ง่าย รวมลงไปเรื่อย ๆ

ศีลก็กลายเป็น ศีลสมบัติ ตั้งแต่เราเริ่มบวชมา
จากนั้นก็เป็น สมาธิสมบัติ คือ จิตใจมีความสงบเยือกเย็น
จนกระทั่งแน่นหนา มั่นคง เรียกว่าสมาธิสมบัติ

จากนั้นก้าวออกทางปัญญา ปัญญานี่พิศดารมาก
นักบวชทั้งหลายขอให้เร่งในทางพิจารณาร่างกายให้มาก .. "

หลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน
๑ สิงหาคม ๒๕๔๗