หลวงปู่จันทร์เรียน คุณวโร
วัดถ้ำสหายจันทร์นิมิต
ต.ทับกุง อ.หนองแสง จ.อุดรธานี
เขียนบันทึกโดย “ครูบากล้วย - พระวีระศักดิ์ ธีรภัทโท”
วันที่ ๑ สิงหาคม ๒๕๔๐ ที่วัดป่าห้วยบ่อซืน อ.ปากชม จ.เลย
ในช่วงระหว่างปีพุทธศักราช ๒๕๒๔-๒๕๒๕
พระอาจารย์จันทร์เรียน คุณวโร ท่านเที่ยววิเวกและจำพรรษาอยู่ทางเขตเมืองเลย
สมัยนั้นเป็นสมัยกลิ่นไอคอมมิวนิสต์ซ่อนหลบตัวเพื่อรอฟ้าวันใหม่ที่พวกเขาเฝ้าหวัง
ตามเขตอำเภอปากชม น้ำโสม นายูง ยังมีกลิ่นไอควันไฟคอมมิวนิสต์อยู่
ท่านอาจารย์จันทร์เรียนบอก การซุกซ่อนอาวุธของคอมมิวนิสต์มีอยู่ทั่วไปตามป่าเขา
ชาวบ้านสมัยนั้นหรือแม้แต่พระบางรูปยังมีใจฝักใฝ่ในคอมมิวนิสต์
ท่านพระอาจารย์จันทร์เรียนออกจากบ้านวังผา
มาพักอยู่ที่วัดป่าห้วยบ่อซืน
มีวันหนึ่งท่านเดินไปบิณฑบาตที่ในหมู่บ้าน
วันนั้นท่านเดินบิณฑบาตผ่านอดีตเจ้าอาวาสวัดป่าห้วยบ่อซืน
เจ้าอาวาสผู้นี้แกมีนิสัยไม่เหมือนพระทั่วไป
ชอบพกพาอาวุธทั้งปืนมีดติดตัวเป็นประจำ
ความประพฤติของอดีตเจ้าอาวาสผู้นี้เป็นเช่นไร
ชาวบ้านห้วยบ่อซืนในอดีตเป็นที่ทราบกันดี
แต่ไม่มีใครกล้าทำอะไรจานกาละมังผู้นี้เพราะติดคาในผ้าเหลือง
จึงปล่อยวางแกให้เป็นไปตามกรรมของตนเอง
ปรกติจานอันธพาลผู้นี้เวลาบิณฑบาตเจอกันกับท่านอาจารย์จันทร์เรียน
มักจะพูดจาถากถางดูถูกท่านพระอาจารย์จันทร์เรียนอยู่เป็นประจำ
แต่พระอาจารย์จันทร์เรียนท่านจะอดทนในขันติวิริยะธรรมขององค์ท่านที่ฝึกมา
เดิมทีท่านพระอาจารย์จันทร์เรียนก่อนท่านจะบวชนั้น ท่านเป็นคนใจร้อนวู่วาม
แต่ความวู่วามของท่านถูกองค์ท่านหลวงปู่ชอบ ฐานสโม กำราบให้สิ้น
จึงเหลือแต่ใจเดิมที่ท่านเป็นคนใจเร็วไว้ให้เห็นเท่านั้น
วันนั้นจานเจ้าอาวาสวัดป่าห้วยบ่อซืนเดินบิณฑบาต
มาเจอกับท่านพระอาจารย์จันทร์เรียน
จานท่านนี้ว่าให้พระอาจารย์จันทร์เรียนว่า
“ท่านเรียน เมื่อวานมีแผ่นดินไหวอยู่ญี่ปุ่น
มีคนตายตั้งหลายคนท่านฮู้บ่
หลับหูหลับตาอย่างท่านจะรู้เรื่องอย่างนี้อยู่บ่
เฮาฮู้เรื่องนี่เพราะเราฟังวิทยุเด้”
ท่านพระอาจารย์จันทร์เรียนจึงว่าให้
“สนใจแต่แผ่นดินไหวอยู่ญี่ปุ่น
สนใจแต่แผ่นดินไหวอยู่ประเทศนั่นประเทศนี่
รู้หมดว่าแผ่นดินไหวอยู่ไหนในโลกนี้
แผ่นดินกิเลสไหวในใจของตนเองคือบ่สนใจ
ทุกวันนี้ไม่รู้หรือว่ากิเลสมันขย้ำหัวตัวเองมากแค่ไหนแล้ว”
ท่านพระอาจารย์จันทร์เรียนเตือนด้วยความหวังดีในธรรม
แต่เจ้าอาวาสท่านนี้กลับโกรธแค้นท่านอาจารย์จันทร์เรียน
ที่มาหักหน้าตนเองในกลางหมู่บ้านท่ามกลางญาติโยมที่กำลังจะใส่บาตร
จึงเก็บแค้นฝังลึกในใจเพื่อรอการสะสางกับท่านพระอาจารย์จันทร์เรียน
ผ่านไปไม่กี่วันขณะท่านพระอาจารย์จันทร์เรียน
กำลังเดินจงกรมอยู่ทางโรงครัวของวัดป่าห้วยบ่อซืนในปัจจุบัน
มีผู้ห่มผ้าเหลืองแอบเอาระเบิดมาปาข่มขู่ท่านพระอาจารย์จันทร์เรียน
ที่ทางเข้าวัดป่าห้วยบ่อซืน ห่างจากท่านเดินจงกรมอยู่ประมาณร้อยเมตร
เสียงระเบิดดังตู๊ม...ขึ้น พระอาจารย์จันทร์เรียนท่านกำหนดจิตดูที่มาทันที
ท่านเห็นอลัชชีผู้นี้หลบอยู่ในพงหญ้ากำลังเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้ท่าน
ท่านพระอาจารย์จันทร์เรียนทำท่าไม่สนใจ
เดินจงกรมของท่านต่อไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
อลัชชีผู้นี้พอขยับเข้ามาใกล้แล้วเขาเอาระเบิดลูกที่สอง
โยนใส่ท่านพระอาจารย์จันทร์เรียนอีกลูก
ระเบิดลูกที่สองตกอยู่ไม่ไกลท่านพระอาจารย์จันทร์เรียนมากเท่าไหร่นัก
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหตุอันหนึ่งอันใดมิทราบได้
ถามท่านพระอาจารย์จันทร์เรียนท่านก็บอกว่าไม่รู้
ระเบิดลูกนี้เกิดด้านไม่ระเบิดออกมาดั่งใจผู้ที่โยนหมายทำร้ายท่าน
ผู้ที่โยนระเบิดหมายทำร้ายท่านเห็นระเบิดไม่แตกจึงรีบถอยหนีหลบออกไป
หลังจากอลัชชีผู้นี้ถอยหนีไป
ท่านอาจารย์จันทร์เรียนจึงเดินไปเก็บลูกระเบิดที่อลัชชีทิ้งไว้
ท่านเอายางรัดถุงแกงมัดกระเดื่องลูกระเบิดเอาไว้ให้แน่น
แล้วเก็บเอาระเบิดลูกนี้ไปเก็บไว้ยังที่พักของท่าน
ท่านพิจารณาถึงจิตของผู้นี้ แม้ร่างกายจะหุ้มห่อด้วยผ้ากาสายะ
อันเป็นผ้าธงชัยแห่งอริยะ แต่จิตใจเขานั้นกลับตกต่ำดำดิ่งอยู่ในนรกอเวจี
ท่านได้แต่ปลงใจสังเวชกรรมที่เขาได้กระทำลงไป
รุ่งเช้าบิณฑบาตอาจารย์จันทร์เรียน
ท่านนำระเบิดลูกเกลี้ยงลูกนี้ติดตัวไปด้วย
พอท่านเจอกับอลัชชีผู้นี้ขณะบิณฑบาต
ท่านอาจารย์จันทร์เรียนจึงยื่นระเบิดลูกเกลี้ยงคืนให้เจ้าของ
ท่านอาจารย์จันทร์เรียนบอก “เอาของไปเล่นทิ้งขว้างไม่รู้จักเก็บกลับคืน
ผมไม่อยากเป็นผู้เก็บภาระของเล่นให้กับท่าน เอ้า...ไป ผมเอามาคืนให้”
ผู้ที่ขว้างระเบิดใส่ท่านเห็นระเบิดที่ตนเองขว้างใส่
พระอาจารย์จันทร์เรียนที่ท่านยื่นให้ ถึงกับหน้าเผือดถอดสี
เกิดความกลัวท่านพระอาจารย์จันทร์เรียนขึ้นมาอย่างจับจิตจับใจ
มีอาการตัวสั่นงันงกเมื่อเจอหน้าท่านพระอาจารย์จันทร์เรียน
จนพ่อตู้เสน บ้านห้วยบ่อซืน ที่รอใส่บาตรในขณะนั้นบอกว่า
“อาจารย์กลัวอาจารย์จันทร์เรียนเกือบใจขาดตาย”
อลัชชีผู้นี้ตรอมใจเป็นไข้อยู่หลายวันเพราะกลัวท่านพระอาจารย์จันทร์เรียน
ได้มากราบขอโทษท่านพระอาจารย์จันทร์เรียน
ท่านพระอาจารย์จันทร์เรียนบอก “กรรมท่านกับผมนั้นมันจบกันแล้ว
แต่กรรมพรหมจรรย์ที่ท่านทำไว้ในพระศาสนานั้นท่านต้องรับเอาเอง”
จากนั้นมาอลัชชีผู้นี้ไม่กล้าเบียดเบียนท่านพระอาจารย์จันทร์เรียนอีกเลย
พอผู้เขียน (ครูบากล้วย - พระวีระศักดิ์ ธีรภัทโท)
มาจำพรรษาอยู่ที่วัดป่าห้วยบ่อซืน ได้เห็นเจ้าอาวาสวัดบ้านท่านนี้
ดูกิริยาวาจาการกระทำของเขาไม่มีความเป็นพระให้เรามองเห็นเลย
นอกจากกายห่มผ้าเหลือง ต่อมาแกเกิดป่วยเดินไม่ได้อยู่พักหนึ่ง
สุดท้ายญาตินำกลับไปรักษาและไปตายอยู่ที่บ้านของตนเอง
นำเรื่องนี้ไปกราบเรียนให้ท่านอาจารย์จันทร์เรียนทราบ
ถามท่านว่าคนๆ นี้จะไปไหนท่านอาจารย์
ท่านพระอาจารย์จันทร์เรียนบอก
“อย่าถามว่ามันอยู่สูงซ่ำใด๋ ให้ถามว่ามันอยู่ต่ำซ่ำใด๋พอ”
ถามท่านว่าตอนนี้คนๆ นี้อยู่ที่ไหน
ท่านก็บอกชื่อนรกที่ผู้นี้กำลังเสวยทุกข์อยู่ให้ฟัง
เรื่องนี้มันมีเกิดขึ้นในพระศาสนาแล้ว เรื่องนี้มันมีเกิดขึ้นในชีวิต
เรื่องราวของท่านพระอาจารย์จันทร์เรียน คุณวโร
พระผู้เป็นพี่ชายทางธรรมของเรา
เราจึงบันทึกเรื่องของพระอาจารย์จันทร์เรียนไว้ให้ลูกหลานรุ่นหลังได้ศึกษา
รวมคำสอน “หลวงปู่จันทร์เรียน คุณวโร”http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=72&t=48726
ประวัติและปฏิปทา “หลวงปู่จันทร์เรียน คุณวโร”http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=13&t=48722
