หลวงพ่อชา สุภทฺโท
วัดหนองป่าพง
ต.โนนผึ้ง อ.วารินชำราบ จ.อุบลราชธานี
วันหนึ่งมีพระอยู่ด้วยกันมาเล่าให้อาตมาฟัง
ท่านเล่าว่า ปีนี้มันทุกข์เหลือเกิน
อาตมาก็ว่า ก็ให้มันทุกข์เสียก่อนสิมันถึงจะอดทน
ถ้าไม่มีความอดทนมันจะเห็นธรรมะไหม
อย่างเช่นว่า ก่อนนั้นตีสามไม่เคยจะตื่นเลย
แต่ที่นี่พอตีสามระฆังดังหง่างหง่างหง่าง
เรามันเคย...สองโมงเช้าจึงจะตื่นเมื่ออยู่บ้าน
มาอยู่ที่นี่ตื่นตีสาม มันก็เลยง่วง
ทำไม มันจะไม่อยากบวชอย่างนี้ล่ะ มันก็คิดถึงบ้าน
อยู่บ้านพ่อแม่...เราไม่เคยจะลำบากอย่างนี้
ไปมันซะดีกว่ามันเป็นทุกข์
ทำไมจะไม่เป็นทุกข์ ?
อย่างการขบฉัน...พระตั้งสามสี่สิบ
อาตมาก็ให้ฉันบิณฑบาตเรียงกันไปเรื่อยๆ
แต่เมื่อเราหิวขึ้นมาก็ว่า ฉันพร้อมไม่ได้รึ มันยุ่งยาก
อาตมาก็ว่า ดีแล้ว มันยุ่งยากนั่นล่ะมันดี...มันอดทนดี
พระบวชใหม่ๆ อยากฉันก็ฉัน
พอมันมาพบตรงนี้เข้ามันก็ทุกข์
เพราะพระจะฉันก็ต้องฉันเรียงลำดับกันไป
กว่าจะถึงเราก็...โอ...มันอดแล้วอดอีก
มันก็เป็นทุกข์ กว่าจะปรับตัวได้ก็ร่วมสามเดือนนู่นน่ะ
อาตมาก็เคยบอกพระนวกะว่า
ให้พอถึงเดือนที่สามแล้วถึงพอจะรู้เรื่องนิดนึง
เพราะมันผ่านทุกข์มาหลาย
ถ้าผ่านตรงนี้แล้วก็เอาสิ
จะไปทำมาค้าขายอะไรก็มีกำลัง
การงานดีขึ้น มีกำลังขึ้น
เช่นมีลูกศิษย์คนหนึ่งที่มาอยู่ที่นี่
ต้องตื่นนอนตีสาม นอนบางทีหกทุ่ม
พอสึกไปเป็นทหาร
ตอนอยู่เวรคนอื่นเขาจะตายแต่คนนี้สบาย
เดินจงกรมสบาย เจ้านายก็รัก
เลยมาบอกว่า เป็นทหารมันไม่ยาก มันง่ายๆ
ส่วนคนไม่เคยทำกรรมฐานมันจะตาย
คนที่สบายเพราะมันเคยทุกข์มาจนพอแล้ว
ให้มันทุกข์ขนาดนั้นเป็นทหารน่ะ
...มันไม่เต็มมือ มันเลยสบาย
นี่ล่ะ...เราต้องการตรงนี้
จากส่วนหนึ่งของพระธรรมเทศนา
http://www.youtube.com/watch?v=7jPlJSox94Y
