ปรารภธรรม
ของ
พระสุทธิธรรมรังสีคัมภีรเมธาจารย์
(พระอาจารย์ลี ธมฺมธโร)
วัดอโศการาม อ.เมือง จ.สมุทรปราการ
คำปรารภในหนังสือ "ท่านพ่อลี ธมฺมธโร"
พิมพ์เมื่อ ๑ มกราคม พ.ศ.๒๕๐๔



ข้าพเจ้าได้เข้ามาอยู่ในภาคกลางพระนครนี้
รู้สึกว่ามีความสังเวชใจ เมื่อได้คบค้าสมาคมแก่คนหลายจำพวก
ก็รู้สึกว่ามีแต่คนยากจนด้วยกันเป็นส่วนมาก

แล้วมาพินิจพิจารณาดูว่า เขาจนเพราะอะไร
ได้ความขึ้นว่าจนเพราะไม่มีอริยทรัพย์ คือเป็นผู้ไม่มีศีลประจำตัว
แล้วก็เคยสอบถามดูอีกว่า มีรายได้เดือนหนึ่งเท่าไร บางท่านมีรายได้ตั้งหมื่น
แต่ก็ยังแสดงความยากจนของตนอยู่เสมอ

บางคราวหรือบางสมัย ได้ตั้งข้อสังเกตในคราวที่เข้าไปคบค้าสมาคม
เช่น บางคราวขึ้นบันไดบ้าน มองไปใต้บันไดมีรองเท้าซับซ้อนกันอยู่เป็นสิบๆ คู่
ถ้ารวมทั้งสองผัวเมียก็คงจะมาก แต่มองดูก็ใหม่เอี่ยม
บางคราวก็ไปพรมน้ำมนต์ มองไปโต๊ะเครื่องแป้งก็หนาแน่นไปด้วยเครื่องฉาบทา
มองดูผ้านุ่ง เสื้อใส่ก็ล้นหลาม ถ้าเข้าไปในห้องน้ำ ก็พบสบู่บ้าง แปรงสีฟันบ้าง
ยาสีฟันบ้าง หลายก้อนหลายอัน วางไว้บ้าง แช่น้ำอยู่บ้าง ใช้กันอย่างล้นหลาม
นอกจากนั้นเครื่องสัมภาระต่าง ๆ ซึ่งไม่จำเป็นในครอบครัวก็เยอะแยะ

ถ้ามาคำนวณแล้ว สิ่งซึ่งมีประโยชน์แก่ตัวจริง ๆ มันไม่เท่าไรก็พอ
แต่โลภเจตนา ไม่พิจารณาถึงความเป็นอยู่อันจำเป็น
จึงเกิดความอยากความต้องการ ได้มาแล้วก็ใช้สอยไม่กี่วันก็ทิ้ง

ฉะนั้น ความจนมันก็เกิดขึ้นจากเรื่องเหล่านี้แหละ
ก็มานั่งพิจารณาปลงสังเวชของคนอยู่
ก็เลื่อมใสธรรมะคำสอนของพระพุทธเจ้าขึ้นอย่างยิ่งที่เรียกว่า ศีลเป็นอริยทรัพย์
สมบัติที่ได้มา จะมากก็ตาม น้อยก็ตาม เป็นของประเสริฐ ถ้ามีระเบียบและความพอดี

นอกจากนี้ก็คงยังมีอยู่มาก บางคราวก็นึกขึ้นในใจ
ว่า เราต้องการอยากจะอยู่กับคนมี
เราอยากจะหนีจากคนจน มันจะปล้นความดีของเรา
(ทำให้เราเสียเวลาแสวงหาความดี คืออริยทรัพย์)

การกล่าวมานี้ได้พบเห็นเป็นส่วนมาก ว่าคนเรามันมีแต่คนยากจนทั้งสิ้น
คนมั่งมีย่อมหายาก ศีลธรรมชอบอยู่กับคนที่มั่งมี ไม่ชอบอยู่กับคนยากจน มันเดือดร้อน
ธรรมดาคนจนเมื่อจนตรอกเข้าแล้วมันก็ปล้น หรือเบียดเบียนด้วยวิธีการต่าง ๆ
ฉะนั้น ผู้ไม่ต้องการพบความยากจน ก็ควรตั้งอยู่ในศีลและธรรม

ศีลธรรมนี้ จะทำให้เราเป็นคนมั่งมีได้เพียงใดเธอให้ทดลองดู จะรู้ขึ้นในตน
โดยมากคนเราไปคิดกันเสียว่า ศีลและธรรมนำความเสื่อมมาให้ครอบครัว
และประเทศชาติบ้านเมือง ความจริงมันไม่ใช่อย่างนั้น
ตัวอย่างเช่น สัมมากัมมันโต การงานชอบ
เมื่อได้ทรัพย์มาจากการงานนั้น ๆ ให้ประหยัดจ่ายแต่สิ่งจำเป็นและสุจริต
เรียกว่า สัมมาอาชีวะ เท่านี้ก็ขื่อว่า เป็นผู้ตั้งอยู่ในศีลธรรมแล้ว
ใจของบุคคลผู้นั้นจะสบาย ไม่มีเวรภัยแก่บุคคลใด ๆ ทั้งหมด

ฉะนั้น ผู้ปรารภก็ได้แต่บ่นรำพึงอยู่ในใจว่า ทำอย่างไรหนอ ๆ เพียงเท่านั้น
จะพยายามให้อริยทรัพย์แก่เขา เขาก็ไม่พึงปรารถนา
จะไม่ให้ก็จะจนตายกันอยู่แต่นั้น และบางคนมิหนำซ้ำกลับย่ำยีศีลธรรมเสียอีกด้วย

เหตุนี้ ปวงชนพุทธบริษัทก็ควรสำเหนียก ประพฤติปฏิบัติตนของตน ให้สมกับภาวะ
สมกับคำที่ว่ามนุษย์ ควรอบรมจิตใจนิสัยตน ให้สูงขึ้นด้วยศีลธรรม
เรียกว่า มนุสโส เท่านี้ ก็จะมีความร่มเย็นเป็นสุขทั่วกัน



ที่มา
http://www.dharma-gateway.com/monk/prea ... lee_12.htm

กระทู้รวมคำสอนพระอาจารย์ลี ธมฺมธโร
http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=72&t=38679