ปฏิบัติธรรมไปทำไม ?
ในทัศนะของ อ.กำพล ทองบุญนุ่ม


หลายคนสงสัยว่า เราจะปฏิบัติธรรมไปทำไม ?
ในเมื่อเราก็ให้ทาน รักษาศีล สวดมนต์ ไหว้พระ เป็นคนดีก็พอแล้ว
มันก็ดีเพียงระดับหนึ่งนะ
แต่มันทำให้เราไม่โลภ ไม่โกรธ ไม่หลงได้หรือเปล่า ?
ถ้าเราให้ทานไม่เป็น เราให้มากๆ บางทีเราก็ยังโกรธ ยังหงุดหงิดอยู่
ศีล ช่วยได้เฉพาะเรื่องกาย วาจา
ช่วยเรื่อง “จิตใจ” ยังไม่ได้
แม้กายวาจาจะปกติ แต่ใจอาจจะยังพิการอยู่
ยังยินดียินร้าย ไม่พอใจอยู่

ก็ในเมื่อต้นตอมันอยู่ที่จิตใจ
เราก็ต้องมาภาวนา เพื่อทำให้จิตใจเจริญ
ไว้เผชิญหน้ากับตัวตนที่่เกิดขึ้นที่ใจ
อันนำทุกข์มาสู่จิตใจ
ดังนั้น การภาวนา จึงเป็น “กุศล” สูงสุด
“บุญ กับ กุศล” สองคำนี้ไม่เหมือนกันนะ
“บุญ” เป็นชื่อของความสุข
ส่วน “กุศล” นี่ เป็นเรื่องของการตัดซึ่งกิเลสเลยทีเดียว
ดังนั้น เราจึงควรมาปฏิบัติธรรม เพื่อมาสร้าง
“ยอดบุญเหนือทุกข์” ก่อนที่เราจะหมดลมหายใจ


ปฏิบัติธรรมไปทำไม ?

เมื่อความแก่ ความเจ็บ ความตาย ความพลัดพราก
ถ้าอาการต่างๆ เหล่านี้ เกิดขึ้นกับใจเราแล้ว
เรายังเป็นทุกข์อยู่ล่ะก็ เราจำเป็นต้องปฏิบัติธรรม
ถ้าหากว่าเราไม่ได้อย่างใจหวัง
ยังต้องเป็นไปตามกรรม
มีความโศก ความเศร้า ความหงุดหงิด
มีความโลภ ความโกรธ ความหลง
สิ่งเหล่านี้ ถ้ามันเกิดขึ้นในใจเราแล้ว
ถ้าเราไม่เป็นทุกข์ล่ะก็ ไม่จำเป็นต้องปฏิบัติธรรม
แต่ถ้าเรายังเป็นทุกข์กับอาการต่างๆ เหล่านี้อยู่
นั่นแหละ เราจึงต้องปฏิบัติธรรม