โอวาทธรรม
ของ
พระสุทธิธรรมรังสีคัมภีรเมธาจารย์
(พระอาจารย์ลี ธมฺมธโร)
วัดอโศการาม อ.เมือง จ.สมุทรปราการ
แสดงพระธรรมเทศนาเมื่อวันที่ ๑๓ พฤษภาคม ๒๔๙๖
ณ วัดป่าคลองกุ้ง อ.เมือง จ.จันทบุรี
แสดงใน "พุทฺธํ ธมฺมํ สงฺฆํ สรณํ คจฺฉามิ" ว่า...
ธิเบต จีน ญี่ปุ่น ไทย ญวน เหล่านี้ ศาสนาแพร่มาจากประเทศอินเดีย
พระพุทธศาสนาในอินเดียเริ่มเสื่อมตั้งแต่ ๘๐๐ ปี
ต่อมาจนถึง ๑,๐๐๐ ปี ก็หมด แทบหาพระไม่ได้
บางทีเดิน ๕ วัน แทบจะไม่เห็นพระสักองค์เดียว
"พระ" นั้นมีหลายอย่าง บางองค์พูดจาเป็นปราชญ์ แต่การปฏิบัติเป็นพาล
บางองค์พูดไม่ดี แต่การปฏิบัติดี บางองค์ทั้งพูดดีและก็ปฏิบัติดี
"ปุญญกิริยาวัตถุ" คือ ต้องบำเพ็ญทาน ศีล ภาวนา
ให้ถึงพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์จริงๆ จึงจะสมบูรณ์
๑.) วัตถุ คือ เรื่องราวหรือสิ่งของที่มองเห็น
๒.) กิริยา คือ อาการของกาย วาจา ที่แสดง
๓.) ปุญญ คือ ความอิ่ม เย็นใจ เบิกบานสบาย
"ทานมัย" วัตถุมี ๒ ชนิด คือ วัตถุสมบัติ และวัตถุวิบัติ
๑.) วัตถุ ที่ให้ทานเป็นของบริสุทธิ์ ของดี ของเลิศ ได้มาโดยสุจริต
๒.) กิริยา ที่ให้นอบน้อมคารวะ วาจาที่กล่าวก็เคารพ
สุภาพ อ่อนหวาน ไม่สำรากขู่กรรโชก
๓.) ปุญญ ใจที่ให้เบิกบาน ไม่มีเจตนาโลภะ
โทสะ โมหะ ปฏิฆะ (พยาบาท) วิหิงสา (เบียดเบียน)
การบำเพ็ญทานต้องถึงพร้อมด้วยคุณสมบัติ ๓ ประการนี้
จึงจะเรียกว่า เข้าถึงพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์จริงๆ
"สีลมัย" "สีเลน" แปลว่า ดี งาม บริสุทธิ์
๑.) วัตถุ ได้แก่ สิกขา กรรมบถ
๒.) กิริยา ได้แก่ ความสงบ สำรวม กาย วาจา
๓.) ปุญญ ได้แก่ ใจปกติ เย็น อิ่ม
"ภาวนามัย" คือ สมถะ วิปัสสนา
๑.) วัตถุ ได้แก่ กัมมัฏฐาน ลมหายใจ
๒.) กิริยา ได้แก่ การนั่งขัดสมาธิ เท้าขวาทับเท้าซ้าย
มือขวาทับมือซ้าย กายตั้งตรงไม่เอนเอียง
๓.) ปุญญ ได้แก่ การสงบใจจากนีวรณธรรม
อกุศล วิตก พยาบาท วิหิงสา มีใจหนักแน่นมั่นคง
"ลม" เป็นชีวิตของร่างกาย หรืออาหารของร่างกาย
"สติ" เป็นชีวิตของจิต หรืออาหารของจิต
ถ้าขาดสติก็ลืมลม เรียกว่า "คนตาย"
จะนั่งอยู่ก็ตาย จะนอนอยู่ก็ตาย จะยืนเดินก็ตาย
คนที่ไม่ตายย่อมมีอิทธิฤทธิ์ สามารถทำอะไรๆให้สำเร็จได้
เพราะความดีมีอำนาจยิ่งกว่าสิ่งใดๆ ทั้งสิ้น
นายพรานมีลูกศรกำมือเดียวจะต้องเล็งยิงให้แม่นจึงจะได้นก
คือ ต้องพิจารณาให้แน่นอนเสียก่อนว่า สิ่งใดเป็นบุญเป็นกุศลแล้วจึงทำ
ระวังอย่าให้จิตส่ายไปในสัญญาอดีต อนาคต
ก่อนที่เราจะพึ่งใคร เราต้องทำความดีให้เขาเสียก่อน เขาจึงจะให้เราพึ่งได้
คนไม่ดี อาศัยวัด วัดก็ไม่ให้อยู่ จะไปอาศัยใครๆเขาก็ไม่รับ
คนที่จะพึ่งกันได้นั้น จะต้องทำความดีต่อกัน
เหมือนพระ (เครื่องราง) ถ้าเราไม่ปลุกเสกให้อาหารท่าน (คือ สวดมนต์ภาวนา)
ท่านก็ไม่มาช่วยเราได้ฉันใด
เมื่อเราจะพึ่งพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์
เราก็จะต้องทำความดีต่อท่านเสียก่อน
พระพุทธศาสนา เดิมเป็นของพระพุทธเจ้า
แต่เมื่อพระองค์ท่านเสด็จดับขันธปรินิพพานแล้ว
ก็ต้องเป็นหน้าที่ของเราเหล่าพุทธบริษัท
มี ภิกษุ สามเณร อุบาสก อุบาสิกา
ซึ่งจะต้องเป็นผู้ดำรงรักษาให้พระพุทธศาสนาเจริญถาวรสืบไป
คัดลอกจากหนังสือ แนวทางวิปัสสนา-กัมมัฎฐาน ๑
พระอาจารย์ลี ธมฺมธโร วัดอโศการาม
โดย ชมรมกัลยาณธรรม
ลี ธมฺมธโร. แนวทางวิปัสสนา-กัมมัฎฐาน ๑. พิมพ์ครั้งที่ ๑.
กรุงเทพฯ : ขุมทองอุตสาหกรรมการพิมพ์, ๒๕๕๒. หน้า ๙๖-๑๐๐
กระทู้รวมคำสอนพระอาจารย์ลี ธมฺมธโร http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=72&t=38679
ประวัติและปฏิปทาพระอาจารย์ลี ธมฺมธโร http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=13&t=21381
ขออนุโมทนา สาธุๆๆ ค่ะ