การภาวนา “พระพุทโธ” ที่จะเปลี่ยนจากการภาวนาพุทโธที่เคยทำมานั้น ครูอาจารย์นักปฏิบัติสำคัญๆ ทั้งหลายท่านก็สอนตรงกัน
ดังเช่นท่านพระอาจารย์มั่น ภูริทัตตมหาเถระ ท่านยังใช้อุบายสอนชาวป่าชาวเขาให้รู้จักภาวนาคำ “พุทโธ” โดยให้เขาช่วยหา “พุทโธ” ของท่าน ที่ท่านบอกว่าท่านทำหาย ให้เขาช่วยหา และผลดีก็เกิดแก่ชาวป่าชาวเขาผู้นั้น แสงสว่างเกิดขึ้นธัมมะเกิดขึ้น เขาได้เบิกบานเป็นสุขเพราะหาพุทโธพบ
ภาวนาพระพุทโธในการปฏิบัติ อาจเปรียบได้กับกำลังเดินอยู่บนทางสายพระพุทโธ ทางสายนี้มีจุดหมายสำคัญมากมายหลายจุดเป็นธัมมะก็เช่นเห็นเกิดดับ เห็นไตรลักษณ์ อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา เห็นอริยสัจ ๔ ทุกข์ สมุทัย นิโรธ มรรค เป็นต้น
ถ้าเดินอยู่บน “ทางสายพระพุทโธ”
คือภาวนาพระพุทโธไว้ให้ทุกเวลา
ไม่ต้องเจาะจงเฉพาะนั่งสมาธินั่งปฏิบัติเท่านั้น
แต่ให้ถือเป็นกิจวัตร
คือหน้าที่ที่ต้องทำเป็นประจำทุกเวลา
ที่ยังมีลมหายใจเข้าออกอยู่
จะยืนเดินนั่งนอนกินข้าวอาบน้ำ
หรือทำงานด้วยกายมิใช่ด้วยใจ
ใจว่างจากงานอยู่
ภาวนา “พระพุทโธ” ไว้
อย่าทิ้งไปใช้สติใช้ปัญญาพิจารณาสิ่งใดอื่น เปรียบการภาวนา “พระพุทโธ” ก็เพื่อให้เข้าใจความจริงอย่างชัดแจ้งว่า ถ้าเดินอยู่บน “ทางสายพระพุทโธ” ไม่หยุดแวะเวียนไปคิดนั้นคาดนี่ ก็จะถึงจุดหมายอันควรถึงอันปรารถนาถึงแน่นอน “ทางสายพระพุทโธ” จะนำไปถึงหลายต่อหลายจุดดังกล่าวมาแล้ว...
: แสงส่องใจ ๓ ตุลาคม ๒๕๔๗
: สมเด็จพระญาณสังวร สมเด็จพระสังฆราช สกลมหาสังฆปริณายก
http://www.dhammajak.net/board/viewtopic.php?t=14381
