ผู้มุ่งปฏิบัติธรรม ต้องรู้จักพิจารณาเลือกเฟ้นธรรม

ผู้มุ่งมาบริหารจิต มุ่งปฏิบัติธรรมเพื่อความพ้นจากกิเลส
ต้องพิจารณา “ใจ” ตนในขณะอ่านหนังสือหรือฟัง
เรียกว่าเป็นการเลือกเฟ้นธรรม
ธรรมใดกระทบใจว่า ตรงกับที่ตนเป็นอยู่
พึงปฏิบัติน้อมนำธรรมนั้นเข้าสู่ใจตน
เพื่อแก้ไขให้เรียบบร้อย ที่ท่านกล่าวว่า

“เห็นบัณฑิตใด ผู้มีปกติชี้ความผิดให้ ดุจผู้บอกขุมทรัพย์ให้
ซึ่งมีปกติกล่าวกำราบ มีปัญญา พึงคบบัณฑิตเช่นนี้น
เมื่อคบท่านเช่นนั้น ย่อมประเสริฐ ไม่เลวเลย”

“บัณฑิต” นั้นคือ “คนดีผู้มีธรรม หรือผู้รู้ธรรมปฏิบัติธรรม
ที่พระพุทธองค์ทรงสั่งสอนนั่นเอง”

การกล่าวธรรมของบัณฑิต คือ การกล่าวตามที่พระพุทธเจ้าทรงสอนไว้
และบัณฑิตนั้นมีพุทธภาษิตกล่าวไว้ด้วยว่า...

“บุรุษจะเป็นบัณฑิตในที่ทั้งปวงก็หาไม่
แม้สตรีมีปัญญาเฉียบแหลมในที่นั้นๆ ก็เป็นบัณฑิตได้เหมือนกัน”

สามารถหนีไกลจากกิเลสได้มากเพียงไร
ก็สามารถแลเห็นพระพุทธเจ้าได้ใกล้ชิดเพียงนั้น

คนดีมีปัญญา คือคนมีกิเลสบางเบา โลภน้อย โกรธน้อย หลงน้อย
กิเลสนั้นมีมากเพียงไร ก็ทำให้เหลือน้อยได้
ทำให้หมดจดอย่างสิ้นเชิงก็ได้ สำคัญที่ผู้มีกิเลสต้องมีปัญญา
แม้พอสมควรที่จะทำให้เชื่อว่า กิเลสเป็นโทษอย่างยิ่ง ควรหนีให้ไกล
สามารถหนีไกลกิเลสได้มากเพียงไร
ก็สามารถเป็นคนดี เป็นบัณฑิตได้เพียงนั้น
ทั้งยังจะสามารถแลเห็นพระพุทธเจ้าได้ใกล้ชิดเพียงนั้นด้วย

: การให้ธรรม ชนะการให้ทั้งปวง
: สมเด็จพระญาณสังวร สมเด็จพระสังฆราช สกลมหาสังฆปริณายก


นำมาจากบอร์ดเก่า โพสต์โดย คุณ I am สาธุๆๆ นะค่ะ
http://www.dhammajak.net/board/viewtopic.php?t=10238