• หลงโลกจึงทุกข์
โดย หลวงพ่อชา สุภัทโท

เราฟังธรรมก็เพื่อจะได้มีความรู้ไปแก้ปัญหาของโลก
เพราะโลกอันนี้ไม่ต้องแก้ปัญหาอะไรให้มันมากมาย
มาแก้ความเห็นของเรา มาแก้ความคิดของเรา
มาแก้ทิฏฐิของเรา ให้มีความเห็นอันถูกต้องเป็นสัมมาทิฏฐิเท่านั้น
โลกที่มันตั้งอยู่มันก็ตั้งอยู่ตามสภาพของมัน
เพราะเราไปหลงโลก มันจึงทุกข์
โลกนั้นมันไม่ทุกข์ โลกนั้นมันไม่ยาก เราเป็นคนยาก

เหมือนกับเราเดินทางหนทางไกลเท่าไร มันก็ไม่เหนื่อยกับเรา
หนทางไม่เหนื่อย เราผู้เดินนี้เหนื่อย เราผู้วิ่งนี้มันหนัก
หนทางมันจะไปไหนก็ช่าง มันไม่เมื่อย มันก็ไม่เหนื่อย
มันเหนื่อยเพราะเราเดินทาง มันเป็นอย่างนี้
ฉะนั้น ทางมันพอดีของมันอยู่ พอดีอย่างไร
ถ้าเราเดินเหนื่อยเราก็พัก ก็ไม่เป็นไรถ้าเราฉลาด
ถ้าเหนื่อยแล้วยังขืนเดินไป ก็ตายกับหนทางเท่านั้นแหละ
ทางไม่เป็นอะไร ถึงแม้ว่าเราจะหยุด มันก็ไม่บังคับให้เราเดินไปอีก
ถึงแม้เราจะไปอีก มันก็ไม่บังคับให้เราหยุด
โลกมันเป็นอย่างนี้ ถ้าเรารู้จักทางก็รู้จักกำลังของเรา
พอสมควรเราก็พักได้เราจึงค่อยเดินไป
เป็นเรื่องของเรา คนรู้จักทางเป็นอย่างนี้

คนรู้จักโลกก็เหมือนกัน โลกมันเป็นของมันอยู่อย่างนั้นเอง
ทางนั้นก็เป็นโลก โลกนั้นก็คือหนทาง
ถึงแม้ว่าเราเดินต่อมันก็ไม่สิ้นสุดสักที โลกไม่ได้ทำให้เราทุกข์ เราทุกข์เอง
ฉะนั้น จึงมาแก้ที่เรา ใจเรานี้มันหลงโลก ไม่ใช่โลกหลงเรา
เรามันหลงโลกเข้าใจไหม ?
ถ้าว่าอาหารทั้งหลาย ถ้ามันอร่อย ไม่ใช่อาหารมันหลงเรา
เรามันหลงอร่อยอันนั้น หลงหวาน หลงเปรี้ยว
หวานก็พอดีของมัน เปรี้ยวก็พอดีของมัน มันเป็นของพอดี


• หลงโลก หลงอารมณ์
โดย หลวงพ่อชา สุภัทโท

การฟังธรรมะเพื่อจะอบรมใจเราให้เกิดปัญญา
เพื่อให้ไปแก้ปัญหาของโลก ปัญหาของโลกอยู่ไหน
“โลก” คือ “อารมณ์” ที่มีอยู่รอบๆ ตา หู จมูก ลิ้น กาย เป็นต้น
จัดได้ว่าเป็นอารมณ์ ดีชั่วทั้งหลายทั้งปวงเป็นอารมณ์
อารมณ์ทั้งหลายทั้งปวง ถ้าเราหลงอารมณ์ก็คือเรา “หลงโลก”
“หลงโลก” ก็คือ “หลงอารมณ์”

คำว่าดูโลกไม่ใช่ว่านั่งเครื่องบินไปรอบโลก
โลกนั้นคืออารมณ์ อารมณ์ที่ชอบใจไม่ชอบใจ มีสุขมีทุกข์
ทั้งหมดท่านเรียกว่า “อารมณ์” ซึ่งมันเกิดขึ้นกับใจเราก็มี
นั่งอยู่เฉยๆ ก็เกิดขึ้นทางตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ เรา
มีอยู่รอบสิ่งทั้งหลายเท่านี้แหละ เมื่อเราได้สัมผัสกับอารมณ์ทั้งหลายแล้ว
ใจเรามันจะหลงอารมณ์ ถ้ามันหลงอารมณ์ มันก็แก้ปัญหาของโลกไม่ได้
เมื่อแก้ปัญหาของโลกไม่ได้ ใจเราก็เศร้าหมอง ก็ไม่ผ่องใสติดอยู่ในโลก
เมื่อแก้ปัญหาไม่ได้ ถ้ามันติดปัญหาข้องปัญหาขึ้นมาจริงๆ แล้ว
บางทีก็ร้องไห้น้ำตาไหล เคยร้องไห้ไหม ?
แก้ปัญหาลูกไม่ตก แก้ปัญหาเมียไม่ตก
แก้ปัญหาวัตถุข้าวของเงินทองไม่ตก แก้ปัญหาความเจ็บไข้ไม่ตก
มีแต่น้ำตาไหลออกมาเท่านั้นแหละ คนโง่คนไม่มีปัญญา


• สภาพของโลกและอารมณ์
โดย หลวงพ่อชา สุภัทโท

คนแก้ปัญหาของโลกไม่ได้ก็ร้องไห้
ถ้าไม่ร้องไห้ก็หนี หนีไปยิงตัวตาย หนีไปกินยาตาย
หนีไปโดดน้ำตาย มันก็หนีไปอย่างนั้นแหละ
เพราะคนโง่คนชั่วหนีไปทั่วนั่นแหละ เหมือนกับไฟมันไหม้ป่า
สัตว์ต่างๆ ก็หนีไปตามสัญชาติญาณของมันเพราะกลัวตาย
มันดับไฟไม่ได้ มนุษย์เรานี้เหมือนกันฉันนั้น
มันติดในอารมณ์ แก้อารมณ์ของโลกไม่ได้ เดี๋ยวก็ทะเลาะกัน
เดี๋ยวก็วุ่นวายกัน เดี๋ยวหัวเราะเดี๋ยวก็ร้องไห้วุ่นวาย
เป็นอยู่อย่างนี้เอง สภาพของโลกเป็นอยู่อย่างนี้

• รู้กาลเทศะ
โดย หลวงพ่อชา สุภัทโท

หลายคนประทับใจว่าหลวงพ่อชำนาญในการปรับตัว
หรือวางตัวต่อกาละและเทศะ ในลักษณะที่โบราณเรียกว่า
“บัวไม่ให้ช้ำ น้ำไม่ให้ขุ่น แต่เอาปลามากินได้”
โดยปฏิปทาที่ยืดหยุ่นแต่ไม่เคยขัดต่อพระธรรมวินัย

พระลูกศิษย์รูปหนึ่งได้เล่าปฏิปทา
บางประการของหลวงพ่อ ในเรื่องนี้ให้ฟังว่า

“เมื่อท่านไปเมืองนอก ท่านก็ปฏิบัติไม่ให้ขัดกับประเพณี
ดูกาลเทศะ ท่านบอกว่า แม้เราจะเป็นผู้ปฎิบัติ
ก็อย่าเอาของเราไปขัดกับประเพณีเขา
จะเอาแต่ของเราท่าเดียวไม่ได้ ต้องดูของเขาก่อน
ไม่เฉพาะแต่ที่เมืองนอก
เวลารับนิมนต์ไปฉันในเมือง หรือไปร่วมฉันกับพระวัดบ้าน
ท่านก็สอนว่า ดูพิธีของเขาก่อน สิ่งไม่เสียหาย ไม่เป็นอาบัติ
ไม่ขัดกับพระวินัยโดยตรง แต่เป็นกฎที่เราตั้งของเราเอง
ก็รู้จักผ่อนปรนแก้ไขจึงจะฉลาด

อย่างเช่นของบางอย่าง เขาถวายก็รับไว้ อย่าฉันเสียก็หมดเรื่อง
ไม่ต้องไปพูด ต้องกัปปิยะก่อน มันจะขัดกัน
แต่ถ้ามีโยมของเราอยู่จะกัปปิยะก็ได้
มีอะไรสมควรฉัน ไม่ผิดก็ฉันเสีย
อย่างอยู่เมืองนอก เขาจะข้ามหัวข้ามหู ท่านก็ไม่ได้ให้ถือ
ท่านบอกว่าประเพณีคนละอย่าง ถือคนละอย่าง ไม่เสียหายหรอก”

หมายเหตุ : กัปปิยะ หรือกัปปิยภัณฑ์ แปลว่า เหมาะสม, สมควร
หมายถึง สิ่งของเครื่องใช้ที่สมควรแก่สมณะคือภิกษุสามเณร
เป็นสิ่งของที่ภิกษุสามเณรบริโภคใช้สอยได้ ไม่ผิดพระวินัย
เรียกเต็มว่า กัปปิยภัณฑ์ ได้แก่ ปัจจัย ๔
คือ ผ้า อาหาร ที่อยู่อาศัย และยารักษาโรค

สิ่งของที่ภิกษุสามเณรไม่ควรจะบริโภคใช้สอย
หรือบริโภคใช้สอยไม่ได้ เช่น เสื้อ กางเกง เครื่องประดับ เป็นต้น
เรียกว่า อกัปปิยะ หรืออกัปปิยภัณฑ์

ปัจจัยบางอย่างที่เป็นอกัปปิยะ นิยมทำให้เป็นกัปปิยะก่อนจึงถวายพระ
เช่น ผลไม้ที่มีเปลือกหนา นิยมปอกหรือใช้มีดใช้เล็บกรีดให้เป็นรอยเสียก่อน
ทำดังนี้เรียกว่า “ทำกัปปิยะ” เรียกผู้ทำกัปปิยะนั้นว่า กัปปิยการก


• ปลดทุกข์
โดย หลวงพ่อชา สุภัทโท

ทุกข์มีเพราะยึด
ทุกข์ยึดเพราะอยาก
ทุกข์มากเพราะพลอย
ทุกข์น้อยเพราะหยุด
ทุกข์หลุดเพราะปล่อย

“Letting go of sufferings”

Sufferings arise because of our attachment to things.
They stay because we keep on clinging to whatever we blindly crave for.
The more you desire, the more sufferings you’ll get.
If you let go a little, sometimes suffering can disappear.
But if you let go of all attachment,
you can eventually free yourself from all sufferings completely.

By : Venerable Monk Luang por Cha Supattho
Nongpapong Temple, Ubonrajathani


• ของจริง
โดย หลวงพ่อชา สุภัทโท

ธรรมของจริงของแท้ที่ทำให้บุคคลเป็นอริยะได้
มิใช่เพียงศึกษาตามตำรา และนึกคิดคาดคะเนเอาเท่านั้น
แต่จะต้องปฏิบัติให้เป็นไปตามนั้นจริงๆ
ของจริงจึงจะเป็นของจริงขึ้นมาได้

“Real Thing”

Real Dhamma makes layman noble.
Not only study by the book and use one's imagination,
but also have the practice accordingly.
Only then that Real thing becomes real.

By : Venerable Monk Luang por Cha Supattho
Nongpapong Temple, Ubonrajathani

อนุโมทนาสาธุๆค่ะ ขอบพระคุณค่ะ

นตฺถิ สนฺติ ปรํ สุขํ
สุขอื่นยิ่งกว่าความสงบไม่มี.

สาธุ สาธุ สาธุ

ลึกซึ้ง อ่านแล้วต้องอ่านอีก ... สาธุครับ

กราบสาธุๆๆ

ขออนุโมทนาสาธุนะครับ

4Aขออนุโมทนาสาธุการค่ะ