หลวงตาพระมหาบัว ญาณสัมปันโน
ความสมมุติของโลกว่า สิ่งนั้นเป็นนั้น สิ่งนี้เป็นนี้่ไม่มีสิ้นสุด
แม้จะสมมุติว่าสิ่งใดเป็นอะไร ก็ยึดถือในสิ่งนั้น
รักก็ยึด ชังก็ยึด เกลียดก็ยึด โกรธก็ยึด
อะไรๆ ก็ยึดทั้งนั้น
เพราะเรื่องของโลกก็คือกิเลสเป็นสิ่งสำคัญ
มีแต่เรื่องยึดและผูกพัน
ไม่มีคำว่า "ปล่อยวาง" กันบ้างเลย
ความยึดถือสาเหตุให้เกิดทุกข์ กังวล
โลกจึงมีแต่ความทุกข์ ความกังวลเพราะความยึดถือ
ถ้าความยึดถือเป็นหมือนวัตถุ
มองเห็นได้ด้วยตาเนื้อแล้ว
มนุษย์เราแบกหามกันทั้งโลก คงดูกันไม่ได้
เพราะบนหัวบนบ่าเต็มไปด้วยภาระ
ความแบกหามพะรุงพะรัง
ที่ต่างคนต่างไม่มีที่ปลงวาง
ราวกับเป็นบ้ากันทั้งโลกนั่นแลยังจะว่า
"ดี เกียรติยศ ชื่อเสียง" อยู่หรือ?
จนปราชญ์ท่านไม่อาจทนดูได้
ท่านสงสารและสังเวชคงามพะรุงพะรังของสัตว์โลก
เพราะท่านเป็นผู้หา "เมืองพอดี"
ไม่มีภาระเต็มตัว เต็มหัว เต็มบ่่าแล้วอย่างสิ้นเชิง
ที่มา... fb Supani Sundarasardula
