วิธีอยู่กับคนที่เราเกลียด

เราอยู่ในโลกกันคนละไม่กี่ปี ประเดี๋ยวเดียวก็จะล้มหายตายจากกันไปหมดแล้ว

มาเสียเวลากับเรื่องไร้สาระทำไม

อะไรที่ควรทำก็รีบทำเถิดปล่อยวางเสียบ้าง ความโกรธ ความเกลียดนั้น
ไม่มีคุณค่าอะไรต่อชีวิตอันแสนน้อยนิดนี้เลย มุ่งไปข้างหน้า ไปหาสิ่งที่มีคุณค่าให้ชีวิตดีงามดีกว่า

วิธีที่แนะนำทั้งหมดนั้น นักภาวนาเรียกว่า ''การกลับมาอยู่กับตัวเอง''
กล่าวคือ ถ้าเราเลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องอยู่กับคนที่ไม่ถูกโฉลก
แทนที่จะปล่อยใจให้อยู่กับ ความรู้สึกแย่ๆไปตลอด ก็ควรหันกลับเข้ามา ''มองด้านใน''
แก้ไขที่ตัวเอง อย่ามุ่งแก้ไขที่คนอื่น เพราะยิ่งพยายามแก้ไขคนอื่น ก็ยิ่งยุ่งเหมือนลิงทอดแห
ยิ่งเราให้ความสำคัญกับคนที่เราเกลียดมากเท่าใด สภาพจิตใจก็ยิ่งแย่ลงมากเท่านั้น

วิธีที่ดีที่สุดในการอยู่กับคนที่เรารู้สึกไม่ดีหรือเป็นปฏิปักษ์ก็คือ
การดึงความรู้สึกจากเขามาอยู่เราทุกขณะ หรือถ้าเช่นนั้นก็ย้ายตัวเองออกไป
เสียจาก สภาพแวดล้อมเช่นนั้นให้เร็วที่สุด
อย่าอยู่นานจนทุกข์นั้นกลัดหนองเป็นมะเร็งร้ายในอารมณ์

ปราชญ์จีนบอกว่า ''ถ้ามีขุนเขาขวางท่านอยู่ข้างหน้า อย่าเสียเวลาย้ายขุนเขา แต่จงย้ายตัวเอง ''
ดังนั้นเราควรจะย้ายภูเขาที่อยู่ข้างในหรือจะย้ายภูเขาที่อยู่
ข้างนอก?

อนุโมทนาสาธุด้วยครับ

ขออนุโมทนาด้วยค่ะ

อนุโมทนา สาธุ กับ ท่าน bbb ด้วยครับ

ตอนนี้ผมพยายามหาทางออกอยู่ครับ

ผมไม่ได้เกลียดหรือโกรธ แค่รู้สึกไม่สบายใจกับเพื่อนรวมงาน...นั่งอยู่ห้องเดียวกันแต่ไม่คุยกันเลย...ครับ
ช่วยแนะนำผมหน่อยครับว่าต้องทำอย่างไรดี ตอนนี้ผมเป็นทุกข์มาก ทุกครั้งที่นึกถึงเรื่องนี้ ผมพยายามดับทุกข์ด้วยการคิดแต่แง่ดี แต่ผมก็รู้สึกเหมือนกับว่า หลอกตัวเองยังไงไม่รู้...

ที่ว่า ผู้หญิง หรือ ผู้ชาย
เป็นคนเดียว หรือ เป็นกันทั้งห้องคะ ที่ว่าไม่ค่อยคุย...

ก็มีนะ ที่ต้องทำงานอยู่ในห้องที่ แบบว่า เขาไม่ค่อยชอบคุย
ซึ่งก็เจอคนที่ไม่ชอบคุย หลาย ๆ แบบ แต่ละคนเขาก็มีเหตุผลของเขานะ...

บางคนก็หมกมุ่นอยู่กับเรื่องงาน บางคนก็ใจแคบ - มองโลกในแง่ร้าย
บางคนก็เป็นคนคุยไม่เก่งอยู่แล้ว บางคนก็ชอบคุยแต่เฉพาะกับเพื่อนรู้ใจเท่านั้น
และบางทีที่ไม่คุยเขาอาจจะไม่ชอบขี้หน้าเรา...

ต้องสังเกตให้ออกจริง ๆ ก่อนว่าเขาไม่คุยเพราะอะไร...

ก็เคยเจอเหมือนกัน ครั้งหนึ่งแบบว่าต้องย้ายแผนก...
ก็มีรุ่นพี่(ผู้หญิง)คนหนึ่ง เขาก็คุยกับเราดีนะคะ... และ ก็เป็นคนที่นิสัยน่ารักมาก ๆ ด้วย...
ซึ่งใคร ๆ เห็น..ก็อดที่จะเข้ามาถามเราด้วยความแปลกใจไม่ได้
เพราะว่า ปกติ...รุ่นพี่คนนี้...เขาไม่ค่อยชอบคุยกับใคร...

ซึ่งเขาก็เคยบอกเองว่า เขาน่ะ...ไม่ค่อยชอบคุยกับใครหรอก
แต่เขาเห็นเราแล้วถูกใจ... เพราะเห็นทีไร ก็...ยิ้ม...

เราก็ (ในใจ) อุ อุ ก็ต้อง ยิ้ม ... ไว้ก่อน..หง่ะ
เพราะก่อนที่จะมาที่แผนกนี้ ได้ยินกิติศัพท์ ของคนในแผนก... ก็รู้สึกหย๋อง ๆ อยู่
...ก็ไม่รู้จะว่าไง ก็ทำใจดี สู้เสือ...

จริง ๆ เจอคนที่มักจะแสดงท่าที ไม่ค่อยชอบคุยมาเยอะนะ...
แต่...พอได้ลองเข้าไปสัมผัสจริง ๆ

เรายืนยันว่า คนเรา...ต้องเสวนา...แต่คนจะเลือกการการเสวนาที่ เสวนาแล้วถูกใจ...สบายใจ...
ลองสังเกต... แล้วลองสร้างปัจจัย..... ให้เขารู้สึกสบายใจที่จะพูด...
เมื่อปัจจัย...พร้อม คือเมื่อเขาเห็นคุณค่าในการที่จะเสวนากับเรา....
เขาก็จะค่อย ๆ เปิดตัวเองออกมาหาเราเองค่ะ...

แต่ก็ต้องระวังไว้บ้าง... เพราะบางที เมื่อเรากระตุ้นให้เขาพูดจนเขาชอบที่จะพูดกับเราแล้ว
การ...ทำให้เขาหยุดพูดเมื่อเราอยากให้เขาหยุด...นี่ อาจจะเป็นอีกปัญหาที่มองข้ามไม่ได้...

ประสบเหมือนกันเลย
แต่ตอนนี้ผมไม่แล้ว เปงเพื่อนกันตอนเรียนอะ ไปทำงานด้วยกัน
แต่ไม่คุยกันเลยนะ ทานข้าวยังแยกกัน
แต่ก่อนเราก็ทำตัวห่าง ๆ นะ (ผู้ชายด้วยกัน) แบบว่า เราก็มีทิฐิของเราอะ
เราไม่ต้องง้อ ไม่ต้องเข้าไปคุยก่อน เพราะคุยแล้วเขาคุยกลับมาไม่ดี
จนสุดท้าย ...
เราก็เริ่มคุยก่อน ยิ้มช่วยได้จริง ๆ นะ
ถึงแม้เขาจะเฉยกลับมา หรือไม่เป็นมิตรกลับมา
แต่...อยากให้เราคิดหาด้านบวกของเหตุการณ์ลบ ๆ ให้ได้นะครับ
เช่น ความดีของเราดีพอหรือยัง ทิฐิของเขาจะสุ้ความดีงามของเราได้หรือไม่
อยากให้ทำจากใจจริงนะครับ
การให้ทำให้คนใจอ่อนมามากแล้วครับ
แต่การให้ที่ไม่ต้องเสียหายอะไรเลย มีแต่ได้
ให้อภัยทุกเรื่องราว ไม่ว่าใครก็ตามแต่ ...
แผ่เมตตา ทำจิตให้เมตตาในทุก ๆ ปัจจุบันขณะ

และอย่าลืม คนที่สำคัญที่สุดในปัจจุบัณขณะโดยเฉพาะในที่ทำงาน
คือคนที่อยู่ตรงหน้าเรา คนที่เรากำลังปฏิสัมพันธ์ด้วยครับ


อนุโมทนาครับ

ขอบคุณทุกท่านมากนะครับที่เข้าแนะนำวิธีปฏิบัติให้...
ผมขอเล่าเรื่องทั้งหมดนะครับ เผื่อจะมีคำแนะนำเพิ่มเติม

ผมทำงานเป็นตำแหน่งพนักงานตัดต่อ(Editor) ของสถานี Tchannel
แล้วมีน้องที่อยู่ฝ่ายเดียวกับผม 2 คน เป็นผู้ชาย และผู้หญิง
น้องผู้ชายทำตำแหน่งเดียวกับผม ส่วนน้องผู้หญิงตำแหน่ง กราฟฟิก(CG)

ปกติผมจะสนิทกับทั้ง 2 คนมาก...กินข้าวก็มักจะไปด้วยกันเสมอ
เวลากลับบ้านผมก็จะอาศัยน้องผู้หญิง ซ้อนมอไซด์ น้องเค้าออกหน้าปากซอยเป็นประจำ...
ส่วนเรื่องงานเวลาทำงานผมก็มักจะค่อยช่วยเหลือน้องเค้าเป็นประจำ...เพราะงานของน้องผู้หญิงจะมากกว่างานของผม...ทุกครั้งที่ผมนำงานของน้องมาช่วยทำ ก็จะคุยงานกันเป็นประจำคุยกันขำๆ ตลอดเวลา

จนมีวันนึงงานผมค่อยข้างเยอะ...ผมก็นั่งทำงานไปบ่นไป ผมก็บ่นไปอยู่คำนึงว่า ทำงาน 2 ตำแหน่งเงินเดือนน่าจะเยอะกว่านี้นะ...แต่ผมไม่ได้คิดอะไรเลยแค่บ่นไปตามความเครียด...
หลังจากนั้นประมาณ อาิทิตย์กว่าๆ ได้น้องคนนี้ได้มีบริษัทแห่งนึงที่ไปสมัครเอาไว้อยู่ที่เชียงใหม่...
เค้าก็มาปรึกษาผม ผมเลยแนะนำไปว่าลองให้เค้าส่งตัวอย่างงานที่จะลองทำมาทางเมล์ดู แล้วดูว่าเราทำได้หรือไม่...ดีกว่าไปเชียงใหม่แล้วเสียเวลาเปล่า...วันนั้นเป็นวันศุกร์...เสาร์-อาิทิตย์ผ่านมาวันจันทร์
น้องเค้าก็เปลี่ยนไปทันที...จากที่น้องเค้าจะพูดคุยกับผมกลายเป็นเงียบ...ไม่พูดจาอะไร ผมถามเป็นอะไรหรือเปล่า ไม่พอใจอะไรผมหรือเปล่าพูดมาได้เลย(แต่ผมพูดแบบขำขำ)...ผมได้รับคำตอบแบบว่านิ่งไปเลย...คนอย่างผมมีอะไรไม่ให้พอใจด้วยหรอ...ผมอึ้งไปเลยครับ...

หลังจากนั้นน้องเค้าไม่คุยกับผมและน้องผู้ชายอีกคนเลย...ผมจึงพยายามหาสาเหตุว่าทำไมเกิดอะไรขึ้น
ผมพยายามเข้าไปคุยกับน้องเค้าตลอดเวลาแต่มักจะได้คำตอบกลับมาแบบสั้นๆ เช่นเวลากินข้าวผมถามว่ากินข้าวยัง น้องเค้าตอบเพียงแค่ว่า ยัง...จบการสนทนา
ผมพยายามเข้าหาน้องพูดกับเค้าอยู่เป็นประจำ...แต่ไม่มีอะไรดีขึ้นเลย

จนกระทั่งผมเจอน้องเค้าตัวๆ ผมเลยบอกเลยว่ามีอะไรทำไมไม่พูดกัน ไม่ชอบนิสัยผมตรงไหนก็บอกมาได้...น้องเค้าก็เดินหนีผมไปเลย...

ผมได้มีโอกาศอีกครั้ง ครั้งนี้ผมไม่ยอมปล่อยให้เดินหนีผมถามอีกครั้งว่าเป็นอะไร เ้ค้ายอมพูดแล้ว
เค้าบอกว่าไม่พอใจผมที่ผมไปเอางานน้องเค้ามาทำ...มีงานอะไรที่น้องเค้าต้องทำผมก็เอามาแบ่งทำกับน้องผู้ชายอีกคน...แล้วก็เรื่องที่ผมเคยบ่นว่า ทำงาน 2 ตำแหน่งเงินเดือนน่าจะเยอะกว่านี้นะ...

ผมจึงได้รู้สาเหตุ หลังจากนั้นผมก็อธิบายว่าที่ผมเอางานน้องเค้ามาช่วยทำ เพราะผมหวังดีแค่ต้องการช่วยเหลือกันและกัน...ส่วนเรื่องที่ผมบ่นไป ผมก็ไม่ได้บ่นน้องเค้าหรือ ประชดน้องเค้าอะไรเลยสักนิดนึง...ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่า ผมก็หวังดีกับน้องเค้าทุกอย่างแต่ทำไมมันกลับกันเป็นอย่างนี้...
ผมได้อธิบายทุกอย่างและกล่าวขอโทษน้องเค้า...ผมนึกว่าทุกอย่างจะดีขึ้น...
น้องเค้าบอกผมอย่างนึงว่า ต่อไปนี้จะคุยกันเฉพาะเรื่องงานเท่านั้น เหมือนกับที่บริษัทเก่าที่เค้าเคยอยู่
ต่างคนต่างทำงาน...
ผมจึงตัดสินใจว่า ในเมื่อน้องเค้าต้องการอย่างนี้ก็คงต้องปล่อยไป...ทำตามที่เค้าต้องการ

จนถึงปัจจุบันนี้ ผมกับน้องเค้าแถบไม่ได้คุยกันเลย...สักคำ แต่นั่งทำงานโต๊ะใกล้กัน...
ผมรู้สึกอึดอัดมาก...และเครียดมากด้วยทุกวันนี้ไม่ว่าผมจะทำอะไร เรื่องนี้มักจะเข้ามาในหัวผมตลอดเวลาเลย...แค่ตื่นนอนก็เข้ามาในหัวผมทันที ผมก็พยายามคิดแต่ในด้านบวก...เวลาคิดถึงเรื่องนี้...
อย่างเช่น ทนไปก่อนเดียวน้องเค้าก็คงจะลาออกแล้วมั้งเพราะเห็นหางานใหม่อยู่นานแล้วเหมือนกัน...(แต่เมื่อไรล่ะ...) หรือประมาณว่า แค่น้องคนเดียวเอง...ไม่คุยก็ไม่คุยมีคนอื่นๆ ที่เค้ายังคุยกับเรายังรู้สึกดีๆ กับเราอีกตั้งเยอะ...แต่ก็ไม่ทำให้ผมหยุดคิดเรื่องนี้ได้สักที...

ขอโทษด้วยนะครับ ที่พิมพ์มาซะยาว...ผมพยายามทำใจให้สงบ หยุดคิดเรื่องนี้ให้ได้...

ขอบคุณอีกครั้งครับสำหรับคำแนะนำ...

บางครั้งโลกก็ยากเย็นเพราะใจเราไม่เป็นสุข
ถ้าใจเราดี สิ่งรอบ ๆ จะดีเองครับ
อนุโมทนาครับสหายธรรม

สาธุค่ะ

การลดการถือตัวลง อาจจะดูเหมือนคนที่ยอมแพ้อะไรแบบง่ายๆ แต่ชัยชนะต้องถือหลักว่าชัยชนะที่ยิ่งใหญ่และสำคัญที่สุดคือชนะใจตัวเอง

ด้วยการที่ต้องขอโทษคนเขาก่อน
ด้วยการเปิดใจพูดก่อนสนทนาก่อน
ทางสัมมาวาจา