นิทานเรื่องที่ 6

ลิงปอกหอมใหญ่
(วิปัสสนาคือการทิ้งปล่อยวางทุกอย่าง)

เราเอาหอมใหญ่ให้ลิง 1 ลูก
ลิงก็ปอกเปลือกออกทีละชั้นๆๆ
นี่ไม่ใช่... ทิ้ง... นี่ไม่ใช่... ทิ้งไป...
นี่ก็ไม่ใช่... ทิ้งไป นี่กินไม่ได้... นี่กินไม่ได้
จนในที่สุดมันก็รู้ว่าไม่มีอะไรกินได้
นี่ก็ไม่ใช่..... นี่ก็ไม่ใช่.....
ในที่สุด... ปล่อยวาง... ทุกสิ่งทุกอย่าง

ขันธ์ 5 มันเป็นของหนัก
เราก็แบกขันธ์ 5 ไปๆ มาๆ อยู่อย่างนั้น
เพราะเรามีอุปทานในขันธ์ 5
มองไปจุดไหน มองไปที่อะไร ก็มีแต่ตัวตน



มีแต่เรา มีแต่ของเราทั้งนั้น
เรารู้สึกว่าขันธ์ 5 เป็นเรา
เป็นของเรา.....
หนักใจ เครียด ร้องไห้กันอยู่ทุกวันนี้
เพราะอุปทานยึดมั่นถือมั่น

ผู้เจริญวิปัสสนาก็เหมือนกัน
สิ่งที่เรารู้สึกว่าเป็นเรา เป็นของเรา
เป็นตัวเป็นตนของเรา



อานาปานสติ ขั้นที่ 13-16

เมื่อเจริญสมถวิปัสสนากัมมัฎฐาน
เราก็เข้าไปดูๆ ก็เห็นว่า
อ้อ..... นี่ก็ไม่ใช่ของเรา นี่ก็ไม่ใช่ของเรา
นี่ก็ไม่ใช่ของเรา.....
เป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา ก็ปล่อยวางไป
ยึดเห็นชัดๆ แล้วปล่อยไป
ปล่อยไป... ปล่อยไป... ปล่อยไป...

จิตใจของเราจะเข้าถึงพุทธภาวะ
ภาวะแห่งการรู้อยู่ ตื่นอยู่ เบิกบานใจ

สพเพนาลํ อภินิเวสาย
สิ่งทั้งหลายทั้งปวงไม่ควรยึดมั่นถือมั่น
ไม่มีตัว ไม่มีตน เป็นสุญญตา





คัดลอกบางตอนมาจาก ::
หนังสือ...ความสุขสูงสุด (ฉบับปีมะเส็ง)
โดย พระอาจารย์มิตซูโอะ คเวสโก
http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=6&t=20090

อนุโมทนาสาธุๆค่ะ ขอบพระคุณค่ะ



“ภาราหเว ปญฺจกฺขนฺธา ขันธ์ห้าเป็นภาระหนัก”
อย่าเป็น ขี้เมาในขันธห้า

ทาน ศีล ภาวนา ภาวนา ภาวนา