สมาธิ หมายถึง การทำความสงบของใจให้แน่วแน่อยู่ในอารมณ์อันเดียว
จะทำภาวนาด้วยวิธีใดๆ ก็ตาม ถ้าจิตรวมลงเป็นหนึ่งได้แล้วก็ได้ชื่อว่า ภาวนา ทั้งนั้น
จิตเป็นของไม่มีตัวตนแต่เมื่ออบรมได้แล้วจะอยู่นิ่งเป็นสุข
จิตนี้มักแส่ส่ายไปตามกระแสของอารมณ์ต่างๆ เป็นลูกคลื่น
เหมือนกับน้ำในทะเล กระทบแรงบ้างไม่แรงบ้าง (คือทุกข์และสุข) ไม่อยู่นิ่งได้
ฉะนั้นผู้ประสงค์ความสุขจึงต้องฝึกอบรมใจให้สงบ เหมือนคลื่นไม่มีแล้วย่อมปราศจากเสียงดังฉะนั้น
เมื่อจิตสงบแล้วก็มองเห็นตัวเอง (คือความสงบของใจ) นั้นแหละคือตัวเรา
มองเห็นตัวเราแล้วจงรักษาตัวเรานั้นไว้ให้มั่นคง
ด้วยการทำสติกำหนดให้แน่วแน่อยู่เสมอทุกเมื่อ
มันจะคิดดีคิดชั่วหยาบละเอียดก็รู้อยู่เสมอ
ให้รักษาอยู่อย่างนี้จะนานแสนนานสักเท่าไรก็ตามใจ
อย่าไปอยากรู้โน่นรู้นี่อะไรต่างๆ นานา มันเป็นตัณหาเดี๋ยวจิตจะเสื่อมใช้ไม่ได้
: หลวงปู่เทสก์ เทสรังสี
http://www.thewayofdhamma.org/COUNTRY/3indo10.html
ระลึกถึงค่ะ...สุขกาย สุขใจนะคะ
ธรรมรักษาค่ะ 