การใช้ความจริงกับชีวิตประจำวัน

ความทุกข์ใจทั้งหลายที่เกิดขึ้นมาได้ เพราะเราปฏิบัติต่อกฎของความจริงผิดวิธี หรือเพราะไม่เข้าใจความเป็นจริง ความจริงหรือสัจธรรมนั้นมีอยู่ในชีวิตประจำวันตลอดเวลา มิใช่อยู่ในวัด ในวิหาร หรือออกมาจากปากของพระเจ้าที่ไหน ตัวชีวิตเองก็คือกฎของความเป็นจริง หรือความจริงที่ปรากฏอยู่ต่อหน้าตลอดเวลา ที่เคลื่อนไหวไปในกฎของความจริงที่เป็นหนึ่งเดียวกัน เข้าไปในเนื้อหานั้นอย่างจริงจัง เพียงแต่ความไม่รู้เข้าไปบดบัง และความไม่รู้นั่นเองที่สร้างปฏิกิริยาปรุงแต่งตอบสนองต่อกฎของความเป็นจริงอย่างผิดพลาด คลาดเคลื่อน หรือวิปลาส เช่น ทุกชีวิตต้องเปลี่ยนแปลง แต่หลงเข้าไปคิดปรุงแต่งว่า “เขาไม่น่าเปลี่ยนแปลงเลย” แล้วเกิดความทุกข์ใจขึ้นมาจากการหลงยึดกับความถลำเข้าไปในเนื้อหานั้นอย่างจริงจัง หรือคร่ำครวญต่อกันว่า “เดี๋ยวนี้คนนั้นเขาไม่เหมือนเดิมแล้ว” ทำให้รู้สึกช้ำใจ ผิดหวัง หดหู่ จากการคาดหวังที่ตรงข้ามกับกฎของความจริง เพราะไม่มีสักสิ่งหรือสักขณะเลย ในจักรวาลนี้ที่คงที่อยู่ได้

เพราะเหตุที่ว่า ทุกสิ่งในจักรวาลตั้งแต่โครงสร้างใหญ่ จนถึงโครงสร้างที่เล็กที่สุดในระดับอะตอมและเซลล์ ล้วนไม่มีสิ่งใดมีตัวตนด้วยตนเองเลย ต้องอาศัยองค์ประกอบอื่นเป็นเหตุปัจจัย ล้วนแต่ไม่มีสภาวะใดคงที่ เฉกเช่นกาลเวลาในแต่ละขณะวินาที ตั้งแต่รุ่งอรุณถึงรัตติกาล ตั้งแต่แสงอาทิตย์ยามเช้า หมู่เมฆ ละอองน้ำในบรรยากาศ และสายลม ซึ่งไม่เคยทรงตัวอยู่กับที่ได้แม้สักขณะ เมื่อโครงสร้างใหญ่ในจักรวาลสัมพันธ์กับโครงสร้างย่อยที่เรียกว่าชีวิต สภาวะอันไม่คงที่นี้จึงปรากฏลักษณะให้เห็น ให้ได้รับรสชาติไม่คงที่อยู่ตลอดเวลา ไม่อาจหลีกเลี่ยง ปรากฎการณ์รอบตัวในชีวิตประจำวัน อันไม่อาจคาดคิดจึงเกิดขึ้นได้ทุกขณะ ในลักษณะอันไม่คงที่ดังกล่าว การเตรียมพร้อมหรือตื่นตัวอยู่ตลอดเวลาด้วยความไม่ประมาทต่อโอกาสของเหตุปัจจัย จึงเป็นสิ่งจำเป็นอย่างยิ่ง

การตื่นตัวอย่างตามรู้เท่าทันต่อปรากฎการณ์ของชีวิตจิตใจในปัจจุบันคือ การเจริญสติปัฏฐาน ๔ การเห็นกระบวนการเหตุปัจจัยในชีวิตประจำวัน คือ การเห็นปฏิจจสมุปบาทและอริยสัจจ์ ๔
ในเมื่อเหตุปัจจัยอันไม่คงที่และไม่คาดคิดเกิดขึ้นได้ตลอดเวลา จึงอาจกล่าวได้เต็มปากว่า ธรรมกับชีวิตประจำวันเป็นสิ่งจำเป็น หรือธรรมนั่นละที่เกิดขึ้นตลอดเวลาในชีวิตประจำวัน ถ้าเราไม่รู้จักวิธีปฏิบัติต่อกฎของธรรม (ปฏิจจสมุปบาท) นับเป็นความประมาทที่เปิดโอกาสให้อวิชชา หรือความไม่รู้ ปกปิด ไม่ให้ได้รับประโยชน์หรือความสุขที่ควรได้ แต่กลับไปได้รับในสิ่งที่ไม่ควรจะได้รับ คืออกุศล หรือถูกปกปิดไม่ให้รู้ ไม่ให้เห็นกระบวนการเหตุปัจจัยอย่างถูกวิธี ดังนั้นการกล่าวว่า “ไม่มีเวลาสนใจในธรรม” จึงเป็นคำพูดที่แย้งกับความเป็นจริง เหตุเพราะธรรมคือความจริงที่เกิดขึ้นอยู่ต่อหน้าตลอดเวลา แล้วจะว่าไม่มีเวลาสนใจความจริง เพราะต้องใช้เวลาไปสนใจความเท็จกระนั้นหรือ แท้จริงแล้วการทำงานในชีวิตประจำวันนั่นแหละที่ทำให้เห็นกระบวนการเหตุปัจจัย (ธรรม) ของความจริงได้ง่าย และสามารถใช้เหตุปัจจัยไปในทางที่เป็นประโยชน์สุขต่อชีวิต อำนวยกุศลวิบากแก่ขันธ์ในสัมมาทิฏฐิเบื้องต้น..... .... ... .. .



สิ่งที่มีปฏิกิริยาปรากฏของรูปและนาม
เป็นเพียงมวลสนามพลังที่แผ่ไปในความว่าง
ปรากฏการณ์และสิ่งที่ไร้ปรากฏการณ์
สัมพันธ์อยู่ร่วมกันด้วยความไร้เจ้าของ

พลังแห่งความเคลื่อนไหวของรูป-นาม
เพียงเปิดเผยให้เห็นความเกิด-ดับอันมิรู้จักจบสิ้น
ช่องว่างแห่งความดับในชั่วขณะหนึ่งของทุกรอยต่อ
เปิดเผยให้เห็นความว่างอันนิรันดรอยู่ภายใต้นั้น

สัมพันธภาพของสิ่งที่ปรากฏและไม่ปรากฏ
เอื้อเฟื้อแก่กันและกันโดยไร้ความยึดถือและผลักไส
คือความงามที่ไร้มลทินใด อันไม่มีใครอาจครอง

(จากบางส่วน หนังสือ ความจริงไม่มีใครทุกข์...พระครูใบฎีกาอำนาจโอภาโส)



เจริญในธรรมครับ

ขออนุโมทนาด้วยครับ สาธุ

ขออนุโมทนาสาธุการด้วยค่ะ ท่านนิ๊งหน่อง