ท่านจงดูโลกนี้เถิด จะเห็นว่า สัตว์ทั้งหลายอันวิชชา (ความไม่รู้) หนาแน่นบังหนาแล้ว
และว่าสัตว์ผู้ยินดีในภพอันเป็นแล้วนั้น ย่อมไม่เป็นผู้หลุดพ้น ไปจากภพได้ ก็ภพทั้งหลายเหล่าหนึ่ง
เหล่าใดอันเป็นไปในที่หรือเวลาทั้งปวง เพื่อความมีแห่งประโยชน์โดยประการทั้งปวง
ภพทั้งหลายทั้งหมดนั้น ไม่เที่ยง เป็นทุกข์ มีความแปรปรวนเป็นธรรมดา
เมื่อบุคคลเห็นอยู่ซึ่งข้อนั้น ด้วยปัญญาอันชอบตามที่เป็นจริงอย่างนี้อยู่ เขาย่อมละภวตัณหา (ความอยากมีอยากเป็น)ได้ และไม่เพลินเพลินวิภวตัณหา
ความไม่อยาก ด้วย
ความดับเพราะความสำรอกไม่มีเหลือ แห่งภพทั้งหลาย เพราะความสินไปแห่งตัณหาโดยประการทั้งปวง นั้นคือนิพพาน ภพใหม่ย่อไม่มีแก่ภิกษุนั้น ผู้ดับเย็นสนิทแล้ว
เพราะไม่มีความยึดหมั่น
ภิกษุนั้น เป็นผู้ครอบงำมารได้แล้ว ชนะสงครามแล้ว ก้าวล่วงภพทั้งหลายทั้งปวง
ได้แล้ว เป็นผู้คงที่ คือไม่เปลี่ยนแปลงอีกต่อไป ดังนี้แล.