ธุ ลี จั ก ร ว า ล
พระอาจารย์ไพศาล วิสาโล
วัดป่าสุคะโต อ.แก้งคร้อ จ.ชัยภูมิ
เมื่อแหงนหน้ามองท้องฟ้ายามค่ำคืน
ดวงดาวพราวพร่างฟ้าสามารถสะกดใจเราให้สงบได้
ในยามนั้นแหละที่เราจะรำลึกได้
ถึงตำแหน่งแห่งหนที่แท้จริงของเราในจักรวาล
ไม่ว่าจะยิ่งใหญ่มาจากไหน
คุณจะรู้สึกถึงความกะจิดริดของตัวเอง
เมื่ออยู่ต่อหน้าดวงดาวนับล้านและทางช้างเผือกที่พาดผ่านฟ้า
ดวงดาวเหล่านี้มีขนาดมโหฬาร เกินจินตนาการ
บ้างก็เป็นดาราจักรที่กว้างหลายปีแสง
แต่แล้วกลับกลายเป็นแค่จุดเล็กๆ
ระยิบระยับเบื้องหน้าเรา
ใช่หรือไม่ว่า
แท้จริงเราไม่ต่างจากธุลีของจักรวาล
การปรากฏตัวของเราบนพื้นโลกนั้น
แม้จะเป็นเหตุการณ์ที่ยิ่งใหญ่ของใครบางคน
แต่ก็ไม่ต่างจากการเกิดขึ้นของฝุ่นผงเม็ดนึงในจักรวาล
พันปีนั้นนานเกินกว่าคนใฝ่ฝันจะอยู่ในโลกนี้
แต่นั่นเทียบไม่ได้เลยกับอายุหลายพันล้านปี
ของดวงดาวแต่ละดวงบนท้องฟ้า
มิใยต้องเอ่ยถึงอายุของจักรวาล
เมื่อดาวดวงนึงแตกดับ
อาจเกิดแรงสั่นสะเทือนไปยังดวงดาวใกล้เคียง
แต่แทบไม่มีความหมายเลยสำหรับจักรวาล
ที่มีดาวแสนล้านดวงเกลื่อนกล่นเต็มท้องฟ้า
เมื่อดาราจักรที่ไกลหลายร้อยปีแสงระเบิดกัมปนาท
เราเคยรับรู้ถึงแรงสั่นสะเทือนหรือไม่
อย่างมากที่สุดก็เป็นแค่แรงกระเพื่อมเล็กๆ
ที่เครื่องมืออันละเอียดอ่อนเท่านั้นสามารถดักจับได้
แล้วเหตุใดเราจึงคิดว่าการตายของเรา
เป็นปรากฏการณ์อันยิ่งใหญ่ที่โลกจะไม่มีวันลืม
เป็นเพราะเราคิดว่าตัวเรานั้นเป็นคนสำคัญ
จึงเห็นความปรารถนาของตัวเองเป็นเรื่องใหญ่ที่สุด
ยิ่งคิดว่าตัวเองใหญ่คับฟ้า ก็ยิ่งเป็นทุกข์อย่างยิ่ง
เมื่อไม่สมหวัง อดไม่ได้ที่จะกราดเกรี้ยวต่อโลกทั้งโลก
และเมื่อถึงวันที่จะลาลับโลก
เราอดสงสัยไม่ได้ว่าโลกจะขับเคลื่อนอย่างไรเมื่อไม่มีเรา
แต่ความจริงคือการตายของเรานั้นไม่ได้ต่างอะไรเลย
กับการหายวับของฝุ่นธุลีในอวกาศ
โลกจะหมุนต่อไปในที่สุดก็จะลืมเรา
ตราบใดที่ยังคิดถึงแต่ตัวเอง
ก็ย่อมสำคัญผิดคิดว่าฉันคือ คนที่ยิ่งใหญ่ที่สุด
เป็นประหนึ่งศูนย์กลางของโลก ที่ทกคนต้องหมุนรอบ
แต่เมื่อเปิดตาเบิ่งมองท้องฟ้ายามดึก
แสงระยิบระยับของดวงดาวเต็มฟ้า
สามารถสาดส่องใจเราให้สว่างไสวและโปร่งเบา
ความทุกข์จะลดลงและรู้สึกเจียมเนื้อเจียมตัวมากขึ้น
(ที่มา : ข่าวสารกัลยาณธรรม ปีที่ ๕ ฉบับที่ ๑๙ พฤษภาคม ๒๕๕๓, หน้า ๕๓-๕๔)