เราคิดดูซิว่า ถ้าคนทุกคนต้องพูดให้ถูกใจฉัน
คนทุกคนต้องทำให้ถูกใจฉัน
ฉันจึงจะสงบ ฉันจึงจะสบาย
คนทั้งโลกจะให้เขามาพูดถูกใจเรามีไหม
จะทำถูกใจเราทุกคนมีไหม ไม่มี
เมื่อไม่มี เราก็เป็นทุกข์อยู่ตลอดเวลา
ถ้าเราไม่มีการปล่อยวาง
เราเกิดมาในชีวิตหนึ่ง เราจะหาความสงบว่า
คุณต้องพูดให้ถูกใจฉัน คุณต้องทำให้ถูกใจฉัน ฉันจึงจะสบาย
ในชีวิตหนึ่งจะได้สบายไหมคนเรา
คุณต้องพูดให้ถูกใจฉัน คุณต้องทำให้ถูกใจฉัน ฉันจึงจะสงบ
ถ้าไม่อย่างนั้นฉันก็ไม่สงบ
คนคนนี้เกิดมาไม่รู้กี่ชีวิตก็ไม่มีความสงบ
เพราะคนหลายคน ใครจะมาพูดให้ถูกใจเราทุกคน
ใครจะมาทำให้ดีทุกหน มันไม่มีหรอกอย่างนี้
นี่มันเป็นธรรมะ เราจะต้องศึกษาอย่างนี้
ฉะนั้น เราจะต้องอดทน อดทนต่ออารมณ์ที่มันเกิดขึ้นมา
อย่าไปหมายมั่น อย่าไปยึดมั่นจับมาดูแล้วรู้เรื่อง
เราก็ปล่อยมันไปเสีย
อย่างนางเตยนี้ เห็นไหม มันทำอย่างนั้น มันถูกใจเราไหม
บางทีก็ไปในวัดและก็เข้าห้องน้ำเสีย ฉันจะปลงสังขารเดี๋ยวนี้
ฉันไม่หนีหรอก จะไปรื้อส้วมเอามันออกมา
ต่อมามันก็ทำอีก เพราะคนมันเป็นบ้าเสียแล้ว จำเป็นมันก็ต้องปล่อยไป
นางเตยมันเป็นบ้าเสียแล้ว เราต้องรู้เรื่องกันว่ามันเป็นบ้ามันสติไม่ดี
มันเสียสติ อย่าไปถือมันเลย
เขาจะพูดอย่างไรก็รับฟังมันไปเถอะ
มันจะทำอย่างไรก็ระวังไว้ มันเป็นอย่างนั้นของมัน
เราต้องถอยกลับมาอยู่ตรงนี้ เราก็มีความสบาย
อารมณ์ก็เหมือนกันฉันนั้น ที่มันมากระทบเราอยู่ทุกวันนี้
บางทีก็ร้าย บางทีก็ดี บางทีก็ชอบใจ บางทีก็ไม่ชอบใจ
คนทุกๆคนนั่งอยู่ในนี้ก็เหมือนกันจะทำให้ถูกใจเราทุกคนมีไหม มันไม่ได้
นอกจากเราปฏิบัติธรรมะให้รู้ว่าคนคนนี้มันเป็นอย่างนี้นานาจิตตังไม่เหมือนกัน
เราจำเป็นต้องอบรมใจของเราทุกๆคน
เมื่อมันโกรธขึ้นก็ ดูความโกรธ ความโกรธนี้มันมาจากไหน
เราให้มันโกรธหรือเปล่า ดูว่ามันดีไหม
ทำไมเราถึงชอบมัน ทำไมเราถึงไม่ทิ้งมัน
เมื่อโกรธขึ้นมาแล้วไม่ดี ไม่ดีเราเก็บมันไว้ทำไม ก็เป็นบ้าเท่านั้น
ทิ้งมันเสียถ้าเห็นว่ามันไม่ดี มันก็จะไปในทำนองนี้
เมื่ออยู่ด้วยกันกับคนมากๆ มันก็ยิ่งให้การศึกษาเรามากที่สุด
ให้มันวุ่นวายเสียก่อน ให้รู้เรื่องของความวุ่นวายเสียก่อน
มันจึงจะถึงความสงบ อย่าหนีไปที่ไหน
คัดลอกบางส่วนจาก...เรื่อง การปล่อยวาง (หลวงพ่อชา สุภัทโท)
