ใจฟูใจแฟบ
พระมหาอุเทน ปัญญาปริทัตต์

ลูกโป่งปล่อยลมเข้าพองขึ้น ปล่อยลมออกก็แฟบ คนไม่ใช่ลูกโป่งก็จริง แต่บางครั้งอาจเป็นมากกว่าลูกโป่ง เช้าฟู –เย็นแฟบ ยามเช้าร่าเริงเหมือนปลากระดี่ได้น้ำ ตกถึงยามเย็นกลับเศร้าซึมเหมือนนกกะทือ ระดับจิตไม่คงที่เหมือนน้ำที่กระเพื่อมกระฉอกอยู่ตลอดเวลา ขึ้นอยู่กับว่าอารมณ์ใดมากระทบ ใครก็ตามที่เหลิงลอยเมื่อประสบสุข ห่อเ******่ยวเมื่อประสบทุกข์ แสดงว่าจิตหวั่นไหวไม่พร้อมที่จะกระโดดลงไปแหวกว่ายสายน้ำแห่งโลกธรรม คือ ลาภ- เสื่อมลาภ ยศ-เสื่อมยศ สุข –ทุกข์ นินทา-สรรเสริญ

แม่น้ำสายนี้มันเชี่ยวหมุนวน หากว่ายไม่แข็งพอจะถูกมันพัดขึ้นพัดลงอยู่ตลอดเวลา อ่อนแรงเมื่อไหร่จะจมหายทันที จมหายในเกลียวน้ำวนแห่งความทุกข์ ถูกทุกข์บีบคั้นอยู่เรื่อยๆ หากยังไม่มั่นใจก็อย่าเพิ่งกระโดดลงไป ควรฝึกจิตให้เข้มแข็งเสียก่อน ทว่าทางที่ดีที่สุดคือฝึกจิตให้อยู่เหนือมัน อิสระจากมันไม่ยุ่งเกี่ยวตั้งแต่ต้น ปล่อยให้คนเขลาลงกระโดดลงไปแหวกว่าย จะไล่ตามมันหรือจะให้มันไล่ตามเรา ตั้งแต่ไหนแต่ไรท่านผู้รู้ไม่เคยวิ่งตามโลกธรรมเลย คนเขลาเท่านั้นที่วิ่งไล่และล่าตามโลกธรรม ได้มาดีใจ เสียไปเศร้าสร้อย ใจขึ้นๆลงๆอยู่เสมอ

คนพาลไม่พิจารณาตามเป็นจริง
ย่อมเดือดร้อนด้วยเหตุสองอย่างคือ
มีใจฟูขึ้นเพราะเหตุแห่งสุข ๑
มีใจแฟบลงเพราะเหตุแห่งทุกข์ ๑

ยามสุขก็เฟื่องฟุ้งจนฟู
ยามทุกข์ก็อดสูนั่งเศร้า
พาลชนลุ่มหลงอยู่เพราะยึด มั่นนา
ทุกข์ย่อมถมทับเจ้า ไป่แจ้งสัจธรรมฯ

เมื่อละทุกข์ได้ ก็สุขไปแบบเต็มที่