โลกนี้มันก็สม่ำเสมอดีอยู่หรอก
ที่มันไม่สม่ำเสมอนั้น
เพราะจิตของเราหลงไปอุปาทานมั่นหมายมันเสียแล้ว
เช่น ต้นไม้ในป่านี้แหละ ต้นนี้มันโตไป ต้นนี้มันเล็กไป
ต้นนี้มันสูงไปต้นนี้มันเตี้ยไป
นี่เราก็พูดแต่เรื่องของเรา ต้นไม้มันก็ไม่ว่าของมันยาวหรือสั้น
มันก็เป็นของมันอยู่อย่างนั้น
อารมณ์ เกิดมาจาก ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ มันก็เป็นอยู่ของมันอยู่อย่างนั้น
ถ้าจิตมันรู้เรื่อง แล้วก็ปล่อยๆมันไป
ทางตาก็ดี ทางหูก็ดี ทางจมูกก็ดี ทางลิ้นก็ดี ทางกายก็ดี ทางใจก็ดี
ถ้าเห็นสภาพมันเป็น อย่างนั้น
มันก็ ปล่อย รับรู้แล้ว มันก็ปล่อย อารมณ์ทั้งหลายนั้น มันก็เสมอกัน
ไม่มีอะไรดี ไม่มีอะไรชั่ว มันจะดี หรือมันจะชั่ว
ก็เพราะเราไปมีอุปาทาน มั่นหมายมันเท่านั้นตัวอารมณ์มัน
เป็นอยู่อย่าง นั้นของมันถูกสมมติขึ้นมาในจิตใจของเรา
เราก็ไปสำคัญ มั่นหมายว่า มันเป็นที่จิตอย่างนั้น จากนั้นเราไปแบกมัน
มันก็หนัก ความหนักนั้นก็ทำให้เกิดทุกข์ขึ้นมา ทีนี้จะวางก็วางไม่ได้...
ทำไมจึงวางไม่ได้? ก็เพราะนึกว่า ของหนักนั้นมันดี
คิดว่าวางแล้ว มันจะไม่ได้ดี จึงไม่ยอมวางมัน
อย่าง บุรุษคนหนึ่งแบกต้นไม้มาถามว่าหนักไหม?
หนักก็วางมันเสีย ที่นี่ เขาไม่ยอมวาง เพราะกลัวจะไม่ได้
สิ่งที่ได้จากการวางนั้นมีอยู่ แต่เขาไม่เห็น...
มันก็แบกไป ดันไปจนกว่าจะตายนั่นเอง
| ไฟล์แนป: |
|
%CB%C5%C7%A7%BE%E8%CD%AA%D2%204.jpg [ 14.27 KiB | เปิดดู 1924 ครั้ง ] |
