๑. ลองฝึกสำรวมกายในชีวิตประจำวัน มีสติปัญญาพิจารณาก่อนการกระทำเสมอ

สิ่งใดที่เห็นว่าทำให้เกิดโทษต่อตัวเอง หรือผู้อื่นก็อย่าทำ
สิ่งใดที่ทำแล้วเกิดผลดีต่อตัวเองหรือผู้อื่นจึงทำ

๒. ลองฝึกสำรวมวาจาในชีวิตประจำวัน มีสติปัญญาพิจารณาก่อนพูดอยู่เสมอ

ไม่พูดสิ่งที่ทำให้เกิดความทุกข์ ความเสียหายต่อผู้อื่น
จะพูดแต่สิ่งที่ดี มีประโยชน์ต่อผู้อื่น

หลักการพูดที่ดี ที่เรียกว่าวาจาสุภาษิต มีดังนี้

• พดสิ่งที่ตรงกับความเป็นจริง
• พูดจาไพเราะ พูดด้วยเมตตา ความรัก ความปราถนาดีต่อผู้ฟัง
• พูดอย่างถูกต้อง ถูกกาละเทสะ
• พูดแล้วเกิดประโยชน์แก่ผู้ฟัง

๓. ลองฝึกสำรวมใจ ไม่ปล่อยให้จิตใจคิดเรื่องราวต่างๆ

มีการควบคุมด้วยการฝึกสติมีความรู้ตัว
เพื่อป้องกันไม่ให้กิเลสเข้ามาในจิตได้

เมื่อมีสติอยู่กับตัว จะมีโอกาสให้ปัญญาเกิดขึ้น รู้ความจริงในชีวิตได้ง่ายขึ้น

ฝึกสมาธิ ฝึกจิตให้สงบนิ่งเป็นครั้งคราว
เพื่อข่มกิเลสที่กลุ้มรุมจิตใจทำให้รู้สึกไม่สบายใจ

ฝึกใช้ปัญญาพิจารณาใคร่ครวญอย่างมีเหตุผล
จะเป็นเรื่องของการดำเนินชีวิตประจำวัน การกิน อยู่หลับนอน
ซึ่งจะทำให้ละกิเลสอย่างละเอียดได้มากขึ้น

เมื่อพบความสุขที่สงบ เย็นสบาย
รู้เท่าทันสิ่งทั้งหลายตามความเป็นจริง

หลังการฝึกปฏิบัติแล้ว จะทำรู้และเข้าใจความทุกข์
ที่เกิดจากกิเลสที่เป็นความเร่าร้อนเศร้าหมองขัดเจนขึ้น



(ที่มา : "กิเลสและการดับกิเลส" จากคอลัมน์ สาระธรรมจากพระอภิธรรม
ใน ธรรมเพื่อชีวิต เล่มที่ ๕๘ ฉบับวันขึ้นปีใหม่ ๒๕๕๒,
จัดทำโดย มูลนิธิพุทธศาสนศึกษา วัดบุรณศิริมาตยาราม, หน้า ๖-๑๔)

อ่านแล้วทำให้รู้สึกอยากปฏิบัติธรรมจังคะ
คุณกุหลาบสีชา เป็นอาจารย์หรือเปล่าคะ
บทความที่คุณนำมาให้อ่านมีความหมายดีค่ะ เข้าใจง่ายไม่ต้องคิดอะไรมาก
อ่านแล้วมีกำลังใจที่อยากปฏิบัติให้ได้
ถึงแม้ดูตัวเองแล้วแสงสว่างน่ะจะอยู่ไม่......ไกลค่ะ