อาตมาเคยเห็นหมาตัวหนึ่ง เอาข้าวให้มันกิน
มันกินแล้วกินไม่หมด มันก็นอนเฝ้าอยู่ตรงนั้น
อิ่มจนกินไม่ได้แล้ว ก็ยังนอนเฝ้าอยู่ตรงนั้นแหละ
นอนซึม ประเดี๋ยวก็ชำเลืองตาดูอาหารที่เหลือ
ถ้าหมาตัวอื่นจะมากินไม่ว่าตัวเล็กตัวใหญ่
ก็ขู่ โอ้ !...ไก่จะมากินก็โฮ่งๆ ๆ
ท้องจะแตกอยู่แล้ว จะให้เขากินก็ไม่ได้ หวงไว้
มาดูคนเหมือนกัน ถ้าไม่รู้จักธัมมะธัมโม ก็ไม่รู้จักผู้น้อยผู้ใหญ่
ถูกกิเลส คือ โลภะ โทสะ โมหะ เข้าครอบงำจิตใจ
แม้จะมีสมบัติมากมายก็หวงไว้ ไม่รู้จักเฉลี่ยเจือจาน
แม้แต่จะให้ทานแก่เด็กยากจนหรือคนชราที่ไม่มีจะกินก็ยาก
อาตมามาคิดดูว่า มันเหมือนสัตว์จริงหนอ
คนพวกนี้ไม่มีคุณสมบัติของมนุษย์เลย
พระพุทธองค์ทรงตรัสว่า มนุษย์เดรัจฉาโน
มนุษย์เหมือนสัตว์เดรัจฉาน เป็นอย่างนั้น
เพราะขาดความเมตตา กรุณา มุทิตา อุเบกขา
