ทุกข์อันนี้มันเกิดขึ้นมาแล้วก็ดับไป ทุกข์อันอื่นมันจะเกิดขึ้นใหม่ต่อไปอีก
มันเปลี่ยนแปลงยักย้ายไปมาเรื่อยๆ เช่น
ทุกข์ในอิริยาบทต่างๆ การอยู่ การกิน การทำมาหาเลี้ยงชีพ
มีกินแล้วก็สบายไปได้ระยะหนึ่ง ประเดี๋ยวก็หิวโหยมาอีก รู้จักรสชาติเอร็ดอร่อย
รสชาตินั้นซึมซาบทั่วสรรพางค์กาย มีความสบายเบิกบานไปพักหนึ่ง
ประเดี๋ยวก็ต้องไปถ่ายทุกข์ เขาเรียกว่า ถ่ายทุกข์
เพราะถ้าไม่ถ่ายมันเป็นทุกข์จริงๆ ทุกข์มากยิ่งกว่าเก่า
กำลังถ่ายอยู่นั้นมันเหม็นแสนเหม็นก็จำเป็นต้องทน
กว่าจะเสร็จธุรกิจจึงจะไปได้ เวลากินล้วนแล้วแต่เป็นของดิบๆ ดีๆ
มีราคามาก เรียกร้องพวกเพื่อนมารับประทานด้วยกัน
ด้วยความหรรษาร่าเริง เวลาถ่ายเงียบฉี่ไม่มีใครเห็นด้วย
จึงว่ามีสุขแล้วก็เป็นทุกข์ เป็น อนิจจัง ของไม่เที่ยง
เพราะเป็นของไม่เที่ยงนั่นแหละมันจึงเป็นทุกข์ การเป็นทุกข์มันเป็นของใครเล่า
คราวนี้สุขก็ไม่ใช่ของใคร มันเกิดขึ้นประเดี๋ยวประด๋าวแล้วมันก็หายไป
เดี๋ยวทุกข์อื่นเกิดขึ้นมาอีกแล้วมันก็หายไป
มันไม่ใช่ของใครทั้งหมด มันเป็นของประจำกายอยู่อย่างนั้น
จึงว่าเป็นอนัตตา อนัตตา ไม่ใช่ของไม่มีตัว
“อนัตตา” เป็นของมีอยู่เห็นอยู่เดี๋ยวนี้แหละ “แต่เป็นของไม่มีสาระ”
: อานาปานุสสติ โดย หลวงปู่เทสก์ เทสรังสี
: เทศน์ ณ วัดหินหมากเป้ง ศรีเชียงใหม่ หนองคาย ๑๒ พฤศจิกายน ๒๕๒๒
