นิทานเรื่องที่ 2
ดูลิงป่าเล่นกัน
(เมื่อใจฟุ้งซ่านก็ให้ปฏิบัติถูกต้อง)
นึกมโนภาพ เรากำลังนั่งอยู่ในป่า
มีต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง มีลิงป่าหลายตัว
กระโดดไปมาระหว่างกิ่งไม้ถึงกิ่งไม้ สนุกสนาน
ตามประสาสัตว์ป่า เราก็นั่งพิงโคนไม้นิ่งอยู่
ดูลิงป่าเล่น ด้วยความสบายอารมณ์
ระวัง อย่าเป็นลิงเสียเองนะ
ลิง คือ ความคิดฟุ้งซ่าน
เรา คือ สติ
ต้นไม้ ลมหายใจ คือ อารมณ์กรรมฐาน
เมื่อจิตใจไม่สงบมากๆ
ก็ให้ปฏิบัติถูกต้องกับความไม่สงบ
บางครั้งจิตใจของเราไม่ต้องการสงบ
ฟุ้งซ่านมากๆ ยิ่งพยายามหยุดคิด
ทำใจให้สงบ ก็ยิ่งรำคาญมากขึ้น
เมื่อเป็นเช่นนั้น ตั้งหลักใหม่
ไม่ต้องตั้งใจจะหยุดคิดให้สงบ
ศึกษาความไม่สงบ
เสียใจเพราะจิตไม่สงบ ก็ผิด
ดีใจเพราะจิตสงบ ก็ผิดเหมือนกัน
เราต้องไม่ยินดี ยินร้าย
ด้วยจิตใจเป็นกลางๆ สงบๆ สบายๆ
เรา ความรู้สึกตัวก็มีอยู่ รู้อยู่ว่าไม่สงบ
หายใจเข้าลึกๆ หายใจออกยาวๆ สบายๆ
รู้ลมหายใจออก ลมหายใจเข้า
พร้อมกับรู้อยู่ว่าใจไม่สงบ
แต่พยายาม รู้เฉยๆ รู้อยู่เฉยๆ
ไม่สงบ ไม่เป็นไร รู้เฉยๆ รู้เฉยๆ
อย่ายินดี..... อย่ายินร้าย.....
อย่ายึดมั่นถือมั่น.....
สิ่งที่เราพยายาม คือ ระลึกรู้ลมหายใจ
รู้เฉยๆ ด้วยใจดี ใจเมตตา
เอาระบบ ดูเล่นๆ ดูลิงป่า
หายใจเข้าลึกๆ หายใจออกยาวๆ
หน้าที่คือการเจริญสติ
ไม่ต้องทำอะไรกับจิตไม่สงบ
วางเฉยกับความไม่สงบ
สติเกิดเมื่อไร ความไม่สงบก็หายไปเอง
คัดลอกบางตอนมาจาก ::
หนังสือ...ความสุขสูงสุด (ฉบับปีมะเส็ง)
โดย พระอาจารย์มิตซูโอะ คเวสโก
http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=6&t=20090