ผู้ยอมรับปรับเปลี่ยนตามเหตุปัจจัย มิต่อต้านสิ่งใดๆ นอกจากกิเลส

การยึดหลักเดิม โดยไม่สนใจสิ่งแวดล้อม จนจ้วงจาบผู้ที่รู้จักอุปกรณ์ในการสร้างกรรมอันเหมาะควรแก่กาลสมัย คือ ตนเองยึดติดกับความรู้สึกนึกคิดของตน สมัยก่อนเขาใส่รองเท้าไม้ มาสมัยนี้ก็ต้องใส่รองเท้าไม้ เห็นคนอื่นเขาใสรองเท้าอย่างอื่นๆ ตามสมัยที่มีวางขาย ก็ไปตำหนิติเตียน วิ่งแสวงหาแต่รองเท้าไม้ หรือ เขามีจีวรเนื้อผ้าดีสวยงาม ญาติโยมได้นำผ้าจีวรนั้นมาถวาย กลับไม่รับ บอกว่า เราไม่ใส่ของสวยๆ งามๆ ไล่ให้เขาไปหาผ้าเก่าๆ มาให้ ทำอย่างนี้คิดอย่างนี้ แล้วก็บอกว่าตนเองเป็นคนสันโดษ

อาการดังกล่าวมานั่นหละ ที่อาตมากล่าวว่า คนเรื่องมากในทางที่ไม่ควรเรื่องมาก เพราะการกระทำดังกล่าวนั้น เป็นการสนับสนุนกิเลสของตนเอง หากกลัวจิตติดสวยติดงาม ก็รับเอาไว้ก่อน แล้วค่อยถวายต่อแก่ผู้อื่นเสียก็คงไม่เป็นไร

อาการดังกล่าวมานั้น เป็นเครื่องบ่งชี้ชัดว่าคนผู้นั้นยังมิทันแจ้งทางตามหลักสูตรตำราหรือคำครูอาจารย์เพียงฝ่ายแห่งปริยัติ เพียงแต่เข้าใจตามใจตนเองเท่านั้น ยึดมั่นถือมั่นอย่างขาดปัญญา จนไปด่าว่าจ่วงจาบผู้อื่นที่ไม่ทำดังที่ตนทำ ว่าเขาเป็นคนเลว กล่าวร้ายด้วยวาจา ไม่เคยเหลียวมองจิตตนเองเลยว่า ตนกล่าวไปเพราะอะไร เป็นกลางหรือไม่ หรือเพียงอวดศักดาของตนเองเท่านั้น หากจิตยังไม่เป็นกลางแล้ว อาตมากล่าวว่า ท่านผู้มีพฤติกรรมเช่นนั้น ท่านยังแบกหามอยู่มากมายนัก

นักปฏิบัติทั้งหลาย เมื่อจิตหยั่งลงสู่ภาวะการเสพธรรมแท้แล้ว ปริยัตินั้นย่อมถูกทำลายไป แปลเปลี่ยนมาเป็นการสำเหนียกรู้ภายใจจิต ภาวะของการแบกหามย่อมจบสิ้นไป เมื่อ ภาวะแห่งบัญญัติถูกย่อยสลายไปกลายเป็นปัญญาอันสูงค่าแล้ว ท่านผู้นั้นจะไม่เที่ยวไปต่อว่าใครๆ ว่าไม่ปฏิบัติ ไม่สันโดษ ไม่ไปต่อว่ากล่าวร้าย ทั้งต่อน่าและลับหลัง เพราะจิตของท่านผู้นั้น มีคุณธรรมอันแท้จริงแล้ว

ผู้ใดยังมีจิตเร่าร้อนดั่งเพลิง ใยยังกล้ากล่าวว่าตนเองดำรงธรรม

เมื่อบ่วงแห่งกิเลสถูกทำลายไปแม้เพียงเสี้ยวหนึ่ง จิตยังเกษมได้มากเพียงนี้ ใยจะต้องกล่าวไปถึงพระมหานฤพานอันว่างวางแล้วนั้นด้วยเล่า

ขอท่านจงดำรงต่อเพื่อการอวสานแห่งโลกภูมิเถิดที่ตนเองยึดแบกหามนั้นเสีย หากโลกภูมิสิ้นไปจากจิตของท่านแล้วท่านจะเข้าใจว่าการทำลายโลกแห่งบัญญัติทั้งหลายนั้นเป็นเช่นใดกัน และรสชาติแห่งธรรมแท้ๆนั้นเป็นเช่นใดกัน

เฝ้าเผากิเลสที่ฝังแน่นภายในจิตตนเอง ดีกว่ามัวไปนั่งเฝ้าเผาหัวใจของผูอื่น

สาธุ สาธุ สาธุ