47016.จิตนี้กลับกลอก

ปราชญ์บ้านนอก

กุลบุตรชาวเมืองสาวัตถีคนหนึ่ง ตามหาโค โคหายไป จึงเข้าป่า พบโคผู้ในเวลาเที่ยง ปล่อยเข้าฝูง ถูกความหิวกระหายรบกวนแล้ว จึงเข้าไปสู่วิหาร ถึงสำนักของภิกษุทั้งหลาย ไหว้แล้ว ได้ยืนอยู่ ณ ส่วนข้างหนึ่ง. อาหารอันเหลือจากภิกษุทั้งหลายฉันยังมีอยู่. ภิกษุเหล่านั้นเห็นเขาถูกความหิวรบกวนแล้ว จึงกล่าวว่า “เชิญท่านถือเอาอาหารแล้วกินตามสบายเถิด”

เขารับอาหารกินจนอิ่ม แล้วยกมือไหว้ภิกษุทั้งหลายแล้ว ถามว่า “ท่านขอรับ วันนี้ พระผู้เป็นเจ้าทั้งหลายได้ไปสู่ที่นิมนต์หรือครับ?” ภิกษุทั้งหลายตอบว่า “อุบาสก วันนี้ ไม่มี, ภิกษุทั้งหลายย่อมได้อาหารแบบนี้ทุกวันนั่นแหละ.”

เขาคิดว่า “เราลุกแต่เช้า แม้ทำการงานเนืองๆ ตลอดคืนและวัน ก็ยังไม่ได้อาหารมีกับอันอร่อยอย่างนี้, ภิกษุเหล่ามีอาหารขนาดนี้ เราจะต้องการอะไรด้วยความเป็นคฤหัสถ์ เราจักเป็นภิกษุ” ดังนี้แล้ว จึงเข้าไปหาภิกษุทั้งหลายขอบรรพชาแล้ว.

พวกภิกษุให้เขาบรรพชาแล้ว. เขาได้อุปสมบทแล้ว ทำวัตรและปฏิวัตร ซึ่งเป็นอุปการะแก่ภิกษุทั้งปวง. เธอได้มีสรีระอ้วนท้วนโดยกาลล่วงไป ๒-๓ วัน นึกถึงสมัยเป็นฆารวาส นึกถึงกาม พอสึกไปทำการงานรู้สึกเบื่อ สรีระก็ซูบผอม. ก็กลับมาบวชใหม่. เขาบวชๆ สึกๆ ถึง ๖ ครั้ง

ภิกษุทั้งหลายคิดว่า “ภิกษุนี่ เป็นไปในอำนาจแห่งจิตเที่ยวไปอยู่” จึงขนานนามแก่เธอว่า “จิตตหัตถเถระ”

เมื่อนายจิตตหัตถ์นั้นสึกๆบวชๆ จนภริยาตั้งครรภ์. ในวาระที่ ๗ เขาแบกเครื่องไถจากป่าไปเรือน วางเครื่องใช้ไว้แล้ว เข้าห้องด้วยประสงค์ว่า “จักหยิบผ้ากาสาวะของตน.”

ในขณะนั้น ภรรยาของเขากำลังนอนหลับ. ผ้าที่หล่อนนุ่งหลุดลุ่ย น้ำลายไหลออกปาก, จมูกก็กรนดังครืดๆ, ปากอ้า, กัดฟัด. หล่อนปรากฏแก่เขาประดุจสรีระที่พองขึ้น. เขาคิดว่า “สรีระนี้ไม่เที่ยงเป็นทุกข์. เราบวชตลอดกาลประมาณเท่านี้แล้ว อาศัยสรีระนี้ จึงไม่สามารถบวชเป็นภิกษุนานได้” ดังนี้แล้ว ก็ฉวยผ้ากาสาวะพันท้อง พลางออกจากเรือน.

ขณะนั้น แม่ยายของเขายืนอยู่ที่เรือนติดต่อกัน เห็นเขากำลังเดินไปด้วยอาการอย่างนั้น สงสัยว่า “เจ้านี่กลับไปอีกแล้ว เขามาจากป่าเดี๋ยวนี้เอง พันผ้ากาสาวะที่ท้อง ออกเดินบ่ายหน้าตรงไปวิหาร, เกิดเหตุอะไรกันหนอ?” จึงเข้าเรือนเห็นลูกสาวหลับอยู่ รู้ว่า

“เขาเห็นลูกสาวของเรานี้ มีความรำคาญไปเสียแล้ว” จึงตีลูกสาว กล่าวว่า “นางชั่วชาติ จงลุกขึ้น. ผัวของเอ็งเห็นเองกำลังหลับ มีความรำคาญไปเสียแล้ว, ตั้งแต่นี้เองจะไม่มีเขาละ”

ลูกสาวกล่าวว่า “หลีกไป หลีกไปเถิดแม่ เขาจะไปข้างไหน, อีก ๒-๓ วันเท่านั้น ก็มาอีก.”

แม้นายจิตตหัตถ์นั้น บ่นไปว่า “ไม่เที่ยงเป็นทุกข์” กำลังเดินไปๆ บรรลุโสดาปัตติผลแล้ว. เขาไปไหว้ภิกษุทั้งหลายแล้ว ก็ขอบรรพชา. ภิกษุทั้งหลายกล่าวว่า “พวกเราจักไม่อาจให้ท่านบรรพชาได้, ความเป็นสมณะของท่านจักมีมาแต่ที่ไหน? ศีรษะของท่านเช่นกับหินลับมีด.”

เขากล่าวว่า “ท่านขอรับ พวกท่านโปรดอนุเคราะห์ให้กระผมบวชในคราวนี้อีกคราวหนึ่งเถิด.” ภิกษุเหล่านั้นจึงให้เขาบวชแล้ว ด้วยอำนาจแห่งอุปการะ.พิจารณาความไม่เที่ยงได้ ๒-๓ วันเท่านั้น เธอก็บรรลุพระอรหัตพร้อมด้วยปฏิสัมภิทา ภิกษุแม้เหล่านั้นพูดกับเธอว่า “คุณจิตตหัตถ์ ถึงเวลาที่คุณจะสึกแล้ว. ทำไมในครั้งนี้ คุณจึงชักช้าอยู่เล่า?” จิตตหัตถ์กล่าวว่า “ผมไม่เป็นผู้เกี่ยวข้องด้วยเรือน ผมตัดได้แล้ว, ต่อไปนี้ พวกผมมีความไม่ไปเป็นธรรมดา.”

พวกภิกษุพากันไปสู่สำนักของพระศาสดา กราบทูลว่า “ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ภิกษุนี้ถูกพวกข้าพระองค์พูดอย่างนี้ กล่าวชื่ออย่างนี้ เธอพยากรณ์พระอรหัต เธอพูดคำไม่จริง.” พระศาสดาตรัสว่า “อย่างนั้น ภิกษุทั้งหลาย บุตรของเราได้ทำการไปและการมา ในเวลาไม่รู้พระสัทธรรม ในเวลาที่ตนยังมีจิตไม่มั่นคง, บัดนี้ บุตรของเรานั่นละบุญและบาปได้แล้ว”

ได้ตรัสสองพระคาถาเหล่านี้ว่า

ปัญญาย่อมไม่บริบูรณ์ แก่ผู้มีจิตไม่มั่นคง ไม่รู้แจ้งซึ่ง
พระสัทธรรม มีความเลื่อมใสอันเลื่อนลอย,
ภัย (ความกลัว) ย่อมไม่มีแก่ผู้มีจิตอันราคะไม่ซึมซาบ
มีใจไม่ถูกโทสะตามกระทบ ละบุญและบาปได้ ตื่นอยู่.

sirinpho

สาธุค่ะ คุณปราชญ์บ้านนอก

กฎการใช้บอร์ด

47016.จิตนี้กลับกลอก

ผู้ใช้งานขณะนี้


ทั่วไป เว็บธรรมจักร