‘สวรรค์’
อุปสรรค ต่อการบรรลุธรรม

ครั้งหนึ่ง...เคยมีพระอรหันต์เสด็จมาโปรดแสดงธรรมให้แก่เทวดาทั้งหลายที่มีวิมานอยู่บนสวรรค์ ท่านได้แสดงธรรมให้เห็นถึงความไม่เที่ยงแท้แน่นอนของการเสวยสุขบนวิมานของเหล่าเทพเทวดา เช่นนี้ว่า
‘ท่านทั้งหลายล้วนแต่มีวิมานที่สวยงาม อาภรณ์ประดับประดาไปด้วยแก้วแหวนเงินทอง ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนแต่เป็นของทิพย์ หากแต่ว่าสิ่งเหล่านี้หาใช่ของเที่ยงแท้แน่นอนไม่ สักวันหนึ่งเมื่อผลบุญหมดลง ก็จำต้องเกิดกายเป็นมนุษย์ เวียนว่ายอยู่ในวัฎสงสารไม่มีวันจบสิ้น จึงควรปล่อยวางและมุ่งแสวงหาทางธรรมเถิด’
เทวดาทั้งหลาย ได้ยินดังนี้ก็รู้สึกเสียดายความสุขสบาย ความเป็นทิพย์และวิมานที่พวกตนอุตส่าห์เพียรเฝ้าสั่งสมบุญบารมีตั้งแต่เมื่อครั้งยังมีชีวิต พระอรหันต์เจ้าเมื่อทรงแลเห็นดังนั้น จึงแสดงธรรมต่อไปอีกว่า
‘ท่านทั้งหลายทราบหรือไม่ว่า สวรรค์วิมานที่พวกท่านเสวยสุขอยู่นั้น เป็นทุกข์อย่างยิ่ง’ เมื่อเทวดาทั้งหลายได้ยินได้ฟังเช่นนี้ ก็ล้วนแต่แปลกใจ เนื่องจากสวรรค์ที่พวกตนครอบครองเสวยสุขอยู่นั้น มีแต่ความสุขเป็นเลิศ ความสบายเป็นเลิศ เรียกได้ว่าสมบูรณ์พูนสุขทุกอย่าง แล้วจะเรียกว่าเป็นความทุกข์ได้อย่างไร
แต่แล้วจู่ ๆ ก็มีเทวดาองค์หนึ่งตอบขึ้นมาว่า
‘ทราบพระเจ้าข้า’
‘ท่านทราบได้อย่างไรว่าสวรรค์เป็นทุกข์’ พระอรหันต์เจ้าทรงถามต่อ
‘เหตุเพราะว่าสวรรค์ เป็นอุปสรรคใหญ่หลวงต่อการบรรลุธรรม เข้าถึงพระนิพพาน’
เมื่อท่านได้ฟังดังนั้น จึงถามต่อไปอีกว่า
‘เหตุใดท่านถึงกล่าวว่าสวรรค์คืออุปสรรค ในการเข้าถึงพระนิพพาน’
‘เพราะสวรรค์ปราศจากความทุกข์ มีแต่ความสุขสบาย เมื่อเป็นสุขอย่างยิ่งเช่นนี้แล้ว เทพเทวดาทั้งหลายจึงไม่เอาใจใส่ต่อการเจริญธรรม เป็นเหตุทำให้ยิ่งห่างไกลพระนิพพานพระเจ้าข้า’
คำตอบของเทวดาองค์นั้น ทำให้เทวดาทั้งนั่งฟังธรรมอยู่ด้วย บังเกิดดวงตาเห็นธรรม มองเห็นความจริงว่า แท้ที่จริงแล้วอุปสรรคอันใหญ่หลวงที่คอยขัดขวางไม่ให้พวกตนเจริญในธรรม หาทางหลุดพ้นก็คือวิมานบนสวรรค์นั่นเอง...
เรื่องดังกล่าว แสดงให้เห็นว่าการปฏิบัติธรรมบนสวรรค์นั้นไม่ใช่เรื่องง่ายดายนัก เนื่องจากมีความสุขสบายเป็นที่ตั้ง ลืมความทุกข์จึงไม่แสวงหาทางพ้นทุกข์ ความจริงแล้วเทพเทวดาทั้งหลายหากตั้งใจจริงก็สามารถปฏิบัติธรรมจนหลุดพ้นได้ หากแต่เมื่อเวลาที่คนเรามีความสุข ก็มักจะลืมความทุกข์ จนลืมนึกถึงความจริงไปว่า
…ทุกสิ่งทุกอย่าง ล้วนแต่อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา

สะพานธรรม...ผู้บันทึก