นิทานคลายเคลียด

มีพ่อตาคนหนึ่ง มีลูกเขย 2 คน เขยคนโตเป็นดอกเตอร์ ลูกเขยคนเล็กเป็นชาวบ้านธรรมดา…ธรรมดา
วันหนึ่ง พ่อตาชวนลูกเขย 2 คน พายเรือไปเที่ยวเล่นในลำคลอง ผ่านเป็ดไปเห็นเป็ดว่ายน้ำได้ ลอยน้ำ พ่อตาก็ถามลูกเขยที่เป็นดอกเตอร์ว่า
"เออ…ทำไมเป็ดถึงลอยน้ำได้" ลูกเขยก็อธิบายว่า
"ก็เป็ดมันมีขน ถึงไม่จมน้ำ" พ่อตาหันมาถามลูกเขยคนเล็ก ลูกเขยก็บอก
"โอ…พ่อ ธรรมดา…ธรรมดา อะไรมันก็ลอยน้ำได้ทั้งนั้นแหละ " พ่อตาก็ชักไม่พอใจ พายเรือกันต่อไปสักพัก พบห่านร้องเสียงดัง ลูกเขยคนโตก็อธิบายว่า "เพราะห่านคอยาว " พ่อตาหันไปถามลูกเขยคนเล็ก
"ปัดโธ่ พ่อ ท่านก็ร้องเสียงดังเป็นธรรมดาอย่างนั้นแหละ ของธรรมดา พ่อไปสนใจอะไรล่ะ"
ผ่านไปอีกหน่อย ก็ไปเจอพระ จีวรสีเหลือง พ่อตาก็ถาม
"ทำไมจีวรสีเหลือง" ลูกเขยใหญ่ตอบว่า
"เขาเอาไปย้อมสีเหลือง มันเลยเป็นสีเหลือง" ลูกเขยคนเล็กก็ว่า
"ธรรมดาจีวรพระ พ่อจะให้เป็นสีอะไรล่ะ…" ไปกันต่อ อีกสักพัก ก็ไปเจอจอมปลวก ข้างบนมีงูเหลือมอยู่ เลยเห็นจอมปลวกเป็นมันเลื่อม ลูกเขยคนโตให้เหตุผล "โธ่ ก็งูขึ้นไปอยู่บนจอมปลวก เลยเป็นมันเลื่อม" ลูกเลยคนเล็กก็ว่า
"ของธรรมดา…พ่อ พ่อสงสัยอะไรหรือ ทุกอย่างมันก็ธรรมดาอย่างนี้ทั้งนั้นแหละ"

พ่อตาแค้นใจลูกเขยคนเล็ก ว่าพูดจาไม่ได้เรื่อง เมื่อกลับถึงบ้าน ขึ้นจากเรือเสร็จ พ่อตาก็เรียกลูกเขยคนเล็กมาไล่เบี้ยว่า
"ไหนเจ้าว่ามาซิ ไอ้ธรรมดา…ธรรมดา…ธรรมดาของเจ้าน่ะ เจ้าไม่มีสติปัญญา เจ้าก็อ้างว่าธรรมดาน่ะสิ" ลูกเขยเล็กก็ถามพ่อตาว่า
"พ่อ ที่เป็ดว่ายน้ำได้นี่ พ่อว่ามันอัศจรรย์นักเหรอ ของสกปรกอย่างหมาเน่า มันก็ลอยน้ำได้ อุจจาระก็เหมือนกัน ก็ลอยน้ำได้ อะไร ๆ ก็ลอยน้ำได้ เป็นเรื่องธรรมดาทั้งนั้นแหละ แล้วห่านล่ะ ไม่ใช่เพราะคอยาวถึงร้องดัง อึ่งอ่างก็ร้องเสียงดัง คอก็ไม่ยาว มันเป็นเรื่องธรรมดาของห่าน ที่จะร้องดังอย่างนั้นเอง จีวรพระสีเหลืองก็ธรรมดาอีกแหละ ขมิ้นก็สีเหลือง ขนุนก็สีเหลือง อะไร ๆ ก็สีเหลืองเยอะแยะไป พ่อเห็นจีวรพระสีเหลือง แล้วพ่อไปตื่นเต้นเรื่องอะไร จอมปลวกมันเลื่อมไม่ต้องเพราะงูหรอก หัวพ่อล้านก็เป็นมันเลื่อม แล้วพ่อจะว่าอย่างไร ?"

จบแล้วครับ ... ไม่สรุปว่าเกิดอะไรขึ้นต่อไป เป็นนิทานคลายเคลียดครับ...

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า “ถ้าเห็นสัจธรรมในสรรพสิ่งทั้งปวงว่า ทุกอย่างล้วนเป็นธรรมดา เป็นธรรมชาติของมันอย่างนั้น จะไปเอาเหตุผลอย่างโน้น อย่างนี้ อะไรกับมันนักหนา เราก็จะเครียดตายเปล่า”

โดย...พญ.อมรา มลิลา ที่มา: http://www.meechaithailand.com/



เจริญในธรรมครับ

แจ่มดีคะ ><

แต่ว่าประโยคสุดท้ายที่ลูกเขยเล็กกล่าว รู้สึกจะแรงไปน่ะคะ
ภาพประกอบไม่ต้องโป๊ก็ได้คะ เวปธรรมะ ><

เจริญในธรรมคะ

ฮะแอ้มม...วันนี้ภาพประกอบไม่โป๊ ครับผม

เรื่องแรก...

กาลครั้งหนึ่ง ยังมีคุณลุงอยู่ท่านหนึ่ง ในช่วงวัยหนุ่มคุณลุงท่านนี้เป็นหัวหน้าคนงานอยู่ในเหมืองทองคำมีรายได้ดีมาก แต่คุณลุงท่านนี้ไม่เคยเก็บเงินเลยมีเท่าไรก็ใช้หมด เนื่องจากคุณลุงเป็นคนจิตใจดีใครมาหยิบยืมก็ให้ เลี้ยงเพื่อนฝูงตลอด คุณลุงมีเพื่อนเยอะมาก จนกระทั่งคุณลุงท่านนี้เกษียณอายุจากการทำงาน ปรากฏว่าไม่มีเงินเหลือเลยจากชีวิตการทำงานอันยาวนาน คุณลุงมีลูกอยู่ 5 คน เมื่อคุณลุงไม่มีเงินก็จำเป็นต้องไปอาศัยอยู่บ้านลูกๆ ทั้ง 5 คน

วันจันทร์ ก็ไปอยู่บ้านลูกสาว ก็ถูกลูกเขยพูดจากระทบกระเทียบ เช่น "ทำไมคุณพ่อคุณไม่ไปบ้านลูกคนอื่นบ้างนะ ผมจะทำอะไรก็อึดอัดจริงๆ "

วันอังคาร ก็ไปอยู่บ้านลูกชาย ก็ถูกหลาน และลูกสะใภ้กระทบกระเทียบ เช่น "รำคาญคุณปู่จังเลยกับข้าวที่หนูชอบดูสิคุณปู่ทานหมดเลย ทำไมคุณปู่ไม่ไปบ้านอื่นบ้าง" เป็นเช่นนี้ตลอด คุณลุงก็เปลี่ยนไปอยู่บ้านลูกคนนั้นทีคนนี้ที ก็ถูกลูกบ้าง ลูกเขยบ้าง ลูกสะใภ้บ้าง หลานบ้างพูดจาถากถางอยู่ตลอด แต่คุณลุงก็ต้องทน เพราะคุณลุงไม่มีเงินเก็บแม้แต่บาทเดียว

อยู่มาวันหนึ่ง คุณลุงตัดสินใจเรียกลูกๆ ทุกคนมาแล้วบอกว่า "พ่อจะไม่อยู่สัก 2 ปีนะลูก เพราะเพื่อนพ่อที่เป็นเจ้าของเหมืองทองคำมันเขียนจดหมายมาขอร้องให้พ่อไปช่วยงานที่เหมืองทองคำของมัน พ่อจำเป็นต้องไปช่วยเขาจริงๆ" ลูกๆ ได้ฟังดังนั้นก็ดีใจสนับสนุนเพื่อให้คุณลุงท่านนี้ไปให้พ้นๆ จะได้ไม่เป็นภาระอีกต่อไป

เมื่อครบ 2 ปี คุณลุงท่านนี้ก็กลับมาพร้อมกับลังเหล็กใบใหญ่ 1 ใบ ไปไหนแกก็ลากไปด้วย ลูกๆ ก็พากันแปลกใจและถามว่า "ลังอะไร" คุณลุงตอบว่า "เป็นสมบัติชิ้นสุดท้ายที่ได้มาจากเหมืองทองคำของเพื่อน ถ้าใครดูแลพ่อจนถึงวาระสุดท้ายก็จะมอบสมบัติในลังเหล็กให้ทั้งหมด" ปรากฏว่า ลูกๆ พากันตื่นเต้น ต่างอาสามาดูแลคุณพ่อกันยกใหญ่

วันจันทร์ คุณลุงก็อยู่กับลูกสาวคนโต ลูกเขยกับหลานก็พากันเอาใจบีบนวดให้ หาของกินดีๆ มาให้ แต่ยังไม่ทันไรลูกชายคนที่สองก็มาตามให้ไปอยู่ด้วย และก็เช่นกันยังไม่ทันไร ลูกสาวคนที่สาม ก็มาตามให้ไปอยู่ด้วยอีก ปรากฏว่าลูกๆ ทั้ง 5 คน ของคุณลุงต่างแย่งกันเอาใจและปรนนิบัติคุณลุงท่านนี้อย่างดี แต่เวลาไปไหนคุณลุงก็จะลากลังเหล็กใบนี้ไปด้วยตลอด

เวลาผ่านไป 7 ปี คุณลุงท่านนี้เสียชีวิตลง หลังงานพิธีศพลูกๆ ทุกคนพากันมานั่งล้อมลังเหล็กใบนี้เพื่อแบ่งสมบัติกัน ลูกสาวคนโตเป็นคนเปิดฝาลังเหล็ก พบว่ายังมีผ้าสีขาวปิดอยู่อีกชั้นหนึ่ง และมีจดหมายฉบับหนึ่งวางอยู่ ลูกสาวคนโตก็เปิดอ่านให้น้องๆ ฟัง เนื้อความในจดหมายเขียนไว้ว่า

อย่าประมาทและอย่าคาดหวังว่าใครจะเลี้ยงดูเรา ให้เร่งเก็บออมเสียตั้งแต่เนิ่นๆ จะได้มีชีวิตบั้นปลายที่สุขสบาย

ได้ฟังนิทานเรื่องนี้ทีไรให้รู้สึกสะท้อนใจทุกครั้ง และไม่เคยคิดว่า เป็นเพียงนิทานเพราะเหตุการณ์แบบนี้อาจเกิดขึ้นได้กับทุกคนที่ไม่เตรียมเก็บออมเงินเสียตั้งแต่เนิ่นๆ ....พึ่งพาใครไหนเล่า..จะดีเท่าพึ่งพาตัวเราเอง

จาก บอร์ดบ้านเด็ก www.bandekubon.com



ขำขำอีกเรื่องครับ

เป็ด...

เป็ดตัว หนึ่งเดินเข้าไปที่ร้านเซเว่น-อีเลเว่น แล้วถามพนักงานขายว่า
"มีองุ่นขายหรือเปล่า?"
พนักงานขาย บอกว่าไม่มี เป็ดก็เลยเดินออกจากร้านไป
วันต่อมา เป็ดกลับไปที่ร้านอีก แล้วถามพนักงานขายว่า
"มีองุ่นขายหรือเปล่า ?"
พนักงานขาย บอกว่าไม่มี เป็ดก็เลยเดินออกจากร้านไป
วันต่อมา เป็ดกลับไปที่ร้านอีก แล้วถามพนักงานขายว่า
" มีองุ่นขายหรือเปล่า ?"
พนักงานขาย ตะคอกใส่เป็ดว่า
"แกมาที่ร้านนี้สองวันติดกัน แล้วถามหาองุ่น ชั้นก็บอกแล้วว่าไม่มี ไม่มี ถ้าแกมาที่นี่อีกครั้งแล้วถามหาองุ่นอีกนะ ชั้นจะตอกตะปูติดขาแกไว้กับพื้นเลยคอยดู"
เป็ดก็เลยเดินออกจากร้านไป
วันต่อมา เป็ดกลับมาอีก ถามว่า
" มีตะปูหรือเปล่า ?"
พนักงานขาย ตอบ "ไม่มี" เป็ดพูดต่อว่า
"ดี ดี แล้วมีองุ่นหรือเปล่าล่ะ ?"

จาก FWD MAIL ......



เจริญในธรรมครับ

สาธุครับ

อิอิ ได้อมยิ้มวันล่ะนิด จิตแจ่มใสครับ เจริญในธรรมน่ะครับ ทุกๆท่าน

มาแวะเวียนทักทายกันน่ะครับ

กลัวทุกท่านลืมผมไป อิอิ

งานเยอะครับ เลยไม่ค่อยได้เข้าเยี่ยมชม

อ่านไป 2 เรื่องด้านบน ขอบคุณครับ...

วันนี้ขอเริ่มด้วย นิทานเก่า ๆ ในประเทศอินเดีย ...ครั้งหนึ่งนานมาแล้ว......


ท่านจุลลกเศรษฐี ในเมืองพาราณสี เป็นผู้ฉลาดเฉียบแหลม เป็นบัณฑิตที่รู้จักปรากฏการณ์ต่าง ๆ วันหนึ่งจุลลกเศรษฐีไปเฝ้าพระราชา ระหว่างทางเห็นหนูตายตัวหนึ่ง เขามองดูท้องฟ้าแล้วกล่าวว่า บุคคลผู้มีปัญญา อาจเอาหนูตายตัวนี้ไปเป็นทุนเลี้ยงลูกเมียได้

ชายผู้ยากไร้คนหนึ่งชื่อ จูฬันเตวาสิก ได้ยินท่านเศรษฐีพูดเช่นนั้น ก็คิดว่า ท่านเศรษฐีไม่รู้จริงคงไม่พูด จึงเอาหนูตายตัวนั้นไปขายคนเลี้ยงแมวได้ทรัพย์มากากนิกหนึ่ง (กากนิก เป็นมาตราเงินอินเดียในสมัยนั้นที่มีค่าน้อยที่สุด เทียบมาตราเงินไทย 1 สตางค์)

จากนั้นก็นำทรัพย์หนึ่งกากนิกนั้นไปซื้อน้ำอ้อยงบ (น้ำอ้อยที่เคี่ยวแล้วทำเป็นแผ่นสะดวกกับการพกพา) แล้วเอาหม้อใบหนึ่งตักน้ำ ไปยืนคอยพวกช่างดอกไม้กลับจากป่า ให้ชิ้นน้ำอ้อยและให้ดื่มน้ำคนละกระบวย พวกช่างดอกไม้ก็ให้ดอกไม้คนละกำมือแก่เขา

จูฬันเตวาสิกเอาดอกไม้ไปขายได้เงินกลับมามากขึ้น ก็นำเงินนั้นไปซื้อน้ำอ้อยงบและไปยืนคอยพวก
ช่างดอกไม ้เช่นเดิม ทำเช่นนี้จนเขามีเงินถึง 8 กหาปณะ (4 บาทเท่ากับ 1 กหาปณะ)

วันหนึ่ง ฝนตก พายุหนัก กิ่งไม้แห้งบ้างสดบ้างถูกพายุพัดลงมาเป็นอันมากในพระราชอุทยาน คนเฝ้าอุทยานไม่ทราบว่าจะทำอย่างไรดี จูฬันเตวาสิกจึงรีบไปบอกคนเฝ้าว่า ถ้าจะให้ใบไม้กิ่งไม้เหล่านั้นแก่เขา เขาจะขนออกไปให้หมด คนเฝ้าสวนดีใจรีบบอกให้เขามาขนไปในทันที

ด้วยความดีใจ จูฬันเตวาสิกรีบกลับไปที่สนามเด็กเล่น ให้น้ำอ้อยแก่เด็ก ๆ แล้วขอแรงให้ช่วยขนกิ่งไม้จนหมดภายในเวลาไม่นาน กิ่งไม้จำนวนมากกองอยู่ที่หน้าประตูพระราชอุทยาน ก็พอดีกับช่างหม้อหลวงที่มาเที่ยวหาฟืน เพื่อเผาภาชนะดินของหลวงพบเข้า จึงขอซื้อกิ่งไม้เหล่านั้น

จากการขายไม้ ชายยากจนอย่างจูฬันเตวาสิกมีทรัพย์เพิ่มขึ้นเป็น 16 กหาปณะแล้ว เมื่อมีทรัพย์มากขึ้น เขาจึงคิดอะไรได้อย่างหนึ่ง ด้วยการตั้งตุ่มน้ำไว้ไม่ไกลจากประตูเมือง เพื่อให้บริการคนหาบหญ้า 500 คน เหล่าคนหาบหญ้าพอใจในบริการที่มีน้ำใจของเขา จึงเอ่ยปากว่า หากต้องการให้พวกตนช่วยอะไร ขอให้บอกได้เลย

นอกจากคนหาบหญ้าแล้ว จูฬันเตวาสิกยังได้ผูกมิตรกับคนมากหน้าหลายตา ทำให้เขามีเพื่อนมากมาย วันหนึ่ง เพื่อนดีคนหนึ่งก็มาบอกข่าวแก่เขาว่า พรุ่งนี้จะมีพ่อค้าม้านำม้า 500 ตัว มายังนครแห่งนี้
จูฬันเตวาสิกจึงไปพบคนหาบหญ้า และขอซื้อหญ้าเตรียมเอาไว้

วันรุ่งขึ้น พ่อค้าม้านำม้า 500 ตัวมาถึง ก็พบว่ามีเพียงจูฬันเตวาสิกที่มีหญ้าขาย เขาได้กำไรจากการขายหญ้าในครั้งนี้ 1,000 กหาปณะ

โอกาสต่อมา ก็มีเพื่อนมาแจ้งข่าวแก่เขาว่า มีพ่อค้านำเรือสำเภาขนาดใหญ่มาจอดเทียบท่า
จูฬันเตวาสิกไม่รอช้า รีบไปขอเหมาสินค้าทั้งลำเรือเอาไว้ เมื่อพ่อค้ารายอื่นมาถึงจึงต้องมาซื้อสินค้าจากเขา สุดท้ายเขาได้ทรัพย์มาเป็นจำนวนถึง 200,000 กหาปณะ

เมื่อได้ทรัพย์เป็นจำนวนมากเช่นนี้ เขาก็เกิดความคิดว่า "เราควรเป็นคนกตัญญู นำทรัพย์ที่ได้ไปตอบแทนท่านเศรษฐี"

เร็วเท่าใจคิด จูฬันเตวาสิกถือทรัพย์ 100,000 กหาปณะไปมอบให้เศรษฐีเพื่อเป็นการตอบแทน พอท่านเศรษฐีทราบเรื่องทั้งหมด เห็นในสติปัญญา และความเฉลียวฉลาด จึงยกลูกสาวให้แต่งงานด้วย และเมื่อเศรษฐีล่วงลับไปแล้ว จูฬันเตวาสิกก็ได้เป็นเศรษฐีแห่งเมืองนั้นสืบต่อมา

นิทานเรื่องนี้แสดงให้เห็นว่า การเชื่อฟังท่านผู้รู้ ไม่ดูเบาต่อคำสั่งสอน พยายามปฏิบัติตาม และทำอย่างมีปัญญา ใคร่ครวญพิจารณาให้ดี มีความคิดรอบคอบ และเมื่อได้ทรัพย์มาแล้วก็ระลึกถึงผู้มีพระคุณ บุคคลผู้มีคุณสมบัติเช่นนี้ ย่อมไม่ตกต่ำ มีแต่จะตั้งตนได้และเจริญรุ่งเรือง ความรู้ ความประพฤติ และการงานที่ดีย่อมเป็นที่พึ่งพิงของบุคคลได้ดีกว่าส ิ่งอื่น ดังภาษิตที่ว่า "ไม่มีมิตรใดเสมอได้ด้วยวิชชา"

ชะตากรรมเป็นสิ่งที่ไม่สามารถหยั่งถึงได้ แต่ความเพียรพยายามเป็นสิ่งที่เรารู้ได้และอยู่ในอำนาจของเรา การทำความเพียรให้เป็นหน้าที่ของเรา การให้ผลเป็นหน้าที่ของกรรม

เมื่อหวังความสำเร็จผล ก็ต้องรู้จักรอคอย และควรคอยอย่างสงบ ไม่ใช่กระวนกระวายใจ อะไรที่ควรได้ ย่อมได้มาเองโดยผลแห่งกรรม หรือความเพียรชอบนั้นแล

ข้อมูลจากจาก... bbs.asiasoft.co.thl



ขำขำ อีกเรื่องครับ

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ยังมีเทพารักษ์องค์หนึ่ง อาศัยอยู่ในป่าซึ่งเป็นป่าดงดิบ ลึกลับ ยากที่จะมีมนุษย์หรือสัตว์ชนิดใดเดินทางไปถึง แต่แล้ววันหนึ่งเทพารักษ์ได้ยินเสียงสัตว์สองชนิดวิ่งไล่กวดกันมาอย่างเอาเป็นเอาตาย ที่แท้มันคือหมีตัวใหญ่กำลังไล่ล่ากระต่ายเจ้าเล่ห์เพื่อนำไปทำดินเนอร์
เทพารักษ์เรียกให้สัตว์ทั้งสองหยุดและตอบข้อซักถามเพราะตลอดชีวิตไม่เคยพบหมีและกระต่ายวิ่งไล่กันมาก่อน

"เจ้าทั้งสองวิ่งกวดกันแทบเป็นแทบตายเพราะเหตุใดหรือ?" เทพารักษ์ถาม
"มันจะจับข้าทำอาหาร" กระต่ายตอบลิ้นห้อยด้วยความเหนื่อย
" อ๋อ เป็นเช่นนี้เอง เอาเถอะ อย่าทำร้ายซึ่งกันและกันเลย เราจะให้พรวิเศษเจ้า ตัวละ 3 ข้อ หวังว่าคงจะช่วยลดความขัดแย้งลงได้" ทั้งหมีและกระต่ายรับคำด้วยความยินดี

เจ้าหมีเป็นฝ่ายขอพรก่อน มันคิดอยู่เป็นนาที จึงกล่าวว่า
"ข้าอยากให้หมีทั้งหมดป่าแห่งนี้ยกเว้นตัวข้าเป็นตัวเมียทั้งสิ้น"
กล่าวเสร็จมันพลันตัวสั่นขนพองด้วยความสยิว กลิ่นสาบสาวจากหมีตัวเมียฟุ้งไปทั่วป่า
กระต่ายผู้น่าสงสารขอเพียงหมวกกันน็อก ๑ ใบ "เจ้ากระต่ายปัญญาอ่อนหน้าโง่ ถ้ามันขอเงินสักพันล้านมันสามารถซื้อหมวกกันน็อกได้หลายล้านใบ แต่ช่างเถอะ ไม่ใช่ธุระอะไรของเรา" เทพารักษ์รำพึง

เจ้าหมีบ้าเซ็กซ์ขอพรข้อสอง มันคิดอยู่นานสามนาทีก่อนจะกล่าวว่า

"ข้าปรารถนาให้หมีทุกตัวในป่าถัดไปกลายเป็นตัวเมียทั้งสิ้น" กล่าวเสร็จตัวมันพลันน้ำลายไหลด้วยความสยิว หมีตัวเมียเพิ่มอีกนับร้อยตัว มันจะตั้งฮาเร็มหมี

กระต่ายน้อยขอมอเตอร์ไซค์ ๑ คัน เมื่อได้สมปรารถนามันก็สวมหมวกกันน็อก ขึ้นคร่อมและสตาร์ทรถทันที

หมีใหญ่ขอพรข้อสุดท้าย "ข้าปรารถนาให้หมีทุกตัวในโลก ยกเว้นตัวข้า กลายเป็นหมีตัวเมียทั้งสิ้น" โอ .. มันแทบจะรอไม่ไหวแล้ว แต่แล้วมันถึงกับช็อค เมื่อได้ยินกระต่ายน้อยขอพรข้อที่สาม ก่อนบึ่งรถหนีไป
"ข้าขอให้เจ้าหมีตัวนี้เป็นเกย์"

ข้อมูลจาก ... www.kkw14-18.com



เจริญในธรรมครับ

เรื่องขำขำ ผู้ชายไม่กินเหล้า ไม่เที่ยว เป็นไง

ชายคนหนึ่งเดินออกจากผับ มีขอทานคนหนึ่งหน้าตามอมแมม ตามตัวสกปรกนั่งอยู่ข้างทาง
‘ พี่ขอเงินสัก 20 ซิผมยังไม่กินข้าวเลย ‘ ขอทานเอ่ยปาก
ชายคนนั้นหยุดกึ่ก…….. แล้วบอกว่า ‘ เอาอย่างนี้ ไปกินเหล้ากับพี่ พี่เลี้ยงเอง ‘
ขอทานบอก ‘ ไม่เป็นไรครับพี่ ผมไม่กินเหล้า ‘
ชายหนุ่มเลยบอก ‘ นั้นไปเล่นม้ากับพี่ไหม พี่ออกทุนให้ ‘
ขอทานก็ยังปฎิเสธ ‘ ผมไม่เล่นการพนันคับ ‘
ชายคนนี้เลยถามต่อ ‘ เอาอย่างนี้นั้น พี่พาไปลงอ่างดีกว่า ‘
ขอทานก็ตอบอีกว่า ‘ ผมไม่เที่ยวผู้หญิงด้วยคับ ‘

ชายหนุ่มเลยยิ้มนิดๆๆ เหมือนถูกใจแล้วถามว่า "เมื่อกี้น้องขอตังค์ พี่เท่าไรนะ"
ขอทานบอก : 20 ครับพี่
ชายหนุ่มเลยก้มหน้าไปกระซิบว่า : เอางี้แล้วกันพี่ให้น้อง 200 เลย ไปที่บ้านกับพี่หน่อยเด้อ !!!
ขอทานทำหน้า งงงง : ทำไมเหรอคับ พี่
ชายหนุ่มควักตังค์ แล้วพูดว่า : ไปให้เมียพี่มันดู หน่อยว่ะ ว่าคนที่ไม่กินเหล้า ไม่เล่นการพนัน ไม่เที่ยวผู้หญิงนะ สภาพมันเป็นอย่างไร.. 5555

แบบว่าคลายเครียด ตึงเกินไปก็ไม่ดี หย่อนเกินไปก็ไม่ดี เอาแบบพอดี พอดี ก็แล้วกัน ครับ

อีกเรื่องครับ...

ชื่อเรื่อง:คนไม่เต็มบาท


เขาเดินคนเดียวเลียบถนนที่รถแล่นขวักไขว่ ไม่ได้สนใจกับรถราที่ผ่านไปผ่านมาแม้แต่น้อยหน้าตาเขายิ้มแย้มแจ่มใส ผิดกับหน้าตาคนที่ผ่านเขาไป จนหลายคนอดหันไปมองเขาไม่ได้ ตาเขาจดจ้องอยู่กับถนน ราวกับถนนทั้งสายมีเขาเดินอยู่คนเดียว นานๆ จะหันไปมองรอบๆ ตัว แล้วก็พูดพึมพำ ก่อนที่จะหัวเราะชอบใจ ผมเผ้ายุ่งเหยิงยาวหงิกงอ เหมือนกับเจ้าของไม่คิดจะดูแล หน้าตามอมแมมด้วยคราบเหงื่อแห้งกรังเป็นทาง เห็นได้ชัดเจน พวงมาลัยพลาสติกสองสามพวงห้อยคอ อย่างกับนักมวย นักร้องเสื้อแขนสั้นที่คงเคยแดงสด ชายขาดเป็นทางสีซีดสกปรกเลอะเทอะ กางเกงขายาวสีคล้ำมันเลื่อมเพราะไม่เคยถูกน้ำถูกสบู่ ดูสารรูปเขาแล้ว มันช่างขัดกับใบหน้าที่ระรื่น ยิ้มแย้ม ไม่ทุกข์ไม่ร้อนด้วยอะไรทั้งสิ้น

ผมผ่านเขาไปนานแล้ว แต่ยังอดครุ่นคิด แอบอิจฉาเขาไม่ได้คนดูว่าเขาโชคร้าย เกิดมาไม่เต็มบาท แต่ผมกลับมองว่าเขาโชคดีไม่ต้องมานั่งกลัดกลุ้ม ทุกข์ระทม อย่างใครๆ ในขณะที่คนอื่น ๆ มีอดีตและมีอนาคต เขามีแต่ปัจจุบัน เดี๋ยวนี้เวลานี้เท่านั้น และก็เพราะมีอดีตและอนาคตนี่เอง ทำให้คนเราต้องทุกข์ ต้องเศร้า ต้องกลุ้ม ต้องกังวล แม้จะสุขอยู่ในปัจจุบัน ความผิดหวังและความล้มเหลวในอดีต คอยหลอกหลอน กัดกินใจ แม้จะอยู่สบายเดี๋ยวนี้ แต่ความกังวลถึงอนาคตอันไม่แน่นอนทำให้ความสบายต้องเจือด้วยความทุกข์ล่วงหน้า แม้สมรักตอนนี้ แต่ความผิดหวังรักในอดีต ทำให้ไม่กล้าคิดจะสมหวังได้เต็มที่
แม้จะมั่งมีเพียบพร้อมทุกอย่าง แต่สิ่งที่มีวันนี้อาจจะมีอันต้องสูญหายในอนาคตได้ทุกเมื่อเช่นนี้ ในความสุขมีความทุกข์เจือปนอยู่ ในความมั่นคงมีความแปรปรวนที่แฝงอยู่ ในความสำเร็จก็มีความล้มเหลวที่แอบอยู่ ในความสบายใจมีความกลุ้มที่แทรกขึ้นมาเป็นระยะ จนไม่มีใครอาจจะพูดได้เต็มปากเต็มคำว่ามีความสุขเต็มที่ มีความมั่นคงแน่นอน มีความสำเร็จอย่างไม่ต้องสงสัย มีความสบายใจไร้กังวล ก็เพราะมีอดีตและมีอนาคตนี่แหละ

ที่คนเราทุกข์ย้อนหลังและเศร้าล่วงหน้าได้จนหลายคนต้องสูญเสียสุขภาพกายสุขภาพจิตไปอย่างน่าเสียดาย ทั้งๆ ที่สุขภาพดี แต่ก็ไม่วายกังวลด้วย โรคภัย ไข้เจ็บ ที่อาจจะมาเยี่ยมกราย ทั้งๆ ที่อุ้มลูกน้อยน่ารักอยู่ในมือ แต่ก็ไม่วายถอนหายใจเป็นห่วงเป็นใย เมื่อลูกจะเติบโต และต้องฟันฝ่ามรสุมชีวิต ทั้งๆ ที่มีกินอิ่มปากอิ่มท้อง แต่ก็ไม่วายรู้สึกหิวขึ้นมาลึกๆ เมื่อคิดว่าสิ่งที่กินอยู่กำลังจะหมดไป บางคนแค่รับรู้ว่ามีอาการของโรคที่รักษาไม่หาย ก็ด่วนชิงตายก่อนที่โรคจะสำแดงอาการด้วยซ้ำ

คงจะมีแต่คนแบบเขา คนที่ผมเห็นเดินริมถนน ที่หัวเราะยิ้ม ร่าเริง มีความสุข โดยไม่มีอะไรเจือปนแอบแฝง เพราะเขามีแต่ปัจจุบัน และอยู่แค่เดี๋ยวนี้ เวลานี้แต่ผมก็ยังเชื่อว่านอกจากคนแบบเขาแล้ว เราท่านที่มีอดีตและอนาคต ก็สามารถจะทำได้เช่นกัน หากพยายามดำเนินชีวิตปัจจุบัน เดี๋ยวนี้และเวลานี้ให้ดีที่สุด
ฝรั่งพูดกันว่า จะมีประโยชน์อะไรมานั่งร้องไห้กับนมที่หกไปแล้ว เพราะแม้นจะร้องไห้จนน้ำตาเป็นเลือด ก็ไม่อาจจะเปลี่ยนอดีตที่ผ่านพ้นไปแล้วได้ ทำนองเดียวกัน จะได้ประโยชน์อะไรที่จะกังวลถึงสิ่งที่ยังไม่เกิดมีแต่ปัจจุบันเท่านั้นที่ยังอยู่ในมือ ที่สามารถเปลี่ยน สามารถดัดแปลง สามารถทำให้ดีที่สุด คิดแล้วก็อดคิดต่อไม่ได้ว่าบางครั้ง ทำตัวไม่เต็มบาทบ้างก็ไม่เลวเหมือนกัน

ที่จริง ก็มีทำให้เห็นกันหลายรูปแบบอยู่แล้วคนกินเหล้าเพื่อให้เมาจนลืมอดีต ลืมอนาคต มีความสุขประเดี๋ยวประด๋าว ไม่ต้องสนใจอะไร คนใช้ยาเสพติด ดมกาว เพื่อให้หลุดออกจากอดีตและอนาคตเหลือเพียงความว่างเปล่า ไม่ทุกข์ไม่ร้อน คนใช้ยานอนหลับเพื่อจะได้หลับใหลไม่ต้องคิดอะไรให้กลุ้มหน้ากลุ้มหลัง ก็เพราะพยายามเต็มบาทกันอยู่นี่แหละ เลยต้องเป็นอย่างที่เห็นๆ กันอยู่นี้.

หายเครียดกันหรือเปล่าครับ พี่น้อง!!!!

จาก...... ... http://www.watkoh.com



เจริญในธรรมครับ

นี่แหละ"ธรรมะโอสถ" อ่านแล้วคลายเครียด ขอบพระคุณค่ะ