ช่างไม้กับเศรษฐี


บ้านของช่างไม้ผู้ยากจนอยู่ใกล้ ๆ กับคฤหาสน์ของเศรษฐี ช่างไม้มีชีวิตที่มีความสุขมาก เขาทำงานไปพลาง ร้องเพลงไปพลางทั้งวัน

แต่ เศรษฐีผู้เป็นนักธุรกิจคนสำคัญ ไม่มีความสุขเลย แม้จะมีเงินทอง ทรัพย์สิน มากมาย เศรษฐีอดไม่ได้ที่จะประหลาดใจ เพราะเงินทำให้เขามีคฤหาสน์หลังโต มีอาหารเหลือเฟือทุกมื้อ แต่เขากลับนอนไม่หลับ วันหนึ่งเขาเรียกช่างไม้มาหา และถามว่า

"ปีหนึ่ง ๆ เจ้าหาเงินได้มากเพียงใด"

"ไม่รู้สิ" ช่างไม้ตอบ "ข้าไม่เคยคิดอะไรอย่างนั้น ข้าก็หาเงินให้พอมี พอใช้ ไปวัน ๆ เท่านั้นเอง"

"เอาละ วันหนึ่ง ๆ เจ้าหาได้สักเท่าใดแน่" เศรษฐีถามอีก

"ไม่รู้สิ บางวันก็มาก บางวันก็น้อย" ช่างไม้ตอบ "แต่ท่านถามทำไม..เป็นเศรษฐีอย่างท่าน สบายกว่าอยู่แล้ว"

เศรษฐีหัวเราะ "เอาอย่างนี้ดีไหม ข้าจะให้เหรียญทองเจ้าร้อยเหรียญ เจ้าจะเป็นเหมือนพระราชาทีเดียว เจ้าจะได้รู้ว่าความร่ำรวยทำให้คนเรามีความสุขหรือไม่"

ช่างไม้หอบเหรียญทองคำร้อยเหรียญกลับบ้าน และเอาไปซ่อนไว้ในห้องใต้เพดาน นับจากวันนั้นเอง ที่เขาเริ่มนอนไม่หลับ หวาดวิตกไปสารพัด กลางวันก็ไม่มีความสุข กลางคืนก็ทรมาน เขาหวาดระแวงแม้ในขณะเพื่อนสนิทมาหา เสียงอะไรสักนิดที่ดังในยามกลางดึก ก็ทำให้เขาสะดุ้งผวา เมื่อเป็นเช่นนี้นานวันเข้า เขาก็เอาทองไปคืนเศรษฐีและกล่าวว่า

"เอาทองคำคืนไปเถิด ขอให้ข้ามีชีวิตธรรมดาของข้าต่อไปดีกว่า"

จาก...นิทานสอนใจของ ลา ฟองเตน)




เจริญในธรรมครับ