" ปุฮุฮุน..ปุฮุฮุน " มียุงขี้โม้และใจกล้ามากตัวหนึ่ง
บินไปรอบ ๆตัวของสิงโตที่กำลังจะนอนหลับ
... เจ้ายุงขี้โม้หวังจะสร้างวีรกรรมให้กับตัวของมันเอง
มันคิดว่าแม้มันจะเป็นสัตว์ตัวเล็กเพียงแค่นี้ก็ตามเถอะ
แต่ถ้ามันสามารถ บินไปกัดจมูกสิงโตผู้เป็นเจ้าแห่งป่ากินเลือดได้
มันก็คงจะได้มีเรื่องไปคุยโม้เป็นวีรกรรมได้อีกนานเลยทีเดียว
ส่วนข้างฝ่ายสิงโตผู้เป็นเจ้าป่านั้นหรือให้เป็นสุดแสนที่จะรำคาญใจ
ที่มีแมลงตัวเล็ก ๆคือยุงนี่มาบินไป-มา ขัดจังหวะการหลับนอนของมัน.
..มันเงื้ออุ้งมืออันใหญ่และหนาเตอะไล่
ตะบบยุงด้วยความรำคาญ แต่เจ้ายุงขี้โม้มันก็หลบทันทุกครั้งไปนั่นแหละ
..มันบินหนีไป-มาและพูดว่า
" ถึงแม้ว่าแกจะเป็นผู้ที่ใคร ๆ ขนานนามว่าเป็นเจ้าแห่งป่าก็เถอะ
..อย่าผยองให้มากไปนักเลย ถึงแม้ข้าจะตัวเล็ก แค่นิดเดียวแค่นี้ก็ตาม
แต่ข้าไม่กลัวอะไรแกตรงไหนเลย ฮ่า ๆๆเก่งจริงตะบบข้าให้ได้สิฮ่าๆๆๆ"

สิงโตเมื่อได้ฟังดังนั้นก็โมโหขึ้นมาทันที
มันลุกขึ้นและอ้าปากอันใหญ่ที่มีเขี้ยวอันแหลมคมเข้าตามงับ..
และงับยุงเข้าไปในปากของมันได้
แต่เจ้ายุงมันก็ไวเหมือนกันมันบินหนีแทรกซอกฟันของสิงโตออกมา
ได้อย่างหวุดหวิด แล้วบินหนีไปตั้งหลักก่อนที่จะหัวเราะลั่นแล้วพูดออกมาว่า
" ฮ่าๆๆๆฮู่ๆๆๆ เป็นยังไงแม้แต่เขี้ยว คม ๆที่แหลมอย่างนั้นของแก
ก็ไม่สามารถที่จะทำอะไรข้าได้เลย ฮ่า ๆๆๆ"
เจ้ายุงพูดจบก็ขยับปีกสั่น กระ พือเสียงดัง "ปุฮุฮุน..ปุฮุฮุน "
ทำสัญญาณอะไรบางอย่างขึ้น...

แล้วสักพักก็มีสิ่งหนึ่งบินเกาะกลุ่มกันมาจนดำมืด
เป็นฝูงเหมือนกองทัพเลยทีเดียว...จ๊าก..กองทับ ยุงนี่..แว๊ก
บินเกาะ กันเป็นฝูงมองเห็นดำมืดไปหมด
เจ้ายุงขี้โม้รีบบินไปที่ฝูงยุงที่บินมานั้นทันที
" โอ่..ขอบ ใจมากเพื่อนที่มาตามสัญญาณ เรียกของเรา
เร็วพวกเราจัดการกับสิงโตตัวนั้นได้เลย "
พอสิ้นเสียงคำสังเท่านั้นฝูงยุงทั้งฝูงก็แตกฮือบินตรงเข้าหาเป้า
คือ สิงโตทันที มันรวมหัวกันรุมกัดและสูบเลือดไปทั่วทุกที่
ทั้งตัวเลยทีเดียว สิงโตเจ้าป่าให้เป็นตกใจ และเจ็บคันไปหมด
" โอ้ย..คัน ๆแสบตัวไปหมดแล้ว...ก้าววว์..ช่วยด้วย "

และด้วยสุดแสนจะทนต่อไปได้
สิงโตจึงวิ่งหนีไปที่บ่อน้ำและกระโดดตูมลงไปจนน้ำแตกกระจายทีเดียว..
เจ้ายุงขี้โม้มันก็บินตามมาติด ๆ
มันบินไปอยู่ตรงหน้าสิงโตที่มีสภาพร่อแร่หมดท่า..
แล้วพูดเหมือนบังคับสิงโตว่า
" ฮ่า ๆๆเป็นยังไงล่ะแกเจ้าป่า..แต่ข้าชนะ แล้วใช่ไหม?
ยอมรับออกมาเดี๋ยวนี้ว่าข้านี่สิเหนือกว่าและเป็นผู้ชนะ..เร็ว ๆ "
มันพูดพร้อม กับหัวเราะอย่างเริงร่า..
เลยไม่ทันรู้ตัวว่า ที่ข้างหลังของมันนั้นได้มีใยแมงมุม
อันใหญ่ขึงผืดอยู่...แล้วเจ้าแมงมุมเจ้าของใย
ก็กำลังจ้องมองมันอยู่ด้วยตาอันเป็นประกาย ..
เจ้ายุงพูดไปถอยหลังไปเรื่อย ๆ
เพราะมันก็ออกที่จะกลัวๆสิงโตอยู่เหมือนกัน
แล้วในที่สุดมันก็ถอยหลังไป
จนปีกของมันไปติดกับใยของแมงมุมเข้าจนได้..
เจ้าแมงมุมตัวเขื่องย่างสามขุมเข้าหายุงขี้โม้ทันที
" เหอ ๆๆ ข้านี่ไง คือผู้ชนะ
วันนี้นับเป็นวาสนาของแมงมุมกระจอกๆ อย่างข้า
ที่จะได้ลิ้มรสยุงผู้ยิ่งใหญ่เหนือเจ้าป่าอย่างเจ้า
ข้าว่าท่านสิงโตผู้เป็นเจ้าแห่งป่าก็คงนึก
อิจฉาข้านะ..ใช่ไหม?ท่านสิงโต..ฮ่า ๆๆๆ "
ว่าแล้วมันก็ตีลังกาลงมาสองตลบแล้วเขมือบ ยุงเข้าไป ทั้งตัวทันที...
เจ้ายุงขี้โม้ที่อยากจะเป็นเหนือเจ้าป่านั้น
ก่อนที่มันจะสิ้นใจลงไปมันจึงด้วยความช้ำ
และพูดปิดท้ายก่อน ตายว่า
" ไม่น่าเลยยุงที่จะได้อยู่เหนือเจ้าป่าอยู่รอมร่ออย่างข้าต้องมาตายใน
อุ้งมือของเจ้าแมงมุมไร้ระดับอย่างนี้สุดจะอาย...
โลกจ๋า..ขอลาหละ...คร๊อก..บ้าย..บาย "









นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า

" จงรู้จักประมาณตนและอย่าประมาทก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป "






โดย...สุขุมาลย์
คัดลอกจาก...http://sukumal.net/isoppu/katolion/katoraion01.html

อนุโมทนาสาธุกับคุณลูกโป่งด้วยครับ

ขอบคุณสำหรับภาพสวย ๆ และนิทานดี ๆ ครับ