มีอยู่ในหน้าร้อนของวันหนึ่ง ด้วยปีนี้เป็นปีที่มีอากาศที่ร้อนมาก
และความร้อนแบบสุดๆ นั้นได้ผ่าน ติดๆ ต่อเนื่องกันมาหลายวันเลยทีเดียว
พระอาทิตย์ได้ส่องแสงแผดเผาไปทั่วทุกหนทุกแห่ง
ดังนั้นน้ำในห้วย หนอง คลอง บึง จึงแห้งผาก
จนไม่มีน้ำหลงเหลือติดอยู่เลยแม้สักน้อยนิด
ฝูงกาซึ่งมีแม่กาและลูกๆ ทั้งหมด 7 ตัวของมัน
ได้พยายามบินหาน้ำดื่มด้วยความกระหายไปทั่วทุกหนทุกแห่ง
และด้วยความกระหายอย่างมาก
พวกลูกๆ จึงร้องเร่งเร้าแม่กาเป็นการใหญ่ว่า
"แม่จ๋า...หิวน้ำจังเลย ทำยังไงดี"
แม่กาเมื่อเห็นลูกๆ ร้อง กระหายน้ำอย่างนั้น
...และมันก็นึกได้ถึงบางสิ่งที่เป็นแหล่งหาน้ำดื่มขึ้นมาได้
จึงได้ตอบกับลูกๆ ไปว่า "หิวน้ำมากหรือลูก
ถ้าอย่างนั้น ก็บินตามแม่มาทางนี้ก็แล้วกัน"





แม่กานั้นครั้งหนึ่งมันได้เคยเห็นพวกมนุษย์
กำลังทำการตักน้ำกันที่บ่อน้ำบาดาลแห่งหนึ่งเข้า
และมันก็นึกขึ้น ได้ถึงสถานที่ๆ แห่งนั้น
"แม่จะพาไปที่บ่อน้ำบาดาลที่แม่เคยได้เห็น
แล้วลูกๆ ก็จะได้กินน้ำแก้กระหายกันได้อย่างแน่นอนเชื่อแม่สิ"
พวกนกกาแม่ลูกฝูงนั้นพากันบินมาที่บ่อน้ำบาดาลที่อยู่ใกล้ๆ กับไร่แห่งหนึ่ง
และเมื่อมันทั้งหมดบินมาถึงที่หมาย
ก็พบว่าที่ใกล้ๆ กับตรงบ่อน้ำบาดาลนั้นได้มีเหยือกน้ำขนาดใหญ่ใบหนึ่งตั้งอยู่
ที่ก้นของเหยือกน้ำใบนั้นได้มีน้ำขังอยู่
แต่พวกมันไม่สามารถที่จะเอาปากยื่นลงไปกินน้ำในเหยือกนั้นได้





"แม่จ๋า...ปากยื่นลงไปไม่ถึงก้นเหยือกหรอก จะทำยังไงดีล่ะแม่..."
ลูกการ้องบอกแม่ของมัน แม่กาก็ได้แต่สั่นหัวด้วยจนปัญญาเป็นที่สุด
แต่แล้วในขณะนั้น ได้มีลูกกาตัวสุดท้องตัวที่เล็กที่สุดในฝูง
ซึ่งจะเป็นด้วยความที่มันกระหายน้ำเป็นอย่างมาก
จึงเกิดนึกโมโหขึ้นมา มันได้บินไปคาบเอาหินก้อนหนึ่งมาได้
แล้วโยนลงไปในเหยือก น้ำนั้นอย่างแรงเสียงตัง "จ๋อม..."
ด้วยความโมโหที่อยากกินน้ำแล้วไม่ได้กิน อะไรทำนองนั้น
แม่กาเมื่อเห็นดังนั้น จึงได้รีบบอกกับพวกลูกๆ ว่า
"ใช่แล้วสิ....ลูกก็เอาก้อนหินใส่ลงไปในเหยือกอย่างที่เจ้าตัวเล็กมันทำ
เท่านั้นเอง แล้วน้ำก็จะเอ่อสูงขึ้นมาจนถึงปากคอเหยือกเลยทีเดียว
ไป๊บินไปเอา ก้อนหินมาใส่ลงไปให้มากๆ
จนกว่าแม่จะบอกให้พอ... เร็วๆ ลูก"





พอจบคำแม่เท่านั้นพวกลูกๆ กาก็ช่วยกันบินไปคาบเอาก้อนหินมา
และใส่ลงไปในเหยือกกันเรื่อยๆ จนกระทั่งน้ำในเหยือกนั้นได้ล้นขึ้นมา
จนถึงปากเหยือก "พอแล้วลูก
คราวนี้ก็เชิญพวกเจ้าดื่มน้ำกันตามสบายได้แล้วลูก"
แม่กาพูดบอกกับพวกลูกๆ ของมัน
จึงเป็นด้วยเหตุนี้ นกกาและลูกๆ จึงได้มีน้ำดื่มอยู่เป็นเวลานานเลยทีเดียว

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า

ถ้ามีความพยายามเพียงพอ
ก็จะสามารถทำในสิ่งที่เห็นครั้งแรกว่า ยากเหลือเกิน นั้นได้สำเร็จ

แปลและเรียบเรียงโดย...สุขุมาลย์
คัดลอกจาก...
http://sukumal.net/isoppu/oriko_karasu/ ... asu01.html