หลวงปู่เหรียญ วรลาโภ
วัดอรัญญบรรพต
อ.ศรีเชียงใหม่ จ.หนองคาย
บุคคลเมื่อมารู้ว่า ความทุกข์เป็นสิ่งที่ไม่ต้องการไม่ปรารถนา เพราะความทุกข์นี่เป็นของทนได้ยากทนลำบาก คำว่า “ทุกฺขํ” ในที่นี้น่ะหมายความว่า จิตใจนั่นแหละเมื่อได้สัมผัสกับความไม่เที่ยงของร่างกายสังขารแล้วก็แปรปรวนไปตามร่างกายสังขารนี้อย่างนี้นะ มันก็ทำให้จิตนั้นน่ะรู้สึกว่าไม่เป็นปกติ การที่จิตเคลื่อนไหวไปมาไม่เป็นปกตินั่นแหละท่านเรียกว่า จิตเป็นทุกข์ การที่ร่างกายวิบัติแปรปรวนไปนั่นแหละท่านเรียกว่า กายเป็นทุกข์
แต่ร่างกายนี้น่ะตามเป็นจริงมันอยู่ได้ด้วยอาหารการบริโภคต่างหากหล่อเลี้ยงไว้ทุกวันทุกวันจึงเป็นอยู่ไปได้ ร่างกายนี้ปราศจากอาหารอันเป็นของโสโครกสกปรกเช่นนั้นแล้วมันก็เหี่ยวแห้ง ตั้งอยู่ไม่ได้เลย นี่อย่าไปเข้าใจว่าร่างกายนี้มันเที่ยงมันยั่งยืนนะ อย่าเข้าใจว่า เราไม่แก่ยังไม่เจ็บง่ายก่อน ยังไม่ตายง่ายก่อน ก็เมื่อบุคคลมาพิจารณาเห็นร่างกายนี้เป็นอยู่ด้วยปัจจัยเครื่องอาศัยทั้งสี่อย่างนี้จึงดำรงอยู่ได้อย่างนี้ เมื่อเป็นเช่นนี้ก็ไม่ไว้วางใจไม่นอนใจผู้นั้นน่ะ
เพราะว่า ปัจจัยเครื่องอาศัยของร่างกายคือบุญและบาปที่ทำมาแต่ก่อนนั้นมันหมดเป็น แต่มันจะหมดลงเวลาไหน เราก็ไม่สามารถจะรู้ได้ ดังนั้นจึงได้เตรียมตัวไว้แต่เนิ่นๆ เลย แต่เมื่อยังมีกำลังวังชาอยู่ บุญเก่ายังช่วยพยุงรักษาร่างกายอันนี้อยู่ ก็รีบเร่งประกอบกุศลคุณงามความดีเข้าไป ผู้ที่ยังไม่มีศรัทธาให้ทานเท่าไรนักก็บำรุงศรัทธาความเชื่อในทานให้มากเข้าไปโดยลำดับ เพราะว่า ผู้ทำบุญกุศลมากก็มีความสุขมาก นั่นแหละผู้ใดทำบุญแต่น้อยก็มีความสุขแต่น้อย เรียกว่า ความสุขความสบายที่คนเราได้รับอยู่ในปัจจุบันนี้ก็ดี หรือจะได้รับต่อไปเบื้องหน้าก็ดี มันก็ขึ้นอยู่กับบุญกุศลทั้งนั้นเลย บุคคลไม่มีบุญกุศลแล้วหาความสุขไม่ได้
ส่วนหนึ่งจากพระธรรมเทศนาหัวข้อ
“ฝึกใจไม่ให้น้อมใจไปทางบาป”
:: ประวัติ ปฏิปทาและคำสอน “หลวงปู่เหรียญ วรลาโภ”
http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=72&t=43689
