หลวงปู่เหรียญ วรลาโภ
วัดอรัญญบรรพต
อ.ศรีเชียงใหม่ จ.หนองคาย
เมื่อกล่าวโดยสรุปลงแล้ว “ทุกข์เพราะยึดถือ” เพราะยึดมั่นถือมั่นทุกสิ่งทุกอย่างว่า เป็นตัวเป็นตน เป็นของของตน มันถึงได้เป็นทุกข์ ทุกข์อยู่ในชาตินี้แล้วยังไม่พอ ความยึดมั่นถือมั่นนั่นแหละเป็น “ตัวกรรม” ติดตามไปทุกแห่งทุกหน แม้จะไปเกิดที่ใด กรรมดีกรรมชั่วที่ตัวทำเอาไว้ในโลกนี้มันก็ติดสอยห้อยตามไปอำนวยผลให้ในที่เกิดนั้นๆ นี่ไอ้อย่างนี้เรียกว่า คนเราน่ะเป็นอยู่ด้วยอำนาจแห่งกรรมดีกรรมชั่ว เหตุที่บุคคลจะได้ทำกรรมดีกรรมชั่วก็เพราะใจมันยึดมั่นถือมั่นดังกล่าวมานั้นแหละ
ก็บาดนิก็มาแบ่งเป็นสองประเภทอีก ถ้าไปยึดมั่นต่อ “ความชั่ว” มันก็ทำชั่ว พูดชั่ว คิดชั่วไป กรรมชั่วนั้นก็ฉุดคร่าไปสู่นรกอบายภูมิ ได้รับทุกข์ทนทรมาน ถ้าใจมันยึดมั่นอยู่ใน “กุศลคุณงามความดี” ยึดมั่นอยู่ในคุณพระรัตนตรัยแก้วสามประการ บุญกุศลที่ใจมันยึดมั่นอยู่นั่นมันก็จะเป็นยานพาหนะนำไปเกิดในสุคติโลกสวรรค์ หรือผู้ยึดมั่นอยู่ในฌานสมาบัติ อานิสงส์แห่งฌานนั้นก็จะนำดวงจิตนี้ไปเกิดในพรหมโลก โลกแห่งท้าวมหาพรหม ก็เป็นอย่างนี้แหละไอ้อุปาทานความยึดมั่นถือมั่นนี่พระพุทธเจ้าจึงตรัสว่า ปญฺจุปาทานกฺขนฺธา ทุกฺขา ความเข้าไปยึดมั่นถือมั่นในขันธ์ทั้งห้านี่มันเป็นทุกข์ นี่ท่านเรียกว่าทุกข์รวบยอด
ส่วนหนึ่งจากพระธรรมเทศนาหัวข้อ
“นั่งสมาธิเพื่อฝึกจิต”
:: ประวัติ ปฏิปทาและคำสอน “หลวงปู่เหรียญ วรลาโภ”
http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=72&t=43689
