ขออภัยที่ผมหายไปนาน แต่ผมก็เข้ามาอ่านครับ ที่ผ่านมาเวลาผมทำบุญอะไรก็ตามผมจะขอให้ผลบุญทั้งหลายจงเป็นปัจจัยให้ผมเข้าสู่พระนิพพานในชาตินี้ ครับ ก็ประมาณว่าหวังให้ไกลไว้ก่อนไปไม่ถึงดวงจันทร์ก็ยังอยู่ท่ามกลางดวงดาวครับ ช่วงที่ผ่านมาเกิดเรื่องบีบคั้นเข้ามามาก บางครั้งเอาอยู่(ทั้งกายและใจ) แต่หลายๆครั้งเอาไม่อยู่ตอบโต้กลับไป งานเข้าเลย เรื่องการปล่อยวางสำหรับผมมันยากมาก แต่ก็พยามไปเรื่อยๆ แต่ผมเชื่อเรื่องกฏแห่งกรรมอันนี้ทำให้ผมลดความโกรธลงไปมากช่วยผมได้เยอะมากครับ ข้อความที่คุณเอกอนแนะนำผมนั้นผมจะนำไปปฏิบัติครับ แต่คงต้องค่อยๆใช้เวลา ขอบคุณ คุณเอกอนและทุกๆท่านครับ

ปราถนาสิ่งใด ก็จะได้รับสิ่งนั้นล่ะ ...สักวัน...

เปรียบ การไปให้ถึงนิพพาน ดั่งการไปให้ถึงดวงจันทร์...
ชางเปรียบ...เน๊อะ
ดวงจันทร์อยู่ท่ามกลางหมู่ดาว เพราะ มีผู้เฝ้ามอง ด้วยอาศัยพิกัดอ้างอิงต่าง ๆ

เราเพียงแต่ยืมการปรากฏของดวงดาวบนฟ้า
มาใช้อ้างอิงการปรากฎของดวงจันทร์

ดวงจันทร์อาศัยดาว และผู้เฝ้ามอง
ดวงดาวก็อาศัยจันทร์ และผู้เฝ้ามอง
ผู้เฝ้ามองก็อาศัยทั้งจันทร์และดาว จึงรู้จันทร์กะดาว

แบบว่า...เอกอน...เรื่อยเปื่อย



เรื่องการเจอเรื่องบีบคั้น ...
เอกอนก็เจอ...ก็เช่นกันกับคุณนั่นล่ะ...
...
ความสงบใจ ความสุขใจ ความสบายใจ
เป็นสิ่งที่คนต่างปราถนาจะให้ได้ไว้มาครอบครอง...

รถ...อยากจะได้ก็ต้อง...เอาเงินไปซื้อ
อากาศ...ถ้าอยากจะได้มา...ก็ต้องหายใจ
ความสุข/สงบ/สบายใจ ถ้าจะได้มา...ก็ต้องรู้จัก...ทำใจ...

ความทุกข์/ร้อนรน/สับสน/ฟุ้งซ่าน ที่ได้มันมาครอบครองนั้น
เพราะมัน...เกินทำใจ...น่ะ...เน๊อะ
...

อย่าปล่อยให้อะไรมัน...เกินทำใจ...มันก็ไม่ทุกข์...เน๊อะ



เวลารู้สึกไม่สบายใจก็แวะเข้ามาสนทนาธรรมนะ...
กัลยาณมิตรกันจะได้เข้ามาคอยให้กำลังใจ...
นิพพานอาจจะยังไกล...แต่กัลยาณมิตรยังใกล้...เน๊อะ
ก็ยังพอหยิบยื่นความสุขให้กันได้...

อนุโมทนาครับ