ถาม : บาปเป็นอย่างไร


ตอบ : พระพุทธเจ้าตรัสว่า เมื่อระลึกถึงสิ่งที่เราทำแล้วไม่ว่าทางกายก็ดี วาจาก็ดี ใจก็ดี แล้วมีความรู้สึกไม่สบายใจ สิ่งนั้นเรียกว่า “บาป” ให้พยายามงดเว้นไม่ทำอีกต่อไป หรือหากจำเป็นต้องทำจริงๆ ก็ให้ทำให้น้อยที่สุดเท่าที่จะทำได้ ตรงกันข้าม เมื่อระลึกถึงการกระทำของตนแล้วสบายใจ ภูมิใจ สิ่งนั้นเรียกว่า “บุญ” ก็ทำต่อไป นี่เป็นหลักพิจารณาดูการกระทำของตนเองว่าเป็นบุญหรือบาป

บางคนอาจแย้งถามว่า ถ้าเราฆ่าสัตว์หรือขโมยของคนอื่นแล้วรู้สึกสบายใจ ภูมิใจ เรียกว่าเป็นบุญได้ไหม อย่างนี้ก็มีบ้างเหมือนกัน เช่น คนที่ชอบล่าสัตว์ตกปลาเป็นงานอดิเรก ชอบทำ ทำแล้วมีความสุข เมื่อจิตหยาบ อวิชชาครอบงำจิตใจของเขาแล้วความคิดเหล่านี้ก็มีได้เหมือนกัน

อาจารย์เองสมัยเด็กๆ เคยตกปลา ได้ปลาแล้วดีใจอวดพ่อแม่ ไม่รู้สึกบาป กลับดีใจ สุขใจ พอเมื่อบวชพระพรรษาที่ ๖-๗ นั่งสมาธิเป็นชั่วโมงๆ พิจารณาทุกขเวทนาแล้วระลึกถึงเหตุการณ์ในอดีต เห็นปลากินเบ็ดถูกจับขังไว้รอเวลาที่จะถูกปิ้ง ปลาคงจะทุกข์ทรมานอย่างนี้เป็นเวลาหลายชั่วโมง เอาใจปลามาใส่ใจเรา เห็นใจของปลาแล้วสำนึกผิดว่า เราได้ทำบาปทรมานสัตว์ เป็นสิ่งไม่ดี ไม่ควรทำ

เมื่อเราเป็นทุกข์หรือเมื่อเห็นทุกข์ด้วยปัญญาแล้ว เราจะเข้าใจและเห็นอกเห็นใจผู้อื่นด้วยเช่นกัน

เอาใจเขามาใส่ใจเราดูบ้าง สิ่งใดที่เราไม่ชอบ เขาก็ไม่ชอบ สิ่งนั้นไม่ควรทำ

คนที่ถูกอวิชชาครอบงำก็มีมากในโลก หรือตัวเราทุกคนที่มองไม่เห็นว่าบาปเป็นบาปก็มีมาก แต่สำหรับการปฏิบัติของเราไม่ต้องกังวล ใช้หลักเบื้องต้นที่อธิบายไปตามที่พระพุทธเจ้าสอนไว้

สิ่งใดเห็นว่าบาป ละไป เลิกไป จิตใจของเราจะค่อยๆ ละเอียดเข้าๆ ปฏิบัติไปเรื่อยๆ จิตใจจะละเอียดขึ้นและมองเห็นบาปเป็นบาป ละเอียดขึ้นจนในที่สุดจะเข้าถึงการไม่เบียดเบียนตนเองและผู้อื่น


คัดลอกบางตอนมาจาก...
หนังสือ “โชคดีที่ได้รู้” ภาค ๑ : รู้ทันกรรม
โดย พระอาจารย์มิตซูโอะ คเวสโก วัดสุนันทวนาราม

รวมคำสอน “พระอาจารย์มิตซูโอะ คเวสโก”
http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=72&t=38514