ลุงหมาน เขียน:
อ้างคำพูด:
อนุโมทนาค่ะคุณลุง
ถ้าไม่มีปริยัติ...ปฏิบัติและปฏิเวธ จะเกิดขึ้นไม่ได้เลย...หลายคนไม่เข้าใจกับคำว่าปริยัติและไปมองแค่รูปแบบของการศึกษาเท่านั้น...แต่จริงๆเป็นเนื้อหาสาระสำคัญที่ต้องศึกษาให้ถูกต้องจึงจะนำไปสู่การปฏิบัติที่ถูกต้อง..เมื่อปฏิบัตถูก..ปฏิเวธก็ต้องถูกตรงแน่นอนอยู่แล้ว...
...จึงยังมีคนจำนวนมากที่คิดไปว่าไม่จำเป็นต้องศึกษาปริยัติก็ปฏิบัติได้...
เพื่อนของปลีกวิเวกเธอจะไปปฏิบัติธรรมที่วัดดังแห่งหนึ่งเป็นประจำ...ซึ่งเธอก็ปฏิบัติได้ในระดับหนึ่ง..เธอบอกว่าเธอไม่จำเป็นจะต้องศึกษาปริยัติเลยเธอก็สามารถปฏิบัติได้...เราก็เลยบอกว่าไอ้วิธีการปฏิบัติที่ครูบาอาจารย์สอนเธอมาน่ะ ก็มาจากปริยัติทั้งนั้นไม่อย่างนั้นจะเอาหลักอะไรมาปฏิบัติกัน...ดูเธอจะยัง งงๆ! กับคำตอบของเรา..เพราะเธอไม่เข้าใจคำว่าปริยัติเลยเนื่องจากไม่เคยศึกษาหลักคำสอนของพุทธศาสนา...
...
ก็ต้องขออนุโมทนาด้วยครับ คุณปลีกวิเวก
เพราะเหตุว่าเขาไม่เข้าใจ บอกตามตรงเลยว่าเมื่อก่อนหน้านั้นผมก็มีความคิดเช่นนั้นเหมือนกัน
เห็นเขาไปเข้ากรรมฐานกันก็อยากไปบ้าง เป็นอยู่หลายปีที่ไปกับเขาไปแต่ละครั้ง ก็ ๗ วัน ๙ วัน
ปีหนึ่งไป ๓ ครั้ง แถมยังกินอาหารเจด้วย
ครั้งสุดท้ายปรากฎว่าตัวบวมแข้งขาบวม ต้องไปหาหมอ
หมอตรวจปัสสวะหมอเข้าใจว่าคงเป็นโรคไต แต่ปรากฎว่าไม่เป็น หมอจึงบอกว่าผมงดอาหาร
จำพวกเนื้อสัตว์ใช่หรือไม่ ผมได้ยินหมอพูดผมงงเลย ว่าเรางดจริงๆ ตั้งแต่นั้นมาผมไม่ไปอีกเลย
ย้อนหลังไป 5 ปีที่แล้ว ปลีกวิเวกไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับพุทธศาสนา รู้จักพระพุทธเจ้าว่าเป็นพระศาสดาเพราะเรียนมาสมัยเด็กๆ แต่ไม่รู้เลยว่าพระพุทธเจ้าสอนอะไร พุทธศาสนาเป็นอย่างไร
ได้แต่รู้ตามปู่ย่า ตายาย พ่อแม่ พาเข้าวัด ทำบุญ ตักบาตตามวันสำคัญทางพุทธศาสนา เห็นตู้รับบริจาค ก็ใส่เงินอธิษฐานสารพัดจะขอ พอไม่สมปรารถนาก็เหวี่ยง “ทำดีไม่ได้ดี” ทำเพียงแต่ในรูปแบบพิธีกรรมตามๆ เขามาเท่านั้นเอง...แต่ทั้งหมดทั้งมวลก็ไม่อาจตอบโจทย์ของชีวิตได้..ทุกข์มากกว่าเดิม...
ลุงหมาน เขียน:
แล้วหันมาถือศีลเข้าวัดตอนช่วงเข้าพรรษา ก็พบกับผู้สูงอายุคนหนึ่งที่อยู่วัดด้วยกันแกก็ชวนไปฟังธรรม
ด้วยกัน ความที่ผมไม่เข้าใจในที่แกพูดผมก็ไม่ไป เพราะเห็นว่าการฟังธรรมนั้น มีที่ฟังเยอะเเยะไป
ฟังที่ไหนก็ได้ เช่นทางวิทยุ เป็นต้น ผมก็ฟังเป็นประจำอยู่แล้ว แกชวนผมมาในช่วงที่เข้าพรรษา
ถึง ๕ พรรษา พอออกพรรษา
ครั้งนี้เป็นวันสุดท้ายของการออกพรรษาแกก็ชวนอีก ตอนนี้ความคิดผมเริ่มเปลี่ยนใหม่ว่า
น้าคนนี้แกชวนเรามาถึงต้อง ๕ ปีแล้วนะ มันน่าจะมีอะไรดีๆบ้าง ไม่งั้นแกคงไม่ชวนหรอก
และที่ไปนั้นน่ะก็เพราะเกรงใจแกด้วยที่อุตส่าห์
ชวนอยู่บ่อยๆ จึงตกลงว่าจะไปจึงนัดวันกันเจอที่สถานที่เรียนพระอภิธรม พอได้ฟังธรรมสักพัก
ก็นึกว่าอย่างนี้แหละที่เรากำลังต้องการจะรู้อยู่ ตั้งแต่วันนั้นมาผมก็เริ่มเอาจริงจังกับการศึกษา
และเรียนวัดผลโดยการสอบด้วย กว่าจะจบก็ใช้เวลาไป ๑๐ กว่าปี ก็นับว่าผมเป็นผู้ที่โชคดีคนหนึ่งก็ได้
ที่ได้ศึกษา ไม่งั้นก็คงไม่รู้ว่าทิศทางจะไปทางไหนเหมือนกัน
ต้องขอบคุณ คุณน้าคนนั้นจริงๆค่ะ ที่ทำให้วันนี้มีคุณลุงหมานผู้แตกฉานพระอภิธรรม...
ปลีกวิเวกขอเล่าบุพนิมิต ที่ทำให้เดินเข้าสู่เส้นทางธรรม...
อดีตที่ผ่านมาชีวิตเหมือนความฝัน หรือที่เค้าเรียกกันว่าฝันดี...นึกคิดอะไรมักจะได้สมปรารถนาตลอดมา...กลายเป็นสั่งสม “อัตตา” พอกพูนขึ้นทุกวัน...พ่อแม่ว่ากล่าวตักเตือนอะไรไม่ค่อยจะฟัง
มีความมั่นใจในตัวตนของตนสูงส่ง..จนกระทั่งวันหนึ่งเกิดคลื่นมรสุมทับโถมเข้าใส่แทบล้มทั้งยืน
ถ้าจะเปรียบไปก็เหมือนคนฝันสลายหรือเพิ่งตื่นขึ้นจากฝันดี...กลายเป็นความจริงที่ทำร้ายทำลายชีวิตเราอย่างไม่เป็นท่าเลยทีเดียว...เหมือนฟ้าฝ่าลงกลางศรีษะ ...แก้ปัญหาชีวิตไม่ได้เลยตอนนั้น
พ่อแม่...เพื่อนฝูงก็ให้กำลังใจ...แต่ก็ไม่สามารถตอบโจทย์ให้เราได้เลย...ตอนนั้นจิตใจมันร้อนรน...ดิ้นรนพยายามหาทางออกจากปัญหาที่ถาโถมเข้ามา..มันมีแต่ความมืด..ความทุกข์...เกือบปีได้ที่ต้องทนอยู่ในสภาพนั้น...อยู่มาวันหนึ่งนั่งเงียบๆ อยู่ตามลำพัง..ก็คิดว่า เอ!..เราจะแก้ปัญหานี้ได้อย่างไร ทำอย่างไรที่เราจะหายจากความทุกข์...ก็มีความคิดก้องขึ้นมาในหัวว่า
“ทำไมไม่ฟังธรรมล่ะ” ธรรมะจะทำให้เธอหายทุกข์ได้...ก็ต้องเชื่อความคิดตนเองเพราะเวลานั้นไม่มีอะไรเป็นที่พึ่งให้เราได้เลย...หลังจากนั้นก็เริ่มเปิดวิทยุฟังธรรม...ก็ฟังไปเรื่อยๆเพลินดี..ลืมความทุกข์ไปได้บางขณะ...จนมาวันหนึ่งเปิดไปเจอคลื่นหนึ่งเราก็ฟังไปเรื่อยๆ...ก็เอ๊ะ! ..ขึ้นมาในใจพุทธศาสนามีสอนเรื่องแบบนี้ด้วย ทำไมเราไม่เคยรู้มาก่อนเลย...และนี่แหละคือสิ่งที่เราตามหามาตลอดชีวิต..มันตอบคำถามที่อยู่ในใจของเราได้ทั้งหมด...แสดงว่าที่ผ่านมาเราไม่เคยรู้หลักคำสอนของพุทธศาสนาเลยนี่...ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาก็มีความสนใจอยากรู้ว่าพุทธศาสนาสอนอะไร...
และผู้ที่เป็นกัลยาณมิตรของปลีกวิเวกก็คือ ท่านเจ้าคุณอาจารย์พระพรหมคุณาภรณ์...
ผู้ที่จุดประกายหรือแรงบันดาลใจให้กับเราเพื่อเข้ามาศึกษาพุทธธรรม ทำให้ปลีกวิเวกได้เกิดใหม่..
หรือมีชีวิตใหม่ในทางธรรมนั่นเอง...และอีกท่านหนึ่งก็คือท่านพระครูเกษมธรรมทัต ปลีกวิเวกฟังท่านสอนกรรมฐานติดต่อมา 3-4 ปี จนปลีกวิเวกปฏิบัติได้และได้ผลจริง...นับว่าสองท่านนี้มีคุณูปการอย่างใหญ่หลวงต่อชีวิตของปลีกวิเวก...เปรียบเหมือนพ่อแม่ ครูบาอาจารย์ที่เคารพอย่างสูง...
ลุงหมาน เขียน:
อ้างคำพูด:
และในขณะที่เราศึกษาอยู่นั้นเชื่อไหมว่า...เราก็ได้ชื่อว่าปฏิบัติสติปฏิปัฏฐาน ๔ ในหมวดหนึ่งอยู่แล้ว
จะเห็นได้ชัด คือ หมวดจิตตานุปัสสนา และธรรมานุปัสสนา หรือเป็นไปพร้อมกันทั้ง ๒ หมวด
แต่คนเขาไม่เข้าใจเพราะติดพิธีกรรม ว่าจะต้องไปหาสถานที่แห่งใดแห่งหนึ่งจึงจะปฏิบัติได้
แท้ที่จริงแล้วสถานที่ปฏิบัติมันก็อยู่ที่ตัวเรานี่เอง คือ ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ เหล่านี้
หาได้พ้นไปจากนี้เลย
สถานที่ปฏิบัตินั้นน่ะมีพร้อมอยู่แล้ว เพียงแต่ว่าผู้ปฏิบัติจะลงมือปฏิบัติหรือเปล่าเท่านั้นเอง
คนที่มีธรรมะนั้นน่ะมีด้วยกันทุกคน แต่ว่าคนที่รู้จักธรรมะนั้นมีไม่ทั่วทุกคน
จริงดั่งที่คุณลุงกล่าวค่ะ ถ้าเราเข้าใจเราจะปฏิบัติได้ถูกตรง ดังนั้นการศึกษาเพื่อความเข้าใจจะนำไปสู่การปฏิบัติที่ถูกตรง...ปลีกวิเวกก็ไม่เคยได้ไปปฏิบัติธรรมตามสำนักแบบเป็นรูปแบบ
เนื่องจากเราไม่มีเวลาหรือด้วยกิจไม่อาจทำได้ในรูปแบบนั้น ก็จะนั่งสมาธิที่บ้านหลังสวดมนต์บ้าง และก็เจริญสติปัฏฐาน 4 ในชีวิตประจำวันตลอดเวลาที่ไม่หลงลืมสติ และหมวดที่ใช้บ่อยก็เป็นอย่างที่คุณลุงบอกค่ะ คือจิตตา กับธรรมา เพราะจิตอยู่ในสภาพรู้อารมณ์ตลอดเวลาและใจก็นึกคิดตลอดเวลาเช่นกัน...
มาถึงตอนนี้นึกคิดย้อนหลังกลับไปเมื่อ 5 ปีที่แล้วความคิดและการกระทำนั้นเปลี่ยนแปลงไปมากจะเรียกว่าเป็นคนละคนก็ว่าได้...เรียกว่าชีวิตนี้หาสาระของชีวิตได้แล้วชีวิตมีแค่วันนี้...ไม่มีอะไรที่อยากได้ อยากเอาอีกแล้ว...มีแต่สิ่งที่ดีที่ต้องทำเป็นเครื่องอยู่...และมีหน้าที่..ต้องดูแลคนในครอบครัวให้ดีที่สุด...เท่าที่ยังมีชีวิตอยู่...
...เอกอนยังไม่ค่อยจะมีเวลาเรย
