สงสัยค่ะว่า ที่รู้มาว่ากว่าจะเกิดเป็นมนุษย์ต้องทำบุญมากๆและรักษาศีล 5 ข้อให้ครบ
แต่พอเกิดมาแล้วกลับทำบาปทำชั่วผิดศีลอาจจะข้อใดข้อหนึ่ง หรือทั้ง 5 ข้อเลย
เลยอยากรู้ว่าจิตใจของเราไม่เหมือนเมื่อชาติก่อนๆหรือคะ เช่นเป็นคนดีอยู่ในศีลธรรม
จนได้เกิดเป็นมนุษย์ พอเกิดใหม่ก็เป็นคนดีมีศีลธรรมต่อไป

แต่ถ้าไม่ใช่อย่างนี้ ก็น่ากลัวมากๆเลยนะคะถ้าชาตินี้เราสู้บำเพ็ญตัวมาดีแล้ว
แต่พอชาติหน้าได้เกิดมาอีกก็จำอดีตชาติไม่ได้แล้วว่าเป็นคนอย่างไร
แล้วยิ่งถ้าไปเกิดในครอบครัวที่ไม่ดีถูกสอนมาไม่ดี หรืออาจไปเกิดในศาสนาอื่น
เราก็แย่เลยซิคะ ขอโทษนะคะถ้าถามอะไรมากไป เพราะไม่เข้าใจจริงๆ
และเพิ่งเข้ามาศึกษาพระพุทธศาสนาอย่างจริงจัง อาจจะสงสัยหลายอย่าง
ขอขอบคุณที่เข้ามาอ่านและไขข้อข้องใจนะคะ

ถูกต้องเพราะว่าถ้าต่ำกว่านี้ จิตใจจะไม่ค่อยมีภาวะที่มีศีลมีธรรม
ทำอะไรก็จะทำไปตามอำนาจกิเลสตัณหา คิดไม่ดีมากกว่าคิดดี
พูดไม่ดีมากกว่าพูดดี ทำไม่ดีมากกว่าทำดี เพราะศีล ๕ ทำให้
ตัวเราเองเว้นจากความเดือดร้อน และช่วยรักษาป้องกันความเดือด
ร้อนให้แก่ตนเองและคนอื่นๆ เช่นคนไม่ฆ่าสัตว์เบียดเบียนจะมีจิตเมตตา
กรุณาต่อสัตว์และเพื่อนมนุษย์สูง คนที่ไม่มีจิตเมตตากรุณา ย่อมไม่ค่อย
มีความเห็นอกเ็ห็นใจ มักโกรธ สัตว์เล็กสัตว์น้อยถ้าไม่เมตตาสงสาร
เวลาบันดาลโทสะ ขาดสติมากๆ แรงๆ ก็อาจทำร้ายชีวิตของตนเอง
และผู้อื่นได้ คนที่ทำได้ แม้จะเกิดเป็นคน เป็นมนุษย์ แต่ภาวะทาง
เหตุผลทางอารมณ์ เป็นภาวะที่ผิด!

ก็เป็นเพียงคนที่มีภาวะที่ผิด ผิดเพราะไม่เมตตาชอบเบียดเบียนไม่สงสาร
มีภาวะที่ผิด เพราะอยากได้ของๆ คนอื่น โลภมาก มีภาวะที่ผิดเพราะ
อยากครอบครองด้วยตัณหาราคะจนไม่รู้จักพอ คบและหวังในตัวคนนู้น
คนนี้ไปตามความอยาก(เหมือนสัตว์) แม้เป็นคนก็มีภาวะ เป็นสัตว์!

มีภาวะที่ผิด เพราะเลี่ยงพูดความจริง พอใจพูดความเท็จ พูดส่อเสียด
พูดหยาบคาย พูดเพ้อเจ้อ มีภาวะที่ผิด ชอบเพลินชอบดื่มชอบเสพ
รับอารมณ์ทางรูปเสียงกลิ่นรสสัมผัส ที่มอมเมา แล้วทำให้พลังภาวะ
ที่ถูกต้องมีความละอาย เกรงกลัวต่อบาป ความมีสติ ความกตัญญู
ภาวะที่ถูกต้อง จะถูกภาวะที่ผิดๆ บดบังลงไป บางคนถึงเป็นคน ก็ไม่ีมี
ภาวะแห่งความเป็นคน ดังนั้นศีล ๕ ข้อ จึงทำให้ตนเองและผู้อื่น
ได้รับการป้องกันรักษา สามารถสร้างความสงบสุข เรียบร้อยรักษา
ภาวะที่ถูกต้อง โดยมีความเป็นมนุษยธรรม(ศีล ๕) เอาไว้ได้ ^^



ถูกต้อง แต่ที่ทำไม่ใช่ ไม่เกี่ยวข้องกับว่า จำตนเองในอดีตหรือระลึก
ถึงอดีตชาติของตน ว่าได้รักษาศีลเอาไว้แล้ว ทำไมถึงไม่มีศีลเพราะ
ลืมหลงอดีตที่เคยทำดีไว้ เสียสูญ ความเป็นบุคคล เป็นอัตภาพนี้ไป
อย่างนี้รึเปล่า น่ากลัวจัง ตอบได้เลยว่า ผิดหมด! ^^

เหตุผลที่ไม่สามารถรักษา ศีลเอาไว้ได้ ก็เพราะว่า เกิดมาในครอบครัว
ที่มีความเห็นถูกน้อย มีความเห็นผิดมาก ชอบทำบาปมากกว่าบุญ ไม่ค่อย
รักษาศีล ๕ ไม่ชวนกันรักษาศีล ๕ พอเกิดมา ตกอยู่ในครอบครัวที่ไม่ศรัทธา
ไม่อบรมกันและกัน ไม่คุ้มครองกันและกันด้วยศีล ๕

ก็เป็นอันว่า เด็กที่เกิดมา จะไม่ได้รับการปลูกฝั่งในทางที่ถูก หรือมีภาวะ
ที่ถูกต้องนั่นเอง ในทางตรงข้าม จะมีภาวะที่ผิดมากกว่า มนุษย์เป็นสัตว์
ลอกเลียนแบบ มีพฤติกรรมเหมือนๆ กัน ความอยากในสันดานของสัตว์
มีอยู่ในตัวมนุษย์ ที่อยากปรารถนาครอบครอง ต้องการเอาชนะ แสวงหา
อาหาร แสวงหาความพึงพอใจเหมือนๆ กับสัตว์ แต่สัตว์ยังรู้จักพอมากกว่า
บางทีคนเราอาจไม่เคยรู้จักพอก็มี!

เมื่อสันดาน สมองที่มีสัญชาติญาณของสัตว์ยังมีอยู่ ชอบใช้อารมณ์มากกว่า
เหตุและผล เมื่อเกิดมา รหัสพันธุกรรม DNA การเลี้ยงดู การอบรมต่างๆ
ก็จะเป็นตัวส่งเสริม ให้เกิด ภาวะที่ถูกต้อง และภาวะที่ผิด ก็ได้ทั้งนั้น

ดังนั้นการจะรู้ จะเห็นเหตุผลของการ ได้เกิดมาในครอบครัว ในถิ่นที่อยู่
อาศัย ในที่ๆ มีหลักธรรมคำสอน สอนความจริงให้กับมนุษย์ จึงต้อง
เกิดจากการสั่งสมอบรมเอาไว้ก่อน ด้วยพื้นฐาน ของการให้ทาน รักษาศีล
เพราะหากได้ให้ทาน รักษาศีลเอาไว้ สะสมลงในจิตใจ สร้างภาวะที่ถูกต้อง
เอาไว้มากๆ ผลของกรรม คือการให้ทาน รักษาศีล ภาวนา ก็จะนำพา
ให้ได้มาเกิดในครอบครัว สังคม ที่มีภาวะแห่งความถูกต้อง ถ้าวันนี้เรา
เห็นใครเกิดมาพร้อม รวย แต่ไม่มีศีล ชอบทำตามกิเลส ก็แปลว่า
เขาหรือเธอ เคยให้ทาน รักษาศีล มาก่อน แต่ก็เป็นการให้ทาน รักษาศีล
ที่ยังไม่บริสุทธิ์ ไม่ดีพอ ทำแล้ว รักษาศีลแล้ว แต่มีการสั่งสม ภาวะที่ผิด
ติดตามมาเป็นบริวารของจิตใจ ถ้ากรณีอย่างนี้ ชายหญิงผู้นั้น ก็จะมีอำนาจ
มีลาภยศสรรเสริญมีความสุข ในช่วงต้นชีวิต แต่ขัดในช่วงเวลาถัดๆ มา

บางคนมีลาภมีความสุขในช่วงกลางชีวิต แต่ขัดสนในช่วงต้นๆ ของชีวิต
บางคนมีลาภมีความสุขในบั่นปลายของชีวิต และขัดสนลำบากยากแค้น
ตั้งแต่ต้นวัยกลางวัยของชีวิต นั่นก็ล้วนแล้วเกิดจาก การให้ทานรักษาศีล
ในช่วงไหนในอดีต บางคนศรัทธาเชื่อมาก มีคนบอกคนแนะนำ ก็ทำก็
รักษาศีลเอาไว้แต่ต้น แม้ลำบาก

บางคนก็ไม่ศรัทธาไม่เชื่อ ต่อมาค่อยศรัทธา ก็ค่อยรักษาค่อยให้ทาน
บางคนมาศรัทธาเอาตอนท้ายๆ ช่วงชีวิตที่เหลือ ผลของการให้ทาน
รักษาศีลเหล่านี้ จึงส่งผลให้แต่ละคน มีช่วงจังหวะเวลา ในการก่อเกิด
ศรัทธา ก่อเกิดภาวะที่ถูกต้อง หลีกเลี่ยงภาวะที่ผิดแตกต่างกันไป ไม่ใช่
เหตุผล สั้นๆ ง่ายๆ นิดเดียวว่าจำไม่ได้ ระลึกชาติไม่ได้ เลยไม่รักษาศีล
เพราะยังมีอีกหลายเหตุปัจจัย ซึ่งส่วนใหญ่ ตามที่กล่าวไป มนุษย์มีความ
เป็นสัตว์อยู่ มักชอบทำตามอำนาจอารมณ์ ด้วยเหตุนี้ มนุษย์คนนั้นจะยัง
รักษาภาวะที่ถูกต้อง ยังรักษาความเป็นมนุษย์ไ้ด้หรือไม่ ก็อยู่ี่ที่ตัวเขาเอง
จะเลือกจะเป็น เพื่อนำพาตนเอง เดินตามรอยพระศาสดา เพื่อหลุดพ้น
ไปจากวัฏฏะสงสาร การเวียนว่ายตายเกิด ที่รู้ได้ยาก เห็นได้ยาก ^^



สาธุ ที่เริ่มสนใจเข้ามาศึกษาพระพุทธศาสนา และอย่างจริงจังด้วย
ข้างต้นก็คงพอได้ข้อสรุป พอให้หายคันหายสงสัยได้เล็กๆ น้อยๆ
บ้างนะครับ เจริญพร ^^

ความเห็นชอบ ภาวะที่ถูกต้อง จากพระสูตร


[๒๕๗] ดูกรภิกษุทั้งหลาย สัมมาทิฐิที่ยังเป็นสาสวะ เป็นส่วนแห่งบุญ
ให้ผลแก่ขันธ์ เป็นไฉน คือ ความเห็นดังนี้ว่า ทานที่ให้แล้ว มีผล ยัญที่บูชา
แล้ว มีผล สังเวยที่บวงสรวงแล้ว มีผล ผลวิบากของกรรมที่ทำดี ทำชั่วแล้ว
มีอยู่ โลกนี้มี โลกหน้ามี มารดามี บิดามี สัตว์ที่เป็นอุปปาติกะมี สมณพราหมณ์
ทั้งหลาย ผู้ดำเนินชอบ ปฏิบัติชอบ ซึ่งประกาศโลกนี้โลกหน้าให้แจ่มแจ้ง
เพราะรู้ยิ่งด้วยตนเอง ในโลก มีอยู่ นี้สัมมาทิฐิที่ยังเป็นสาสวะ เป็นส่วนแห่งบุญ
ให้ผลแก่ขันธ์ ฯ


ความสงสัยยังไม่ใช่ภาวะที่ถูกต้อง เพราะมันมีข้อดีคือ ถ้าสงสัย
มันทำให้อยากหาความรู้ แก้ข้อสงสัย แต่ส่วนใหญ่ เมื่อมีความ
สงสัยพอได้คำตอบ บางทีก็จะยึดมั่นในคำตอบนั้น โดยปฏิเสธ
ความรู้ความเข้าใจในแง่อื่นมุมอื่นๆ แล้วสูญเสียโอกาสในการ
ศึกษาเข้าไปอีก ข้อเสียของความสงสัยก็คือ ทำให้ ลังเลใจ
เลือกไม่ได้ว่า จะยอมรับเพื่อยึดเพื่อเชื่อทางไหน แล้วก็ปฏิเสธ
ไม่ยอมรับทางไหนจะเชื่อสรุปไปในทางเดียว กลายเป็นข้อโต้แย้ง
ค้างคาอยู่ในใจ ดังนั้น

หากสงสัยแล้วได้รับคำตอบที่ถูกต้อง จากการฟัง การไตร่ตรอง
และพิสูจน์ทดลอง แบบนี้ความสงสัยนั้นๆ ก็จะได้รับคำตอบ
ที่ไม่มีอคติ ถูกต้อง สามารถพิสูจน์ได้ คือให้ผลได้ โดยที่คนรุ่น
ใหม่ เด็กรุ่นใหม่ ไม่จำเป็นต้อง คิดพิจารณาอาหารที่อยู่ตรงหน้า
ว่าทำจากเชฟคนไหน ใช้ส่วนผสมอะไร เพราะอาหาร มีจุดมุ่งหมาย
ที่คนส่วนใหญ่ เข้าใจและยอมรับกันได้ นั่นคือ บรรเทาความหิว!

เปรียบเหมือนกับว่า การฟัง การไตร่ตรอง โดยไม่มากไปหรือน้อยไป
นั่นจะทำให้ การเลือกพิจารณาอาหาร ตรงหน้า ก็ไม่มากไปน้อยไป
เหมือนๆ กัน เมื่อได้พิสูจน์ทดลอง จนหายสงสัย เมื่อนั้นก็เปรียบ
เหมือนได้รับประทานอาหาร จานนั้นๆ ให้บรรเทาความหิวลงไปได้
ธรรมะก็เป็นอย่างนั้น มีเอาไว้ รักษาโรครักษาตัว กินเองอิ่มเอง
เหมือนศีลรักษาเอง สุขเองเย็นเอง เหมือนทาน ให้เองสุขเอง
อิ่มความสุขรวยน้ำใจรวยความเสียสละ สิ้นตระหนี่เอง

ภาวนาเองรู้เองเห็นเอง ตั้งมั่นเองรู้เอง โดยเป็นไปเพื่อการดับทุกข์
ดับความวุ่นวายใจ สงสัย บรรเทาความโลภ โกรธ หลงในจิตใจ
ซึ่งเป็นภาวะที่ผิด มีติดอยู่กับมนุษย์ทุกคน ทานศีลภาวนา จึงเป็น
ยารักษา เป็นอาหารใจอาหารจิต ทำให้หายจากภาวะที่ผิด มาเป็น
ภาวะที่ถูกต้อง เป็นภาวะที่รู้ ภาวะที่ตื่น ภาวะที่เบิกบานเจริญพร ^^

สัตว์ทั้งหลายมีกรรมเป็นเผ่าพันธุ์ มีกรรมเป็นทายาท ทำกรรมอันใดไว้ย่อมได้รับผลกรรมนั้น ทำดีก็ย่อมได้ดี ทำชั่วก็ย่อมได้ชั่ว อดีต อนาคต กรรมกำหนดมา ปัจจุบันนี้นั้นทำให้ดี ให้หายสงสัยด้วยความรู้พร้อม มีสติ ปัญญา รู้ที่ปัจจุบันนั้น ใจตนเองรุ้ที่ตนเอง เอาศีลธรรมมาเทียบเคียง เมื่อรู้ที่จิตใจแล้ว จะสงสัยอะไร หากว่า ภพหน้าจะเป็นอย่างไร

อนุโมทนาบุญกับทุกคำตอบคะ โดยเฉพาะท่านพุทธฎีกา ตอบได้กระจ่างเจ้าคะ

สาธุคะ

ในความเมตตาของท่านพุทธฏีกาค่ะ

ภัยในวัฏฏะสงสาร
กิเลสวัฏฏะ กรรมวัฏฏะ วิบากวัฏฏะ พาให้เป็นไป
มนุษย์ทุกคนสัตว์เดรัจฉานและอสุรกายทุกตัว ที่เกิดมาในกามภพนี้
ต่างก็เป็นอย่างเดียวกัน คือ เกิด แก่ เจ็บ ตาย หรือ อุบัติขึ้น ตั้งอยู่ แล้วก็ดับไป
คติภพไม่แน่นอน มีแต่ทุกข์เท่านั้นที่เกิด ทุกข์เท่านั้นที่ดับ..เท่านี้ก็น่าจะเพียงพอ
ต่อการพิจารณาให้เห็นว่า "การเกิดเป็นทุกข์โดยแท้"..ดังที่พระศาสดาทรงตรัสไว้...

การที่ได้เกิดมาเป็นมนุษย์นั้น ซึ่งเป็นผลของกรรมดีที่ได้สร้างไว้ในอดีต
เมื่อได้เกิดมาเป็นมนุษย์นั้นเป็นชาติที่เป็นปัจจุบันแต่กลับมาสร้างเหตุที่ไม่ดีคือผิดศีล ๕
เป็นการกระทำที่ไหลลงไปสู่ที่ต่ำ นั่นหมายถึงในอนาคต ต้องได้รับผลของทุคติ
มีอบายภูมิ ๔ เป็นที่ไป

อนึ่ง ในชาติที่เราได้เกิดมนุษย์นั้นเรารับผลของกรรมเก่า และสร้างเหตุของกรรมใหม่
คู่กันไป ถ้ากลัวว่าชาติหน้าจะไปเกิดในที่ไม่ดีก็ต้องให้ ทาน รักษาศีล เจริญภาวนา แหละครับ