คือที่ลุงหมานพูดก็ถูก ในลักษณะของคนเชื่อกรรมและผลของกรรมค่ะ จึงทำกรรมแบบไม่เต็มที่
เช่น พ่อที่ฐานะยากจน ต้องหาปลามาให้ลูกๆ กิน พ่อเป็นคนเชื่อกรรมว่า ทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว
ที่นี้หาปลามาให้ลูกกิน ก็ต้องฆ่าปลานั้น ในขณะที่ทุบหัวปลาก็นึกรู้แล้ว การทำบาปด้วยกาีรทุบ
หัวปลานี้ วันข้างหน้าต้องได้รับผลกรรมแน่นอน แต่ภาวะจำยอมต้องทำ ต้องมีอาหารให้ลูกกิน
ก็ทุบหัวปลาไปก็ปลงไปด้วย ว่า เกิดแล้วต้องตาย ไม่เที่ยง ก็ภาวนาว่า ไม่เที่ยงๆๆๆ ไปด้วยทุบ
หัวปลาำไปด้วย อย่างนี้แหล่ะเค้าเรียกว่า หยิบโหย่งๆ แบบที่ลุงหมานว่า มันเป็นเรื่องของคนเชื่อเรื่อง
กรรมและผลของกรรมค่ะ

แต่ในส่วนที่ดิฉันพูดนั้น มันเป็นเรื่องของคนไม่เชื่อเรื่องกรรม คือไม่เชื่อเหตุ ไม่เชื่อผล และไม่เชื่อทั้งเหตุทั้งผลของการกระทำกรรม ดังนั้นจึงสามารถทำอะไรโดยไม่มีความเกรงกลัวต่อเวรกรรมที่จะส่งผล
ในภายหน้า คนที่ไม่เชื่อเรื่องกรรมนั้น เป็นมโนทุจริตที่เป็นนิยตมิจฉาทิฏฐิ เป็นกรรมหนัก
คนไม่เชื่อเรื่องกรรม ย่อมทำได้ทุกอย่าง แม้รู้ว่าผิด ก็จะทำ ไม่ฟังคำเตือนจากใคร มีความประพฤติเป็น
ไปตรงกันข้ามกับคำสอนของพระพุทธเจ้า รู้ว่าเป็นความผิดแต่ก็จะทำ เพราะไม่เชื่อว่าผลกรรมมีจริง
ไม่เกรงกลัวในการทำกรรมชั่ว ถ้าเป็นคนแบบนี้ กรรมหนักแน่นอนเป็นครุกรรม ค่ะ