“อานนท์ กายทุจริต วจีทุจริต มโนทุจริต ที่เรากล่าวว่า ไม่ควรทำโดยส่วนเดียวนี้

เมื่อผู้ใดทำ ก็พึงหวังโทษต่อไปนี้ได้ คือ คนเองก็กล่าวโทษตนเองได้

วิญญูทั้งหลายใคร่ครวญแล้ว ย่อมติเตียน กิตติศัพท์อันชั่วร้ายย่อมขจรไป

ตายก็หลงฟั่นเฟือน เมื่อกายแตกทำลายภายหลังมรณะ ย่อมเข้าถึงอบาย ทุคติ วินิบาต นรก”


“อานนท์ กายสุจริต วจีสุจริต มโนสุจริต ที่เรากล่าวว่า ควรทำโดยส่วนเดียวนี้

เมื่อผู้ใดทำ ก็พึงหวังอานิสงส์ต่อไปนี้ได้ คือ คนเองก็กล่าวโทษตนไม่ได้

วิญญูทั้งหลายใคร่ครวญแล้ว ย่อมสรรเสริญ กิตติศัพท์ดีงาม ย่อมขจรไป

ตายก็ไม่หลงฟั่นเฟือน เมื่อกายแตกทำลายภายหลังมรณะ ย่อมเข้าถึงสุคติโลกสวรรค์”


(องฺ.ทุก.20/264/73)

“ภิกษุทั้งหลาย จงละอกุศลเสียเถิด อกุศลเป็นสิ่งที่อาจละได้

หากอกุศลเป็นสิ่งที่ไม่อาจละได้แล้วไซร้ เราคงไม่กล่าวอย่างนั้น...แต่เพราะอกุศลเป็นสิ่งที่อาจละได้

เราจึงกล่าวอย่างนั้น...

อนึ่ง หากอกุศล คนละเสียแล้ว จะพึงเป็นไปเพื่อมิใช่ประโยชน์เกื้อกูล เพื่อความทุกข์แล้วไซร้

เราคงไม่กล่าวว่า ภิกษุทั้งหลาย จงละอกุศลเสียเถิด

แต่เพราะอกุศลนี้ คนละได้แล้ว ย่อมเป็นไปเพื่อประโยชน์เกื้อกูล เพื่อความสุข

ฉะนั้น เราจึงกล่าวว่า ภิกษุทั้งหลาย จงละอกุศลเสียเถิด”


“ภิกษุทั้งหลาย จงฝึกอบรมกุศลเถิด กุศลเป็นสิ่งที่อาจฝึกอบรมได้

หากกุศลเป็นสิ่งที่ไม่อาจฝึกอบรมได้แล้วไซร้ เราคงไม่กล่าวอย่างนั้น...

แต่เพราะกุศลเป็นสิ่งที่อาจฝึกอบรมได้ เราจึงกล่าวอย่างนั้น...

อนึ่ง หากกุศล คนฝึกอบรมแล้ว จะพึงเป็นไปเพื่อมิใช่ประโยชน์เกื้อกูล เพื่อความทุกข์แล้วไซร้

เราคงไม่กล่าวว่า ภิกษุทั้งหลาย จงฝึกอบรมกุศลเถิด

แต่เพราะกุศลนี้ คนฝึกอบรมแล้ว ย่อมเป็นไปเพื่อมิใช่ประโยชน์เกื้อกูล เพื่อความสุข

ฉะนั้น เราจึงกล่าวว่า ภิกษุทั้งหลาย จงฝึกอบรมกุศลเถิด”


(องฺ.ทุก.20/265/74)

“ภิกษุทั้งหลาย ธรรมที่พึงละด้วยกาย มิใช่ด้วยวาจาก็มี

ธรรมที่พึงละด้วยวาจา มิใช่ด้วยกายก็มี

ธรรมที่พึงละมิใช่ด้วยกาย มิใช่ด้วยวาจา ต้องเห็นชัดด้วยปัญญาจึงละได้ ก็มี”


“ธรรมที่พึงละด้วยกาย มิใช่ด้วยวาจา เป็นไฉน ?

คือ ภิกษุในธรรมวินัยนี้ เป็นผู้ถึงความละเมิดอันเป็นอกุศลบางส่วนด้วยกาย เพื่อนพรหมจารีผู้เป็นวิญญู

ใคร่ครวญแล้ว กล่าวกะเธออย่างนี้ว่า ท่านผู้มีอายุถึงความละเมิดอันเป็นอกุศลบางส่วนด้วยกาย

จะเป็นการดีแท้ที่ท่านผู้มีอายุได้โปรดละกายทุจริต จงบำเพ็ญกายสุจริตเถิด

เธอถูกเพื่อนพรหมจารี ผู้เป็นวิญญูใคร่ครวญแล้ว ว่ากล่าวอยู่ จึงละกายทุจริต บำเพ็ญกายสุจริต

นี้เรียกว่า ธรรมที่พึงละด้วยกาย มิใช่ด้วยวาจา”


“ธรรมที่พึงละด้วยวาจา มิใช่ด้วยกาย เป็นไฉน ?

คือ ภิกษุในธรรมวินัยนี้ เป็นผู้ถึงความละเมิดอันเป็นอกุศลบางส่วนด้วยวาจา เพื่อนพรหมจารีผู้เป็นวิญญู

ใคร่ครวญแล้ว กล่าวกะเธออย่างนี้ว่า ท่านผู้มีอายุถึงความละเมิดอันเป็นอกุศลบางส่วนด้วยวาจา

จะเป็นการดีแท้ ที่ท่านผู้มีอายุได้โปรดละวจีทุจริต จงบำเพ็ญวจีสุจริตเถิด

เธอถูกเพื่อนพรหมจารี ผู้เป็นวิญญูใคร่ครวญแล้ว ว่ากล่าวอยู่ จึงละวจีทุจริต บำเพ็ญวจีสุจริต

นี้เรียกว่า ธรรมที่พึงละด้วยวาจา มิใช่ด้วยกาย”


“ธรรมที่พึงละ มิใช่ด้วยกาย มิใช่ด้วยวาจา ต้องเห็นชัดด้วยปัญญาจึงละได้ เป็นไฉน ?

คือ โลภะ...โทสะ...โมหะ...ความโกรธ...ความผูกโกรธ ...ความลบหลู่...

ความยกตัวกดเขาไว้...ความตระหนี่ พึงละไม่ใช่ด้วยกาย มิใช่ด้วยวาจา ต้องเห็นชัดด้วยปัญญาจึงละได้”


(องฺ.ทสก.24/23/41)

ต่อ ลิงค์นี้

viewtopic.php?f=4&t=29576&p=177842#p177842