เหตุการณ์ต่อไปนี้เกิดขึ้นเองครับคือว่า ป.4 ผมมีความรู้สึกเเปลกๆครับ เพราะ ผมต้องหายใจเองครับ ต้องกำหนดลมหายใจเองตลอด เเถมยังหายใจลำบากมากๆ เพราะต้องซูดลมเข้าไปลึกๆ ถ้าไม่สุดก็จะทรมาณมาก บางทีก็ต้องกระพริบตาเอง มันไม่อัตโนมัติเหมือนเมื่อก่อนอะครับ อาการเหล่านี้จะเป็นเฉพาะตอนที่ผมรู้สึกตัวเท่านั้นนะคับ พอวันไหนผมมีความสุขหรืออารมณ์ดีหน่อยก็จะอัตโนมัติครับ คือลืมตัวอะครับ เเต่พอหลังๆมานี้ผมรู้สึกตัวทุกวันเลยอะครับ ทรมาณมากๆๆครับ เป็นเหตุจากอะไรผมก็ไม่ทราบอะครับ เป็นโรคทางสมองหรือเปล่า หรือว่า เป็นกรรมเก่าครับ เเล้วจะพอมีวิธีเเก้เปล่าครับ ขอบคุณมากๆๆครับ

ไม่มีอะไรหรอกหนู

ลองสังเกตุสิว่า

ปกติเราหายใจทั้งคืนทั้งวันไม่เคยเหนื่อยนะ
ไม่เคยเป็นทุกข์ ไม่เคยรู้สึกว่าการหายใจนี้เป็นภาระอะไรเลย
หายใจมากี่สิบปีไม่เคยเหนื่อย

แต่พอเราหันมานั่งสมาธิแล้วหันมากำหนดดูลมหายใจเท่านั้นแหละ
มันทุกข์จริงๆ หายใจลำบากเหมือนน้องว่านั่นแหละ
อันนี้มันเป็นธรรมชาติของมือใหม่หัดภาวนานะครับ
คือค่อยๆหัดไป

ถ้าจะพูดแบบหลักการ ก็พูดว่า ให้ปล่อยมันไปตามปกติ
แต่ถ้าพูดในทางปฏิบัติน่ะ มันจะยาก อันนี้ต้องหัดต่อไป

เอางี้สิ ดูลมหายใจมันไม่ถนัด เราลองอย่างอื่นดู
เช่น "ท่องพุทธโธ" ก็ได้ ท่องในใจน่ะ
เอาใจไปอยู่กับพุทธโธแทน แล้วลืมลมหายใจไปซะ

ถ้าไงลองอ่านวิธีทำสมาธิของ "หลวงพ่อพุธ ฐานิโย" นะ
ท่านสอนง่าย หนูอ่านรู้เรื่องแน่นอน

แหม ชอบจริงๆ เด็กหัดทำกรรมฐาน
บุญเยอะกว่าผมอีกนะ ผมน่ะกว่าจะมาสนใจกรรมฐานก็ปาเข้าไปตั้งปูนนี้แล้ว
นี่ละอ่อนๆก็สนใจทำแล้ว ไม่เรียกว่าบุญมากบุญมีมาแต่เก่าก้่อน ก็ไม่รู้จะเรียกว่าอะไรนะนี่

เอาใจช่วยนะ พระเอกน้อย

เป็นเหมือนกันเลยค่ะ เวลานั่งสมาธิทีไร รู้สึกว่าหายใจขัดๆ ไม่สบายเหมือนใจจะขาดค่ะ ต้องสูดหายใจเข้าลึกๆ ยาวๆ แต่พอออกจากสมาธิก็ไม่เป็นอะไรเลย เป็นอย่างนี้บ่อยๆ แต่ก็ไม่เป็นทุกครั้งที่ทำ มีวิธีการอย่างไรช่วยแนะนำด้วยค่ะ อยากจะนั่งได้นานๆ โดยที่ไม่ต้องทรมานค่ะ

เป็นธรรมดาของ อานาปานสติกรมฐานครับ เนื่องจากว่า จิตเราหันมาจดจ้องเอาใจใส่ต่อลมหายใจเข้า-ออก ให้เพียงแต่กำหนดรู้ อย่าไปตื่นตกใจหรือเอะใจ ต่อลมหายใจครับ ไม่ว่าลมหายใจจะมีลักษณะอย่างไรก็ตาม อันนี้เป็นการสอนของหลวงปู๋(พ่อ)พุธ ฐานิโย ครับ นานๆไปจะคล่องตัวหรือชำนาญไปเองครับ ...ขอให้ฝึกกำหนดรู้ที่ลมหายใจ เข้า-ออกให้เป็นประจำ และตลอดเวลาก็จะยิ่งดีมากๆครับ ไม่ใช่แต่กำหนดรู้แต่เพียงตอนมานั่งปฎิบัติสมาธิภาวนาเท่านั้น
...หลวงปู๋(พ่อ)พุธ ฐานิโย ท่านสอนว่า ไม่ว่าจะใช้คำบริกรรมภาวนา(พุทโธ,สัมมา อะระหัง,ยุบหนอ พองหนอ หรือ คำอื่นๆ),อานาปานสติ ก็ควร ภาวนาให้มาก อบรมให้มากๆ กระทำให้ชำนิชำนาญ ...

เเล้วการกำหนดจิตให้เรารู้หายใจเข้าออกตลอดเวลานี่ จะทำให้เรามีสมาธิตลอดเวลาหรือเปล่าครับ เเต่พอกำหนดเองมักจะทรมาณมากๆครับ หายใจไม่สุดมั่ง ผมควรจะเเก้ยังไงดีครับ

- เป็นอุบายให้ จิตเรายึดลมหายใจเข้า-ออกเป็นอารมณ์กรรมฐาน เมื่อจิตเราติดกับลมหายใจแล้ว แม้กระทั่ง จะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจก็ตาม จะทำให้จิตเรา ไม่ไปคิดเรื่องอื่นๆที่เป็นอกุศล เป็นบาป

ผลพลอยได้อีกอย่างนึงคือ เมื่อเราฝึกฝนไปนานๆ จะเริ่มรู้สึกว่า แม้ว่าจะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ จิตของเราจะยืดเอา ลมหายใจเข้า-ออก เองเป็นอารมณ์อยู่ทุกขณะจิต เป็นไปโดยอัตโนมัติ เป็นไปด้วยความปกติ นั้นก็คือ เราได้ องค์ฌานที่๑ กับ องค์ฌานที่๒ คือ วิตก กับ วิจาร

อารมณ์กรรมฐานอื่นๆก็ใช้ไ้ด้เช่นเดียวกัน พยายามทำให้เป็นปกติ

- ถ้าช่วงแรกๆ เราทรมาณ ก็ลองปรับปรุงลมหายใจ ของเราเองดูก่อนก็ได้ครับ เช่น เราหายใจเข้าออกแบบไหน ที่ทำให้รู้สึกสบาย ก็ลองหายใจเข้าออก ในลักษณะแบบนั้นไปเรื่อยๆ
เมื่อนานๆไป จะรู้สึกว่าเริ่มเป็นปกติได้เอง

ขอเจริญในธรรมครับ