๑๔. ถาม "ทำชั่วแล้ว จะทำดีล้างชั่วได้หรือไม่ ?"



ตอบ "ไม่ได้, แม้จะทำพิธีล้างบาปก็ไม่ได้
เพราะทำกรรมอันใดไว้ จะต้องได้รับกรรมนั้น
แต่กรรมชั่วจะเบาบางลงได้ หรืออ่อนกำลังลงได้
ถ้าเราทำกรรมดีเข้ามาก ๆ
เปรียบเหมือนน้ำละลายความเค็มของเกลือให้เจือจาง"

๑๕. ถาม "ทำบุญแล้วอธิษฐาน กับทำบุญแล้วไม่อธิษฐาน
อย่างไหนจะได้ผลดีกว่ากัน ?"



ตอบ "ถ้าเราทำบุญแล้ว หวังจะให้บุญนั้นส่งผลให้ตามที่ตนมุ่งหมายไว้
ทำบุญแล้วอธิษฐานดีกว่า เพราะบุญนั้นจะให้เราสำเร็จเป้าหมายโดยเร็วไว
แต่ถ้าเราทำบุญหรือความดีแล้วไม่ได้หวังผลอะไร
นอกจากเห็นว่ามันเป็นความดีแล้วก็ทำ ก็ไม่จำเป็นต้องอธิษฐาน
บุญที่เราทำไว้นั้น จะจัดคิวให้ผลของมันเอง"

แต่การทำบุญแล้วอธิษฐานนั้นได้ผลตามเป้าหมายดีกว่า
เหมือนนักศึกษาสอบเข้าเรียนในมหาวิทยาลัยในเมืองไทยเราในปัจจุบัน
เลือกวิชาที่ตนต้องการอันดับหนึ่ง อันดับสอง อันดับสาม...เอาไว้เมื่อสอบได้
ทางคณะกรรมการก็จัดให้เข้าเรียนตามสาขาวิชาที่เรามีสิทธิเข้าเรียนและเลือกไว้

แต่ถ้าหากว่า ในการสอบไม่มีกำหนดให้เลือกวิชาใดไว้
ก็แล้วแต่กรรมการจะจัดให้เข้าเรียนตามความเหมาะสม
ซึ่งบางทีก็อาจจะไม่ตรงตามวิชาที่เราต้องการก็ได้

อีกอย่างหนึ่ง การทำบุญแล้วอธิษฐาน ทำให้เรามุ่งไปสู่เป้าหมายที่ต้องการ
อย่างที่พระพุทธเจ้าทรงบำเพ็ญบารมีมาทุกภพทุกชาติ
ก็ทรงอธิษฐานเพื่อสำเร็จสัมมาสัมโพธิญาณเป็นพระพุทธเจ้า
ถ้าหากพระองค์ทรงบำเพ็ญบารมีแล้ว ไม่ทรงอธิษฐานเพื่อสัมมาสัมโพธิญาณ

พระองค์ก็ไม่มีทางที่จะสำเร็จเป็นพระพุทธเจ้าได้
แม้จะบำเพ็ญความดีมามากก็ตาม
ต้องยังเวียนว่ายตายเกิดอยู่ในสังสารวัฏนั่นเอง
เหมือนคนที่ไม่ได้ตั้งใจจะไปเชียงใหม่
แม้จะเดินทางทุกวันก็ไม่อาจจะถึงเชียงใหม่ได้
เพราะเขาไม่ได้มุ่งจะไปเชียงใหม่
แต่อย่างไรก็ตาม ในการทำบุญแล้วอธิษฐานนั้น
ก็ควรอธิษฐานในขอบเขตที่เป็นไปได้ จึงจะได้รับผลตามที่ตนมุ่งหมายไว้
แต่ถ้าทำเหตุไม่สมกับผล หรือไม่สร้างเหตุแห่งการทำดีคือบุญเลย
แต่ต้องการผลเกินกว่าเหตุ
หรืออธิษฐานพร่ำเพรื่อมากเกินไป (แบบค้ากำไรเกินควร)

ก็จะไม่ได้รับผลที่ต้องการ การที่จะได้รับผลของบุญตามที่ได้อธิษฐานนั้น
ก็ต่อเมื่อแรงบุญหรือพลังบุญที่ทำไว้เพียงพอ

ฉะนั้น พุทธศาสนิกชนจึงควรอธิษฐานเฉพาะเรื่องที่สำคัญและจำเป็นเท่านั้น
ไม่ควรอธิษฐานพร่ำเพรื่อไปเสียทุกเรื่อง
มิฉะนั้นแล้วจะไม่ได้ผลในเรื่องที่หวังผลเกินกว่าเหตุ
และจะเข้าลักษณะอ้อนวอน เหมือนอย่างศาสนาประเภทเทวนิยม
ที่ถือพระเจ้าสร้างโลกทั้งหลายไปเสีย"

สรุปความ

เพราะฉะนั้น ด้วยเหตุผลและหลักฐานที่แสดงมาทั้งหมดนี้
จึงขอยืนยันตามหลักพระพุทธศานา และข้อพิสูจน์ว่า กรรมดีกรรมชั่วมีจริง
คนเราตายแล้วต้องเกิด ถ้าผู้นั้นยังมีกิเลสอยู่
และถ้าผู้ใดหมดกิเลสแล้ว เป็นพระอรหันต์ก็ไม่ต้องเกิดอีก
แต่ได้เข้าสู่พระนิพพานอันเป็นที่สุดทุกข์ ไม่ต้องเวียนว่ายตายเกิดอีก

ส่วนผู้ที่ยังมีกิเลส ที่ต้องเวียนว่ายตายเกิดอยู่ในสังสารวัฏอันไม่มีที่สิ้นสุดนั้น
เมื่อตายจากชาติปัจจุบันแล้ว จะไปเกิดเป็นอะไร และอยู่ที่ใดนั้น
ข้อนี้ย่อมขึ้นอยู่กับแรงเหวี่ยงของกรรมดีและกรรมชั่วที่เขาทำไว้
ซึ่งจะส่งเขาไปเกิดในภพชาตินั้น ๆ

เรื่องกฎแห่งกรรมและตายแล้วเกิดใหม่นี้เป็นกฎธรรมชาติ
ไม่ได้ขึ้นอยู่กับความเชื่อ และความไม่เชื่อของคนเรา
เช่น ไฟเป็นของร้อน หรือดวงดาวในจักรวาลอื่น ๆ มีอยู่จริง
ใครจะรู้เห็นหรือไม่ก็ตาม

สิ่งเหล่านี้ก็ยังอยู่เหมือนเดิมตามธรรมชาติของมัน
ไม่ได้หายไปเพราะความไม่เชื่อ
และไม่ได้ปรากฏมีขึ้นเพราะความเชื่อของคนเรา
แม้คนเราเมื่อตายจะไม่อยากเกิดก็ต้องเกิดอยู่นั่นเองถ้ายังมีกิเลสอยู่
เหมือนอย่างคนที่ไม่อยากตาย แต่ก็ต้องตายในที่สุด
เพราะความตายเป็นกฎธรรมชาติ
แต่อย่างไรก็ตาม คนที่เชื่อว่า
"ตายแล้วเกิดจริง บาปบุญมีจริง นรกสวรรค์มีอยู่จริง
คนทำดีได้ดีทำชั่วได้ชั่วจริง"
ย่อมดีกว่าหรือย่อมได้รับประโยชน์กว่าคนที่ไม่เชื่อเป็นอันมาก
สวรรค์และนรกนั้นมีจริงแน่ เมื่อเชื่อว่าสวรรค์นรกมีจริง
คนเราก็ไม่ทำชั่ว ทำแต่ความดี ก็ย่อมไปเกิดในที่ดี ไม่ตกนรกแน่

ถ้าสมมติว่าสวรรค์และนรกไม่มีจริง คนที่ทำแต่ความดีก็มีความสุขในปัจจุบัน
ไม่ต้องเดือดร้อน แต่คนที่ไม่เชื่อ แล้วไม่ยอมทำดี แต่กลับทำชั่ว
ย่อมมีแต่ขาดทุน คือเดือดร้อนในปัจจุบัน

เมื่อนรกและสวรรค์มีจริง คนที่ทำชั่วตายไปก็ตกนรก ไม่มีโอกาสขึ้นสวรรค์ได้
ในชาตินี้ก็ขาดทุน ชาติหน้าก็ขาดทุน เพราะทำชั่วไม่ยอมทำดี
ย่อมมีความทุกข์ความเดือดร้อน
ส่วนคนที่เชื่อแล้วทำดีนั้นย่อมมีแต่ทางได้ทั้งขึ้นทั้งล่อง ทั้งในชาตินี้และชาติหน้า

ยิ่งเราผู้นับถือพระพุทธศาสนา ยึดมั่นในพระพุทธเจ้าด้วยแล้ว
แม้เรายังพิสูจน์ไม่ได้ หรือยังไม่เห็นประจักษ์ด้วยตัวเอง
ก็ควรเชื่อพระพุทธเจ้าไว้ก่อน เหมือนคนทั่วไปที่ยังไม่เห็นเชื้อโรคด้วยตนเอง
ก็จงเชื่อหมอไว้ก่อน มันดีกว่าไม่เชื่อ

เพราะว่าการที่จะให้คนเรารู้เห็นหมดทุกสิ่งทุกอย่างในโลกนี้
และในจักรวาลอื่น ๆ นั้น ย่อมเป็นไปไม่ได้
บางอย่างซึ่งสุดความสามารถ ของเราก็ต้องเชื่อท่านผู้รู้ไว้ก่อน
และเมื่อเราเชื่ออย่างมีเหตุผล ตั้งอยู่บนรากฐานของปัญญาแล้ว
แม้จะไม่เห็นประจักษ์ด้วยตา

หรือไม่สามารถสัมผัสรับรู้ได้ด้วยประสาทสัมผัสทั้งห้า
แต่เมื่อได้ปฏิบัติกรรมฐาน ฝึกอบรมจิตของเราแล้ว
หรือค้นคว้าเหตุผล ด้วยการใช้ปัญญาใคร่ครวญ
หรือได้ประสบพบเห็นด้วยตนเองแล้ว ในที่สุด สิ่งเหล่านี้
สภาพเหล่านี้ จะปรากฏแก่เราชัดขึ้น
เพราะพระธรรมที่พระพุทธเจ้าตรัสสอนไว้ดีแล้วนั้น
ย่อมพิสูจน์ด้วยเหตุผลและด้วยการปฏิบัติ.


คัดลอกจาก : กฎแห่งกรรม พระเทพวิสุทธิกวี (พิจิตร ฐิตวณฺโณ)
[ปัจจุบันดำรงสมณศักดิ์ที่ สมเด็จพระมหามุนีวงศ์]
ดร.ราชินทร์ จันทร์สิงหกุล (พิมพ์แจกเป็นธรรมทาน)

_/|_ _/|_ _/|_

จากคุณ : mayrin [ 28 พ.ค. 2546 ]



รวมคำสอน “สมเด็จพระมหามุนีวงศ์ (พิจิตร ฐิตวณฺโณ)”
http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=72&t=50222

ความอัศจรรย์แห่งสมณศักดิ์ “พระสาสนโสภณ”
http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=22&t=50748

...ขออนุโมทนากับคุณลูกโป่งเจ้าค่ะ...

...แต่ตอนตอบข้อ9เนี่ย...

...เปรียบเหมือนยาพิษ...

...บรืออออออ...น่ากลัวอะค่ะ...

...แต่คนก็ยังไม่ขยาดทำชั่วเลยว่าไหมคะ...

สาธุ ค่ะ

ผลทั้งหลายที่ได้รับ มาจากเหตุ ที่สมควรกันทั้งสิ้น
สิ่งที่เราได้รับ มาจากสิ่งที่เราได้ทำ
ขอให้คุณลูกโป่ง จงหายเหนื่อย มีพลังกาย พลังใจ ที่เข็มแข็ง ต่อไปนะคะ

4Aขออนุโมทนาสาธุการค่ะ