เราเลี้ยงปลาทองในตู้ปลานะค่ะ
มีคนบอกว่าเลี้ยงปลาแบบนี้เป็นบาป
ไปกักขังมันไว้

เราเลยไม่รู้จะทำไงดี
จะเอาไปปล่อยก็กลัวมันหากินเองไม่เป็น
จะเอาไปคืนร้านขายปลาก็สงสาร
เพราะมันจะอยู่รวมกันแบบแออัดมาก
เราเลี้ยงมันแล้วก็เลยไม่รู้ว่าจะบาป
มากมายหรือเปล่า

ใครรู้ช่วยบอกทีนะค่ะ
ว่าเราควรทำอย่างไรดี



ขออนุโมทนาบุญด้วยนะค่ะ

ตอนแรกไม่ได้รู้สึกอะไรใช่ไหมล่ะ
พอมีคนบอกว่ามันบาป เราก็เขวเลย ไม่สบายใจขึ้นมาทันที
ทุกครั้งที่เราได้ยินอะไรขึ้นมา เราก้จะเอามาคิด แล้วสิ่งที่เป้นผลผลิตของความคิดก้คือความรู้สึกต่างๆ

นี่แหละจิตบาปนะ ความเศร้าหมอง ความสงสัย เป้นอกุศลทั้งนั้น แปลว่าจิตบาปนะ



ไหนๆก็คารังคาซังมาตรงนี้แล้ว
หนูก็พยามเลี้ยงให้ดี ทำในสิง่ที่คิดว่าปลามันจะสบาย
ถ้าเรารู้สึกว่ามันเล็กไปก็ขยายตู้
เอาแบบที่เรารู้สึกว่ามันไม่ลำบากแน่ๆ

จะบอกความลับให้ฟังว่า เห็นไหมว่าที่แนะนำนี้
แนะนำให้หนู ตัวหนู ความคิดหนู ให้ทำในสิง่ที่สบายใจทั้งนั้นนะ
ไม่ได้พูดอะไรถึงตัวปลาเลย
ที่ปลามันสุขปลามันทุกข์เนียะ มันเป้นทิฐิความคิดของเราทั้งนั้น
ตัวปลามันรู้สึกจริงๆยังไงเราไม่รู้หรอก เราบ้าจี้ไปตามความคิดของเราเพราะเราไม่มั่นใจ

ทำกันเหนียวไว้ก่อนนะ เลี้ยงมันให้ดีๆ อย่าให้มันลำบาก-อดอยาก-คับแคบ
แค่นี้เราก็รู้แก่ใจแล้วว่าเราทำดีที่สุดแล้วว่าเราไม่ได้ดุดาย ทรมานสัตว์
ส่วนถ้าเราเลี้ยงดีแล้ว ปลามันจะพอใจไม่พอใจ อันนี้เราต้องปล่อยมันล่ะ
ปล่อยวาง

เราเมตตาสงสารมันก็เลยนำมาซึ่งความกรุณา
กรณาคือลงมือช่วยเหลือเลี้ยงดูมันให้สบาย

เห้นคนอื่นมีความสุขเราก็มีความสุข
เมื่อมันสบาย เราก้สบายใจ เป็นมุทิตาจิต

แต่สุดท้ายคือ ทุกอย่างเราต้องมีความพอดี ปล่อยวาง คืออุเบกขา

ไม่งั้นเราก้จะคิดไม่จบสักทีว่ามันสบายหรือเปล่า
แม้จะรู้แก่ใจนะว่าอ่านใจปลาไม่ได้ แต่มันคิดไม่ตก วางไม่ลง เลยกรุ้มไม่เลิกนะ

เด็กๆ ที่บ้านจะรบเร้าขอมีสัตว์เลี้ยงเสมอ
แม้แต่หนอนผีเสื้อ...ชีวิตเล็กๆ
ดิฉันจะสอนว่า..เป็นธุระจัดหา จัดการชีวิตผู้อื่นเป็นเวรเป็นกรรม
ให้นึกถึงว่าเราเป็นฝ่ายถูกกระทำบ้าง จะยังชอบใจหรือไม่
นับเป็นอุบายให้เด็กๆ สำหรับการรักษาศีลห้าในเบื้องต้นค่ะ
คือไม่เบียดเบียนชีวิตอื่น

ท่านคามินี เอ๊ย ... ท่านชาติสยามตอบไว้ดีแล้ว อนุโมทนาครับ

ที่จริงเราแบกขันธ์๕ของเราก็หนักหนาแล้ว ก็ยังดิ้นรนไปหาขันธ์อื่นๆมาเป็นภาระอีก ก ็เลยต้องทุกข์เพราะความข้องเกี่ยวกันไม่สิ้นสุดนั่นแหละ ตอนนี้ก็ทำตามที่ท่านชาติสยามแนะนำไว้ดีแล้วนะจ๊ะ

เอาไปทอดกินไม๊

ไหนๆก็คารังคาซังมาตรงนี้แล้ว
หนูก็พยามเลี้ยงให้ดี ทำในสิง่ที่คิดว่าปลามันจะสบาย
ถ้าเรารู้สึกว่ามันเล็กไปก็ขยายตู้
เอาแบบที่เรารู้สึกว่ามันไม่ลำบากแน่ๆ

จะบอกความลับให้ฟังว่า เห็นไหมว่าที่แนะนำนี้
แนะนำให้หนู ตัวหนู ความคิดหนู ให้ทำในสิง่ที่สบายใจทั้งนั้นนะ
ไม่ได้พูดอะไรถึงตัวปลาเลย
ที่ปลามันสุขปลามันทุกข์เนียะ มันเป้นทิฐิความคิดของเราทั้งนั้น
ตัวปลามันรู้สึกจริงๆยังไงเราไม่รู้หรอก เราบ้าจี้ไปตามความคิดของเราเพราะเราไม่มั่นใจ

ทำกันเหนียวไว้ก่อนนะ เลี้ยงมันให้ดีๆ อย่าให้มันลำบาก-อดอยาก-คับแคบ
แค่นี้เราก็รู้แก่ใจแล้วว่าเราทำดีที่สุดแล้วว่าเราไม่ได้ดุดาย ทรมานสัตว์
ส่วนถ้าเราเลี้ยงดีแล้ว ปลามันจะพอใจไม่พอใจ อันนี้เราต้องปล่อยมันล่ะ
ปล่อยวาง

เราเมตตาสงสารมันก็เลยนำมาซึ่งความกรุณา
กรณาคือลงมือช่วยเหลือเลี้ยงดูมันให้สบาย

เห้นคนอื่นมีความสุขเราก็มีความสุข
เมื่อมันสบาย เราก้สบายใจ เป็นมุทิตาจิต

แต่สุดท้ายคือ ทุกอย่างเราต้องมีความพอดี ปล่อยวาง คืออุเบกขา

ไม่งั้นเราก้จะคิดไม่จบสักทีว่ามันสบายหรือเปล่า
แม้จะรู้แก่ใจนะว่าอ่านใจปลาไม่ได้ แต่มันคิดไม่ตก วางไม่ลง เลยกรุ้มไม่เลิกนะ
ขอถามคุณชาติสยามต่อนะคะ
คือเราก็เลี้ยงไว้ 10 กว่าตัว ที่เลี้ยงเพราะใจรัก เวลาเครียดมานั่งดูมันว่ายไปมาก็มีความสุขดีค่ะ
เลี้ยงแบบดูแลมันอย่างดี ให้อาหาร เปลี่ยนน้ำ แต่ตู้ให้มันมีที่หลบซ่อนด้วย
พอมันตายเราก็จะไปซื้อมาใหม่ เพราะมันเป็นสัตว์ที่เลี้ยงไว้ดูเล่นน่ะค่ะ
อย่างนี้เรียกว่า มุฑิตาจิต แค่นี้พอไม่ต้องคิอต่อแล้ว...จบใช่หรือไม่
จะได้ไม่ต้องตกม้าตาย อีกน่ะค่ะ

ผมคิดว่าบาปนะครับ ทีนี้จะบาปมากหากเลี้ยงไม่ดี

จะเหมือนการทรมานนะครับ

หากเป็นไปด้วยจิตใจที่รักสัตว์ ก็อนุโมทนาบุญด้วยครับ

อนุโมทนาสำหรับความรู้ดีๆ ค่ะ