อยากอโหสิกรรม ทำงัยดี ตอนเเรกก็อโหสิได้เเล้ว ตั้งใจจริง เเต่วันหลังกลับนึกถึงมันอีก ต้อนนี้ทุกข์มาก ใครช่วยเเนะนำที

อโหสิกรรม เจริญภาวนาแผ่เมตตา...ต้องทำอยู่อย่างสม่ำเสมอ..การจะให้ลืมเรื่องราวครั้งอดีตผ่านมาโดยทันทีทันใดนั้นมันยากมาก...แม้จะอโหสิกรรมเลิกแล้วต่อกันไปแล้ว...อันสัญญาความจำ มันสามารถผุดขึ้นมาในจิตได้ทุกๆเรื่อง ทุกๆเวลา เพราะมันเก็บข้อมูลอย่างละเอียดยิบและคิดได้เร็วยิ่งกว่า คอมพิวเตอร์
หนทางเดียว..ก็คือการลงมือ ปฏิบัติ หยุดคิด..อย่าเป็นคนชอบคิด..ชอบนึก..ปรุงแต่งสิ่งต่างๆ...จะตัดสัญญา ขันธ์ เหล่านี้ให้เบาบางลง..ต้องเจริญวิปัสสนากรรมฐาน

ขอเจริญในธรรม

...เพราะอวิชชาครอบงำจิตใจแล้ว...ทำให้มืดมิดปิดตา...คิดอย่างไรก็ตัดใจไม่ได้ซะที...
...ต้องศึกษาและเข้าใจธรรมะ...จึงจะค่อยๆละความเห็นที่ผิดด้วยมันติดในจิตมานับภพชาติไม่ได้...
...เพราะการละ...จะต้องค่อยๆกระทำทีละน้อย...จะให้ละทีเดียวทันทีมันเป็นไปไม่ได้เลยค่ะ...
...ลองศึกษาพระพุทธศาสนาให้เข้าใจก่อนแล้วเราจะได้รีบลงมือปฏิบัติขึ้นชื่อว่าไม่เสียชาติเกิด...

http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=1&t=32386

การอโหสิกรรมที่แท้จริงต้องออกมาจากใจ
อภัยให้กันได้อย่างหมดใจ
แต่เท่าที่อ่านจากข้อความในกระทู้ ใจเราอาจยังอภัยให้เขาไม่ได้จริงๆ

ที่ตอนนี้รู้สึกทุกข์ เพราะใจไปคิดถึงเรื่องที่ทำให้เสียใจหรือเจ็บปวดอีก
แต่ไม่ทันรู้ตัวว่ากำลังคิดอยู่ ใจเลยไหลไปจมกับเรื่องนั้น ก็ยิ่งทุกข์ ยิ่งเจ็บจี๊ด

เราเป็นคนสร้างความเคยชินให้จิตเราเอง
จากเดิมที่จิตคุ้นเคยกับการนึกถึงคนที่ทำให้เราเจ็บแค้น เสียใจ
ลองเปลี่ยนมาสร้างความเคยชินใหม่ๆที่ดีให้กับจิตเรา
โดยให้จิตคุ้นเคยกับการรู้สึกตัว
ทันทีที่เรารู้สึกตัว ทุกข์จะหล่นหายไปเยอะเลยค่ะ

เผลอแป๊บเดียว ใจเราจะคลายจากการเกาะเกี่ยวกับเรื่องที่ทำให้เจ็บ คนที่ทำให้เสียใจ
และตอนนั้นเราจะไม่มีความรู้สึกเจ็บจี๊ด
นึกถึงเรื่องในอดีตก็เหมือนเป็นเรื่องของคนอื่น
และเราจะอภัยให้เขาได้เอง โดยไม่ต้องบังคับ

DJ:



งานอโหฯก็เสร็จสิ้นเรียบร้อยไปแล้วครับไม่ได้เสียหายตรงไหนเลย.. บุญที่อโหฯนี้ เกิดแล้วยังไม่หายไปไหนครับ



อันนี้เป็นเรื่องใหม่แล้ว นึกถึงแล้วทุกข์แสดงว่าจิตเป็นโทสะเพราะคิดถึงการอโหฯ นี่เป็นบาปใหม่ ต้องเปลี่ยนจากการคิดด้วยโทสะมาคิดด้วยความแยบคายว่า..

"โอ้หนอ บุญที่เราได้กระทำสำเร็จไปแล้วคือการให้อภัยเขา(อโหฯ)นั้นนับว่าเป็นบุญที่ใครๆมิอาจทำได้โดยง่ายเลย เพราะเป็นบุญที่เป็นไปกับเมตตาและกรุณาแก่บุคคลที่เคยทำร้ายเรา ผู้มีปัญญาเด็ดเดี่ยวกล้าหาญอย่างยิ่งเท่านั้นจึงจะทำได้ อันอานิสงค์ที่เราจะพึงมีพึงได้ย่อมบริบูรณ์เป็นไปแก่เราทั้งในโลกนี้แลโลกหน้าคือความสุขสงบปราศจากการเบียดเบียนกันในการดำรงชีวิตโดยประการเอนก สมดังพระพุทธดำรัสที่ว่า"อัพพะยาปัชฌัง สุชัง โลเก =การไม่เบียดเบียนกัน เป็นความสุขในโลก".."..ดังนี้

แล้วพึงยังปิติโสมนัสให้แล่นไป ทุกครั้งเมื่อนึกถึง ย่อมได้ชื่อว่าได้กระทำกุศลอันยิ่งใหญ่คือ"อภัยทาน"ใน๓กาลคือก่อนทำ ขณะทำและภายหลังที่ทำแล้ว...เมื่อเป็นเช่นนี้ อานิสงค์ย่อมเต็มบริบูรณ์หาประมาณมิได้ ควรแก่การปลาบปลื้มยิ่งนัก..

โอกาสที่จะได้ทำบุญเช่นนี้ หายากจริงๆนะครับ

ตอบแบบพื้น ๆ เลยละกันนะคะ จากประสบการณ์ของตัวเอง
เคยโกรธคนคนหนึ่งมานานถึงสามปีเต็ม


พอมานั่งคิด ๆๆๆๆๆ จะโกรธไปทำไม คนคนนั้นก็ไม่ได้มารับรู้อะไรเลย
มีแต่เราเท่านั้นที่ทุกข์ ๆๆ แสนจะทุกข์ แต่คนที่ทำให้เราโกรธเขาไม่ได้่รู้สึกรู้สาอะไรเลย


มันก็แค่นี้และเท่านี้จริง ๆ บางทีที่เราทุกข์มาก ๆ เพราะเราให้อภัยตัวเราเองไม่ได้รึเปล่า
ก็เคยคิดแบบนี้เหมือนกัน เพราะเรารู้สึกว่า ไม่น่าเลย ไม่น่าไปทำอะไรแบบนั้นเลย
สุดท้ายก็มีแต่เราที่ต้องนั่งจมอยู่ักับความทุกข์และความเสียใจ



ในท้ายที่สุดไม่มีใครทำให้เราเจ็บปวดได้หรอกนะคะ เราทำตัวเราเองทั้งนั้น
จะสุขหรือทุกข์ก็อยู่ที่ใจเรา เกิดขึ้นที่ใจเราและจบลงที่ใจเราทั้งสิ้น
คิด ๆ ดูแล้ว ชีวิตคนเรามันแสนสั้น ถ้าใครทำเราเจ็บใจให้อภัยเขาได้ก็ให้ไปเถอะค่ะ
ทำได้แล้วจะมีความสุขมากจริง ๆ สู้ ๆ ค่ะ

ทำ "งัย" ดี เป็นภาษาวิบัติ ไม่ควรใช้ในทุกเว็บ โดยเฉพาะเว็บธรรมจักร ที่ถูกต้องและควรใช้ ทำ "ไง" ดี

เกิดเป็นคนไทย แล้วทำลายภาษาไทย จะเรียกว่าอะไร ไปคิดดู