ถ้าผิดถูกยังไงคงไม่ว่ากันนะครับ
คือว่าทำไมคนที่ทำแท้งมา ต้องไปทำสังฆทาน อุทิศให้เด็กแล้วบอกว่าแก้กรรม
ด้วยผมว่ามันไม่น่าแก้ได้นะครับ ดูอย่างหลวงพ่อจรัญท่านเล่าให้ฟังซิครับ
ท่านไปหักคอนก ท่านยังประสบอุบัตติเหต่ทำให้ท่านทุกกาย ไปนาน

ผมพูดตามความเห็นส่วนตัวเลยนะครับว่า ไม่น่าจะช่วยได้ครับ ถ้าผมเป็นเด็กที่ถูกทำแท้งผม
ก็ว่าไม่ยุติธรรมแล้วครับ แม่บางคน ทำแท้งเอาลูกใส่ถูงพลาสติกไปทิ้ง เห็นแล้ว
เวทนายิ่งนัก บางคนเอาไปทิ้งส้วมซะงั้น ...ลูกคนนะครับนั้นนะ ขนาดสัตว์ยังไม่จนาดนั้นเลย

ลองนึกถึงความเป็นจริงซิครับ ผมว่าเป็นไปไม่ได้และไม่ยุติธรรมสำหรับเด็กเลยครับ
ถ้าสาวคนไหนบอกว่าทำแท้งโดยไม่ได้ตั้งใจ ผมจะตั้งคำถามๆสาวคนนั้นว่า

แล้วคุณเดินไปทำแท้งโดยไม่ได้ตั้งใจด้วยหรือเปร่าครับหรือมีคนจี้คุณไปทำแท้ง
แล้วคุณไปซื้อยามาขับออกโดยไม่ได้ตั้งใจด้วยหรือเปร่าครับ ใจคุณบอกผมหมด คุณได้ยินเสียงใจตัวเองไหมครับ

เหตผลอีกอย่างนะ หลายวันมาแล้วเราเห็นสุนัขตัวหนึ่งมันแค่เดินชนโตะ ทำจานพาสติกอะนะ
ตก แค่นั้นหละ มนุญผู้ชายก็บันดานโทสะ แตะสุนัขตัวนั้นดังบาบ โดยที่มันไม่ได้แก้ตัวสักนิดว่า
เราไม่ได้ตั้งใจนะ นี้เราให้ท่านคิดนะ สาวๆๆจ้าาาา

การตั้งท้อง ที่ไม่มีความพร้อม ทำให้ต้องแก้ปัญหาเฉพาะหน้า ที่สามารถทำได้ บางคนยอมรับสภาพท้องไม่มีพ่อ,บางคนหาพ่อให้ลูกได้ ผู้หญิงที่แก้ปัญหาเฉพาะหน้าของตนเองได้ ก็ต้องไปเจอปัญหาจิตใจของเด็กเมื่อเติบโต (ก็แล้วแต่กรรมจะแต่งกันไป)
แต่ประเด็นของ กท.นี้คือ หญิงที่ทำแท้ง การต้องตัดใจฆ่าเลือดเนื้อของตัวเอง(อย่างคุณบอก ว่าลูกคนนะ) เป็นเรื่องทุกข์ทรมานใจมากเหลือเกิน เมื่อทำลายลูกไป แม่ก็เลยต้องหาวิธีเยียวยาจิตใจตัวเอง ให้บันเทาความรู้สึกผิด(ที่ติดตัวไปจนตาย)แม้จะเป็นวิธีที่งมงายบ้าง เชื่อตามเขาแนะมาบ้าง แต่ไม่มีแม่ที่ทำแท้ง จะสบายใจได้จริงๆเลย แม้จะไปถวายสังฆทานอ้า่งว่าแก้กรรมจนนับไม่ถ้วน บางรายถึงขนาดไปบวชปฏิบัติธรรม ก็ไม่สามารถลืมลูกท้องนั้นไปได้(บอกแล้วว่ารู้สึกผิดไปจนตาย) แต่อาจมีครูบาอาจารย์แนะนำการปฏิบัติที่เหมาะสม เพื่อให้เกิดการอโหสิกรรมแก่คู่กรณี อันนี้สุดปัญญาที่จะยืนยันได้
มีหญิงที่ทำแท้ง นำเรื่องนี้ไปปรึกษาหารือกับผู้ที่คิดว่าให้คำแนะนำได้อยู่มากมาย แม้เวลาผ่านไป10 -20 ปี ก็ยังเป็นทุกข์กับการกระทำของตนเอง แต่ด้วยเหตุผลนานาประการที่เอามาอ้างทำให้ต้องตัดสินใจอย่างนั้น คนที่ไม่เจตนาคือเป็นเพราะอุบัติเหตุ,หรือสุขภาพ จริงๆก็ยังเบาใจได้หน่อย แต่ที่หนักหนาก็ที่ตั้งใจทำนี่แหละ
ไม่อยากโทษว่าเกิดจากสังคมทรามหรือศีลธรรมเสื่อม (เพราะการทำแท้งมีมานานแม้นในอดีตที่สังคมดีศีลธรรมเฟื่องฟู) คงเป็นกรรมที่เคยกระทำแก่กันไว้ส่วนหนึ่ง และกรรมใหม่ที่แม่ก่อขึ้นส่วนหนึ่ง เวรอาจจองเวรกันไปอีกหลายภพ หลายชาติ...

เจ้าของกระทู้พูดถูกแล้วครับ ไปทำบุญมาแก้บาปคงไม่ได้หรอก คงได้แค่ความสบายใจในช่วงนั้น เพราะต้องชดใช้กรรมที่ก่อไว้สถานเดียว วิญญาณเด็กต้องผูกใจเจ็บและอาฆาตมาดร้ายที่ให้เขาไม่ได้เกิดเป็นคน แต่แก้ได้ก็มีอยู่ทางเดียวคือนั่งกรรมฐาน เจริญสติปัฏฐานสี่บ่อยๆ ซึ่งต้องรับกรรมที่ทำไว้หมดเหมือนจำเลยยอมรับผิดทุกข้อกล่าวหาถึงจะนั่งกรรมฐานขึ้น ซึ่งโทษหรือกรรมไม่ดีของเราก้จะลดลงจาก 100 เหลือสัก 60 หรือกึ่งหนึ่งหรือหากเด็กที่เราฆ่าเขา ได้ไปเกิดเป็นเทวดาหรือมนุษย์(เพราะเราแผ่บุญให้) เขาก็อาจจะอโหสิกรรม100 %เลยก็ได้(ซึ่งก็ถือว่ายาก)เพราะช่วงที่เขายังไม่อโหสิ เราก็ต้องชดใช้ความทุกข์ทรมานความเจ็บปวดต่างๆที่ได้เคยทำไว้กับเด็กคนนี้...จนกว่าเค้าจะอภัยอโหสิให้เรา เราถึงจะค่อยๆดีขึ้น เพราะฉะนั้นเราก็ต้องรับกรรมที่ทำไว้อยู่ดี

ในกรณีของหลวงพ่อจรัญท่านได้เคยหักคอนกสมัยเป็นเด็กเพราะไปไล่ยิงจับนกกับเพื่อนๆ จับนกมาได้ก็จะหักแขนหักขาแต่นกตัวไหนจิกเจ็บๆ ก็จะจับดึงหนังหัวและหักคอมันซะแล้วเอาใส่ไว้ในข้องซึ่งทำไว้อยู่หลายตัว ทำให้ถึงแม้ท่านมาบวชเป็นพระปฏิบัติสมาธิภายหลังและมีญาณธรรมสูงส่งก็ยังต้องใช้กรรมในส่วนนี้คือท่านต้องมาคอหักเกือบเอาชีวิตไม่รอด(เพราะอุบัติเหตุรถชนกันในจ.อ่างทองขณะที่ท่านจะไปโปรดญาติโยม) แต่ที่รอดมาได้เพราะบารมีของท่านและการเผยแผ่ธรรมปฏิบัติให้ชาวพุทธมาปฏิบัติจำนวนมากๆ ท่านถึงรอดตายมาได้(ซึ่งนั่นหมายถึงว่าท่านไม่เสียชีวิต เนื่องจากเจ้ากรรมนายเวรได้อโหสิกรรมให้ทำให้รอดตายและกำลังสมาธิวิปัสสนาก้ช่วยทำให้ท่านมีอาการดีขึ้นขณะที่หลวงพ่อเข้าโรงพยาบาล(ซึ่งท่านบอกว่าช่วงคอหักหายใจทางจมูกไม่ได้ ต้องหายใจทางสะดือ ซึ่งคนที่ทำได้ต้องเจริญสติปัฏฐาน4มาอย่างดีเท่านั้น ถ้าเป็นผมคงตายไปแล้วครับ)..

ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็กรรมไม่ดำไม่ขาว มีวิบากไม่ดำไม่ขาว ย่อมเป็นไปเพื่อความสิ้นกรรมเป็นไฉน สัมมาทิฏฐิ สัมมาสังกัปปะ สัมมาวาจา สัมมากัมมันตะ สัมมาอาชีวะสัมมาวายามะ สัมมาสติ สัมมาสมาธิ นี้เราเรียกว่ากรรมไม่ดำไม่ขาว มีวิบากไม่ดำไม่ขาว ย่อมเป็นไปเพื่อความสิ้นกรรม

พระสุตตันตปิฎก เล่ม ๑๓ อังคุตรนิกาย จตุกกนิบาต - หน้าที่ 219