หลวงปู่สิงห์ทอง ธัมมวโร
วัดป่าแก้วชุมพล
อ.สว่างแดนดิน จ.สกลนคร



พวกเราท่านนักปฏิบัติวัดป่าพระกรรมฐาน
จะได้แต่ชื่อแต่ความจริงทางอรรถธรรม
สติปัญญา วิชชาวิมุตินั้น รู้สึกว่าจะหายากเต็มที
หรือไม่มีเอาเสียเลยเพราะไม่ได้สนใจ
ไม่ได้พิจารณาภายในของตัว
วันคืนที่ผ่านไปไม่ได้สนใจอะไร หมดไป หมดไปอยู่อย่างนั้น

ที่ที่สนใจคือ การเล่น การเพลิน การมัวการเมา
ถ้าเป็นอย่างนั้นมันก็มีแต่ชื่อว่าพระ ว่าเณร
ว่านักปฏิบัติกรรมฐาน มันไม่มีอะไรที่จะเป็นอรรถเป็นธรรมให้
ถ้ามันเป็นอย่างนั้น มันก็ไม่มีอะไรดีแปลกแตกต่าง
จากฆราวาสหรือสัตว์เดรัจฉาน

เราต้องสอนตัวของเราสม่ำเสมอ
ไม่มีภาระหน้าที่อะไร มาบวชเป็นพระเป็นเณร
อาหารการขบฉันก็คนเขามีศรัทธาหามาให้
ถวายให้ ไม่ได้ขวนขวายวิ่งเต้น
กลัวจะอดอยากขาดแคลนอาหารการขบฉัน

ที่อยู่ที่อาศัยเขาก็ไม่ได้คิดค่าเช่าอะไรจากเรา
ตลอดถึงผ้านุ่งผ้าห่มเหมือนกัน
เพราะเหตุนั้นโอกาส เวลาของพระของเณรของนักบวช
จึงมีมากหากจะทำให้เกิดประโยชน์แก่ตน

ต้องคิดต้องพิจารณาอยู่ตลอดระยะเวลา
เหมาะสมดีหรือไม่ที่เรามาบวชอยู่ในศาสนา
จิตใจของเรามีคุณค่าขึ้นหรือเสื่อมไปอย่างไร
ที่เขาให้ทุกสิ่งทุกอย่างเขามุ่งที่จะสนับสนุนผู้ประพฤติปฏิบัติ
มุ่งบุญมุ่งกุศลจากการกระทำของเขา
ไม่ใช่เขาให้เปล่าๆ เหมือนให้สัตว์
เขาให้เด็ก ลูกหลานของเขา
เขาก็หวังได้อาศัยเมื่อเขาเฒ่าแก่ไปจะเลี้ยงดู รักษาเขา
เขาให้พระให้เณรเราก็ทำนองเดียวกัน
หวังประโยชน์ คือ บุญกุศล
ได้ให้ไปคือสละไปกับผู้มีศีลมีธรรม
แต่เราดูตัวของเราหรือไม่ผู้รับไทยทานของเขา
พลับพลาอาศัยที่เขาสร้างให้ นุ่งห่มผ้าผ่อนท่อนสไบต่างๆ

หากเราไม่พิจารณาทางธรรมะหรือทางวินัย
ท่านก็ปรับอาบัติ ปฏิสังขาโยนิโสจีวะรัง ปิณฑะปาตัง
เสนาสะนังหรือคิลานะ ทุกสิ่งทุกอย่างที่เราเกี่ยวข้องในปัจจัยทั้ง ๔
ท่านให้มีปฏิสังขาโย คือ พิจารณา เพื่อจะดับคิดของกิเลสตัณหา
ถ้าหากขาดการพิจารณาอรรถธรรมแล้วเป็นอาบัติสำหรับพระ
สามเณรก็เศร้าหมอง เสียหายเหมือนกัน

จึงต้องตรวจตราพิจารณาจิตใจของตน
ก่อนจะขบจะฉัน จะนุ่งจะห่ม จะอยู่จะอาศัย
จะบริโภคอะไร เราบริโภคด้วยตัณหา
บริโภคด้วยความลืมเนื้อลืมตัว
หรือหากมีสติพิจารณาตัวอยู่
เป็นทางที่จะกำจัดความลุ่มหลงของใจ
เพลิดเพลินของใจให้เบาบางไป

เพราะทุกสิ่งทุกอย่างที่เขามาหามาให้
ไม่ใช่เขากอบโกยเอาที่ไหนก็ได้แสวงหาลำบากยากเย็น
ไม่ว่าฝ่ายอาหารหรือที่พักที่อาศัย หรือเครื่องนุ่งเครื่องห่ม
กว่าจะได้มาแต่ละชิ้นแต่ละอันเป็นของที่มีคุณค่าราคา
คนขยันหมั่นเพียรเท่านั้นที่จะหามาได้
ส่วนคนไม่ทำอะไรจะให้อาหารข้าวปลาต่างๆ เกิดขึ้นไม่ได้
เครื่องนุ่งเครื่องห่มก็เหมือนกัน
ถ้าเราไม่ทำเองก็ต้องหาสตางค์ไปแลกเขา เขาจึงจะให้มา

ทุกสิ่งทุกอย่างมันมีคุณค่า
แล้วตัวของเรามารับจากเขา...เรามีคุณค่าอะไร
เมื่อไม่ได้มีคุณค่าอะไร เราไม่ได้เอาเปรียบฆราวาสเขาหรือ



ที่มา : ส่วนหนึ่งจากพระธรรมเทศนาหัวข้อ
“หน้าที่การปฏิบัติธรรม”
https://www.youtube.com/watch?v=oCsLLvJIzjo

ประวัติและปฏิปทา “พระอาจารย์สิงห์ทอง ธมฺมวโร”
http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=13&t=22237

รวมคำสอน “พระอาจารย์สิงห์ทอง ธมฺมวโร”
http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=72&t=44382