คุณ สุขใจที่ได้รัก คะ คุณยังรอเขาอยู่อีกมั้ยคะ ตอนนี้

เรื่องของดิฉันเพิ่งเกิดขึ้นไม่นานเหมือนกันค่ะ แต่ดิฉันอยู่ในสถานะสามี ภรรยา ที่มีลูก 1 คน อายุแค่ 2 ขวบ สามีดิฉันมีคนอื่นค่ะ ผ่านเรื่องราวนี้มา 1 ปีค่ะ โดยสามีดิฉันไปๆ กลับๆ ทางนู้นทางนี้ ตลอดเวลาตั้งแต่จับได้ ดิฉันและเค้าเคยตัดสินใจจะหย่ามา 3 ครั้ง แต่ไม่ได้หย่าซะที ล่าสุดก็ดีกันค่ะ แต่มีพฤติกรรมที่ทำให้ดิฉันสงสัยและไม่เชื่อใจ และทางเค้าเครียดเรื่องงานและเงิน จนทะเลาะกันรุนแรง เนื่องด้วยดิฉันไม่คุมสติค่ะ ทนไม่ไหวก็เลยมีปากเสียง พร้อมส่งข้อความต่อว่าเค้าไป (สามีดิฉันเดินทางไปทำงานต่างจังหวัดค่ะ) ผ่านไปสองวัน ดิฉันส่งข้อความไป "ขอโทษ ที่ทำตัวงี่เง่า" แต่สิ่งที่ได้รับคือ ข้อความตอบกลับมาว่า "รำคาญ" สั้นๆ แต่เจ็บปวดค่ะ

สิ่งที่ดิฉันนึกตอนนั้นคือ อยากเลิก อยากหย่า เลยตัดสินใจโทรหาเพื่อจะถามว่าตกลงจะยังไงกันต่อ เลยบอกว่ารำคาญใช่มั้ย ถ้าเป็นอย่างนั้นก็เลิกกันเถอะ แต่เค้าไม่ตอบ และดิฉันก็ยังถามเค้าเรื่องเงินเดือนที่จะต้องให้ดิฉัน แต่เค้าบอกเค้ามีปัญหา

เรื่องนี้ทำให้ดิฉันคิด และตกลงใจที่จะปล่อยค่ะ ปล่อยวาง ปล่อยให้มันเป็นไป ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เลิกฟุ้งซ่าน เลิกโทรหา เลิกอยากรู้ว่าเค้าเป็นอย่างไร ไม่ทนให้เค้ามองเราไม่มีคุณค่า และรักตัวเอง ไม่เอาตัวเองเข้าไปในความเจ็บปวด ถ้าเค้าไม่สนใจ ก็ช่างเค้าค่ะ ยังมีคนที่รักเรา สนใจเรา และอยากให้เราโทรหาและสนใจเค้าเยอะแยะค่ะ พ่อ แม่ เพื่อน ฯลฯ

ดิฉันคิดว่าเรื่องของดิฉันกับเค้าเป็นกรรมที่ต้องชดใช้กันค่ะ ดิฉันต้องชดใช้ให้เค้าที่อาจจะเคยทำกับเค้ามาเมื่อชาติก่อนๆ ยอมรับกับผลที่จะเกิดขึ้น และวิบากของมัน เมื่อถึงเวลาก็หมดกรรมกันค่ะ

สิ่งที่เราทำได้ หากเรายังรักเค้า และรักเค้าจริงๆ คือ ปล่อยให้เค้ามีความสุขกับทางที่เลือกค่ะ เมตตาเค้า ปรารถนาดีต่อเค้า แต่ไม่คาดหวัง ไม่ครอบครอง


เท่านี้สุขก็จะอยู่กับเราค่ะ

คุณ สุขใจที่ได้รัก คะ คุณยังรอเขาอยู่อีกมั้ยคะ ตอนนี้

เรื่องของดิฉันเพิ่งเกิดขึ้นไม่นานเหมือนกันค่ะ แต่ดิฉันอยู่ในสถานะสามี ภรรยา ที่มีลูก 1 คน อายุแค่ 2 ขวบ สามีดิฉันมีคนอื่นค่ะ ผ่านเรื่องราวนี้มา 1 ปีค่ะ โดยสามีดิฉันไปๆ กลับๆ ทางนู้นทางนี้ ตลอดเวลาตั้งแต่จับได้ ดิฉันและเค้าเคยตัดสินใจจะหย่ามา 3 ครั้ง แต่ไม่ได้หย่าซะที ล่าสุดก็ดีกันค่ะ แต่มีพฤติกรรมที่ทำให้ดิฉันสงสัยและไม่เชื่อใจ และทางเค้าเครียดเรื่องงานและเงิน จนทะเลาะกันรุนแรง เนื่องด้วยดิฉันไม่คุมสติค่ะ ทนไม่ไหวก็เลยมีปากเสียง พร้อมส่งข้อความต่อว่าเค้าไป (สามีดิฉันเดินทางไปทำงานต่างจังหวัดค่ะ) ผ่านไปสองวัน ดิฉันส่งข้อความไป "ขอโทษ ที่ทำตัวงี่เง่า" แต่สิ่งที่ได้รับคือ ข้อความตอบกลับมาว่า "รำคาญ" สั้นๆ แต่เจ็บปวดค่ะ

สิ่งที่ดิฉันนึกตอนนั้นคือ อยากเลิก อยากหย่า เลยตัดสินใจโทรหาเพื่อจะถามว่าตกลงจะยังไงกันต่อ เลยบอกว่ารำคาญใช่มั้ย ถ้าเป็นอย่างนั้นก็เลิกกันเถอะ แต่เค้าไม่ตอบ และดิฉันก็ยังถามเค้าเรื่องเงินเดือนที่จะต้องให้ดิฉัน แต่เค้าบอกเค้ามีปัญหา

เรื่องนี้ทำให้ดิฉันคิด และตกลงใจที่จะปล่อยค่ะ ปล่อยวาง ปล่อยให้มันเป็นไป ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เลิกฟุ้งซ่าน เลิกโทรหา เลิกอยากรู้ว่าเค้าเป็นอย่างไร ไม่ทนให้เค้ามองเราไม่มีคุณค่า และรักตัวเอง ไม่เอาตัวเองเข้าไปในความเจ็บปวด ถ้าเค้าไม่สนใจ ก็ช่างเค้าค่ะ ยังมีคนที่รักเรา สนใจเรา และอยากให้เราโทรหาและสนใจเค้าเยอะแยะค่ะ พ่อ แม่ เพื่อน ฯลฯ

ดิฉันคิดว่าเรื่องของดิฉันกับเค้าเป็นกรรมที่ต้องชดใช้กันค่ะ ดิฉันต้องชดใช้ให้เค้าที่อาจจะเคยทำกับเค้ามาเมื่อชาติก่อนๆ ยอมรับกับผลที่จะเกิดขึ้น และวิบากของมัน เมื่อถึงเวลาก็หมดกรรมกันค่ะ

สิ่งที่เราทำได้ หากเรายังรักเค้า และรักเค้าจริงๆ คือ ปล่อยให้เค้ามีความสุขกับทางที่เลือกค่ะ เมตตาเค้า ปรารถนาดีต่อเค้า แต่ไม่คาดหวัง ไม่ครอบครอง


เท่านี้สุขก็จะอยู่กับเราค่ะ