อย่าเป็นจริงเป็นจังกับหน้าที่การงานมากไปเลยอะค่ะ
มีเป้าหมาย ถ้าทำได้ก็ดี ถ้าไม่ได้ก็อย่าวิตกจนกระเทือนใจ

โลกนี้เป็นของว่างเปล่า เราไขว่คว้ายึดถืออะไรไม่ได้เลย
มันแปรปรวนไปได้ ยึดไว้ก็ทุกข์เปล่าๆ


เป็นกำลังใจให้นะคะ จะอุปสรรคเล็กใหญ่ก็ผ่านไปได้แน่ๆ
อย่าลืมมองมันด้วยความปล่อยวาง

ความยึดมั่นถือมั่นเกินไปแหละครับ ส่งผลให้ติดกับชาติภพ ติดในสิ่งต่างๆ

"โลกธรรมแปด" ธรรมคู่โลก เป็นของทิ้งของพระอริยเจ้าทั้งหลาย
ท่านเห็นโทษ เป็นของน่ารังเกียจ จึงสละทิ้งแล้วหนีจากโลกไป ..

เราปุถุชนคนหนา กลับเห็นเป็นของดี ของวิเศษ แย่งชิงกัน
เป็นเหตุให้เกิดความทุกข์ ความเดือดร้อนวุ่นวายไปทั่ว ..

ไม่ว่าเราจะลงมือทำอะไรก็ย่อมต้องมีอุปสรรคหรือปัญหาเป็นเรื่องธรรมดา...ปัญหาหรืออุปสรรคจะมากหรือน้อยขึ้นอยู่กับความพร้อมในการเตรียมการที่จะแก้ไขหรือบรรเทาปัญหาต่างๆ...ซึ่งทั้งนั้นทั้งนี้ก็ต้องขึ้นอยู่กับความรู้และประสบการณ์ของแต่ละคนเป็นสำคัญ...คนบางคนเรียนรู้จากประสบการณ์ของคนอื่นเพื่อนำมาป้องกันหลีกเลี่ยงปัญหา...คนบางคนเรียนรู้จากความล้มเหลวของตนเองแล้วนำมาป้องกันหลีกเลี่ยงปัญหาไม่ให้เกิดซ้ำ...ซึ่งก็แล้วแต่สติปัญญาและความสามารถของแต่ละบุคคล..
บุคคลจะประสบความสำเร็จในอาชีพการงานก็ต้องมีอิทธิบาทสี่ มีความรู้ความชำนาญในอาชีพของตน
การเป็นหัวหน้าคน ต้องมีคุณธรรม มีความยุติธรรม วางตนให้เหมาะสม เป็นที่พึ่งให้ลูกน้องได้ต้องดูคนให้ออก..รู้จักใช้คนให้เป็น หรือเรียกว่าใช้คนให้เหมาะสมกับงาน...งานก็จะประสบความสำเร็จได้

..คุณเคยได้ยินประโยคนี้ไหม "ยิ่งยาก...ยิ่งได้มาก" หมายถึงอะไรที่ได้มาด้วยความยากลำบาก ต้องลงทุน ลงแรงมากกว่าคนอื่น ..แต่เมื่อประสบความสำเร็จก็ได้มากกว่าคนอื่น...คำว่ายิ่งได้มากอย่ามองที่ตัวเงินนะ..แต่ให้หมายถึงคุณค่าของสิ่งที่ได้มา...

..ถ้าเราทำทุกอย่างเหมือนเป็นหน้าที่หรือเป็นสิ่งที่ดีที่ต้องกระทำไม่ได้ทำเพื่อจะเอา..เพื่อจะยึดตอบสนองปรนเปรอความเป็นตัวเราของเรา...คุณจะทำสิ่งนั้นได้ดีและมีโอกาสประสบความสำเร็จได้สูง
กว่าทำภายใต้ภาวะความกดดันเพื่อสนองตัวตน...

สิ่งที่ท่านปลีกวิเวกพูดนั้นถูกต้องแล้วค่ะ

ณ เวลานี้...รู้สึกเหนื่อย..หนัก มาก...กับภาระรับผิดชอบ
ในชีวิตการทำงานนั้น...ความถูกใจ กับ ความถูกต้อง มักไม่เดินไปด้วยกัน

จะให้ถูกใจ...แต่ไม่ถูกต้อง...ก็วางใจไม่ลง...จำยอมต้องยืนอยู่อย่างโดดเดี่ยว
ด้วยภาระนั้น...จะต้องร่วมงานกันทั้งองค์กร และสำคัญที่สุด มีเวลาเป็นตัวแปรสำคัญ ....

พยายามตั้งสติ...อดทนทุกขณะจิต ...ไม่นำพาสิ่งต่างๆที่เข้ามากระทบ
แต่ยิ่งไม่นำพา ..กับเหมือนยิ่งทวีคูณ........

ดังนั้นเราต้องวางใจให้เป็น....เมื่อเราเข้าใจกฎเกณฑ์ของธรรมชาติ(ธรรมะ) ที่มีความเป็นไปตามเหตุปัจจัย มีความเกิดขึ้นเป็นธรรมดา มีความเสื่อมไปเป็นธรรมดา เป็นธรรมชาติอย่างหนึ่ง ไม่ใช่ตัวตน ควบคุมบังคับบัญชาไม่ได้...ก็จะทำให้เรารู้เท่าทันและวางใจเป็น...วางเขาไว้ที่เดิม ไม่ต้องเอามาคิดให้ทุกข์ใจ...

หวังว่าสิ่งที่กล่าวมาทั้งหมดเจ้าของกระทู้จะนำไปเป็นประโยชน์ปรับใช้กับการทำงานได้บ้าง....
อย่าเพิ่งท้อ นะคะ ปัญหาและอุปสรรคของชีวิต เป็นเรื่องปกติธรรมดา ก็ต้องแก้ไขกันไปตามเหตุตามปัจจัยไม่มีบุคคลใดประสบความสำเร็จในทุกเรื่อง การที่เราจะทำอะไรผิดพลาด หรือล้มเหลวไปบ้าง ก็ไม่ได้หมายความว่าชีวิตเราจะล้มเหลว...ไร้คุณค่า.. หรือเป็นบุคคลไร้ความสามารถ....ก็อย่างที่บอกมันเป็นไปตามเหตุปัจจัยแวดล้อม....ถ้ามองวิกฤตให้เป็นโอกาสก็คิดเสียว่าเป็นอีกบททดสอบของชีวิตที่จะนำไปปรับปรุงแก้ไขและพัฒนาชีวิตและจิตใจของเราให้ดีขึ้นกว่าเดิม....

ขอให้มีกำลังใจ (เข้มแข็ง) ผ่านพ้นอุปสรรคและปัญหาไปให้ได้นะคะ

เห็นด้วยอย่างยิ่งค่ะ......แต่ขณะที่มีอารมณ์..ความรู้สึก ความคาดหวัง...ฯลฯ..ก็ต้องมีคนคอยกระตุ้น สะท้อนมุมมอง กระเทาะ ให้เราเห็น ปัจจุบัน เป็นคล้ายกระจกเงา ........ซึ่ง เพื่อน ๆ พี่ ๆ น้อง ๆ ๆ ในลานธรรมทุกๆท่านที่คอยดูแลซึ่งกันและกัน ...ช่วยกันเป็นกระจก เพื่อก้าวผ่าน วันเวลา เตรียมตัวเดินทางต่อไป อย่างเชื่อมั่น มั่นใจ มั่นคง สงบ....... เป็นกุศลยิ่งค่ะ........