ดีใจกับคุณกล้วยไม้ม่วงค่ะ ที่เริ่มสามารถหลุดพ้นบ่วงได้

คิดถึง..กล้วยหอมมากนะคะ....เหงาปากเหมือนกันที่ปิดวาจา...ไม่พูด..หยุดท่องพุทโธ...อยู่ในใจ.....ต้องการข้อคิดเห็น...กำลังใจ..มุมมองเพิ่มอยู่เสมอนะจ๊ะ..น้ำไม่เต็มแก้วหรอกค่ะ พร่องเสมอ มีอะไร รีบบอกรีบเตือนเลยนะ ยินดีมาก เพราะบางทีเราไม่ทันคิด คิดไม่รอบด้าน มองจากมุมเราเพียงด้านเดียว ตอนนี้จึงฝึก ซื่อตรงต่อความรู้สึกของตนเอง คิดอย่างไร รู้สึกอย่างไร ก็พูดระบายออกมา เพื่อให้ทุกคนได้สะท้อนอย่างตรงไป ตรงมา ดีมากเลยกล้วยหอม...ที่บอกว่ามีเหตุปัจจัยให้มาทดสอบอยู่เรื่อย ๆ จิตตกเป็นธรรมดา...ก็ใช่นะ...เราก็รู้สึกผิดที่ทำท่าทางเฉยเมยต่อเขา ดูแลตนเอง ไม่สนใจเขา มัวคิดว่า ไม่อยากพูด พูดไปก็เท่านั้น ไม่มีประโยชน์ แต่ลืมไป ว่าเขา รออยากพูดด้วย.......???

ก็ฝึกกันไปเนอะ.....
เมื่อวานนำเสนอผลงานระดับจังหวัด...และรับคณะศึกษาดูงาน..ก็สนุกดี ได้มุมมองเพิ่มว่า ต่างคนก็ต่างใจ ทุกคนมีความคิด มีความเชื่อ มีกรอบเป็นของตนเอง อยู่ที่ว่าเราต้องยอมรับ ออกนอกกรอบความคิด ความยึดมั่นถือมั่นของเราบ้าง..ก็ดีนะ ได้เรียนรู้เพิ่มแต่สำคัญที่นำมาใช้ได้จริง ๆ ไม่ใช่เฉพาะปากพูดนั่นแหละ..ถึงต้องมีคนคอยช่วยเตือน....อยู่ช่วยเหลือกันก่อนนะ....
เรื่องของกล้วยหอมก็ยังดีที่ได้พูดคุย ของเราไม่ได้คุยเลย เพราะเขาเป็นคนที่ไม่กล้าที่จะคุยต่อหน้าถึงต้องพูดทางโทรศัพท์ เราไม่ชอบ ไม่เห็นสายตาท่าทางว่าที่พูดคือจริง ๆ รู้สึกต้องการจริง ๆ หรือว่าแค่ประชด..จากอารมณ์น้อยเสียใจ เสียใจ ผิดหวัง??? คิดดูสิ เราอยู่ด้วยช่วงวันที่ 3-5 ก.พ.56 ไม่พูด โทรบอก วันที่ 13 กพ.56 เฮ้อ? วนมาที่เดิม.....
เหมือนถ่ายไม่สุด.....แย่จัง

สวัสดีค่ะ คุณกล้วยไม้ม่วง

สิ่งที่ถูกต้องคือเราต้องไม่ทรหดต่อความรู้สึกของตนเอง กล้วยหอมคิดว่าถ้าฝืนเมื่อไหร่ สิ่งที่เราจะทำคือการปกปิดบางอย่าง เพื่อรอเวลาระเบิด

ทำความเข้าใจตนเอง ปรับตัวเอง หาวิธีไปเรื่อยๆ อย่างค่อยเป็นค่อยไป ไม่กดดัน ไม่เครียด แล้วจะรู้ว่าใจเราเองนี้แหละที่สมควรปกป้องดูแล และควบคุมง่ายด้วย ถ้าเราเฝ้าทำความรู้จักมัน

เมื่อเข้าใจตนเองดีแล้ว เรื่องเข้าใจคนอื่น เรื่องอื่นจะเป็นไปด้วยอัติโนมัติ เพียงแค่ต้องใช้เวลาๆๆๆๆๆๆๆๆ ความอดทนๆๆๆๆๆๆๆ

ชีวิตไม่สิ้นก็ดิ้นกันไป ปล่อยวางในผล แต่ทำเต็มที่ กำลังพยายามทำอยู่จ้ะ

ก็ดีนะ...เราคงเป็นประเภท วิตกจริต....ลังเลสงสัย โลเล....ดี-ไม่ดี.....ตัดสินใจ แล้ว ยังมีเอ๊ะ...ดีจริงเปล่า.....อะไรอย่างเนี่ย.....
พอเจอสิ่งกระตุ้นภายนอก ไม่ว่าจะเห็นสามี-ภรรยาจับจูงมือกัน ก็แว๊บ..ว่าเออ...เราก็เป็นแบบนี้ แล้วอยู่ดีๆไม่มีแล้ว เหงาวูบขึ้นมาเป็นแบบนี้ไง.....แต่พอปิดหู ปิดตา ไม่มีสิ่งกระตุ้นก็ระริกระรี้...เพียงแต่มีอาการไม่นาน แล้วก็คุมได้..ว่าช่างเถอะ...ก็เราอยู่คนเดียวแล้วไง...จะพูดย้ำในใจว่าอย่างนี้...ไม่รู้ว่าวันใดที่จะตัดความรู้สึกได้จริง ๆ ว่า เหงา เห็นภาพเขาในบ้าน ในใจ ..ให้มันสบาย ๆ เท่านั้นเอง...ยังคงมีอาการอยู่น่าจะประมาณ 20 % ได้นะ....

เรายังเป็นมนุษย์ธรรมดา ไม่แปลกที่จะเหงาบ้าง คิดถึงบ้าง สุขบ้าง ทุกข์บ้าง นั้นเป็นความรู้สึกของใจ

แต่ในความรู้สึกเหล่านั้นมันจะมีสติตามมาด้วย จริงมั้ยค่ะ

ไม่ว่าคนมีคู่ไม่มีคู่ คนแก่ เด็ก วัยรุ่น อารมณ์ไหนก็เกิดขึ้นแค่เรารู้เท่าทัน ก็จบ บอกตัวเองไปด้วย

จ๊ะ...ใช่เลย เราเป็นคนเดินดินธรรมดาคนหนึ่ง ยังคงมีรัก โลภ โกรธ หลง.....เพียบ....
เพียงแตมีศีล คอยควบคุมกาย ใจ วาจา ไม่ไปละเมิดใคร โดยตั้งใจ แต่หาก ไม่เตนา หากรู้ก็จะต้องรีบขอโทษทันทีเลยค่ะ......
....กำลังฝึก ...ไม่รู้เหมือนกันว่าเก็บกดมั๊ย......เพียงแต่เราหากิจกรรมให้ตัวเราทำตลอดเวลา ไม่ให้ว่าง ที่จะปรุงแต่ง .....ยอมรับว่า ยังคงรัก ... คิดถึงบ้าง บางเวลา แต่ไม่รุนแรง ไม่เจ็บแปล๊บ ๆ เหมือนตอนเกิดเหตุการณ์ใหม่ ๆ ๆ 6 เดือนผ่านไป เร็วเหมือนกันนะ......
...ทำความดีไป เพราะวัน เวลารวดเร็วมาก..... ไม่รู้วันตายหรอก...ว่าเมื่อไร...นับถอยหลังไปทุกขณะ.... ไม่มีใครตายเป็นเพื่อนกันไป
...ไปเรียนสมาธิ วันเสาร์-อาทิตย์..ก็ดีนะ ..เริ่มกิจกรรมตั้งแต่ 9.00 - 17.00 น. มีฟังธรรมะบรรยาย เดินจงกรม นั่งสมาธิ.....สลับกันไป หลักสูตรของหลวงพ่อวิริยังค์ ศิษย์หลวงปู่มั่น....และต้องสอบภาคข้อเขียน ปากเปล่า ปฏิบัติ และเดินธุดงค์ จึงจะผ่านหลักสูตร 6 เดือน ......

ขยันจริงๆ เลยค่ะ

สู้ๆนะค่ะ ยังมีคนที่ทุกข์อีกหลายๆคน อาจจะมากกว่าคุณก็ได้นะค่ะ

เราก็ทำหน้าที่ดูแลท่านให้ดีที่สุด
ส่วนสามี วาสนากรรมหมด ก็แยกย้ายกัน ไม่จากเป็นก็จากตาย ธรรมดาของโลก

สู้ๆๆๆๆนะค่ะ เป็นกำลังใจให้ฮึบๆขึ้นมา

ชีวิตช่วงนี้ ก็มีความสุข สงบ เหมือนก่อน ๆ ๆ ๆ......
ไม่มีอะไร...ที่ทำให้หนักอกหนักใจ.....ธรรมดา..เฉย ๆ ๆ ๆ
.....ตามวิถีชีวิตเดิม ๆๆๆๆ
ไม่มีใครรับรู้เรื่องราวชีวิตคู่ของเรา เพราะทุกคนเข้าใจว่า เขาไปทำงานต่างจังหวัด....เหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา ก็เท่านั้นเอง...........
เหลือร่องรอยเพียง กฏหมาย ยังคงมีทะเบียนสมรสอยู่เท่านั้นเอง.....นอกกนั้นเราก็ดูแลตนเองอยู่แล้ว ดีเสียอีก ที่เราทำงาน หาเงิน เดิมต้องแบ่งให้เขา และพ่อแม่ เขา แต่ณวันนี้ สบาย เราหา เราใช้เอง มีอย่างเหลือเฟือ 555555555
แอบสะใจเล็ก ๆๆ ๆๆๆๆ
ให้กำลังใจทุกคนค่ะ ......วันเวลา สติ จะช่วยทุกอย่างเอง เดี๋ยวก็ผ่านไปเองค๊า.....ไม่มีอะไรอยู่นาน.....

ดีจริงๆ ชีวิตแบบนี้ มีเวลาทำกุศล
หาเงินได้ไม่ต้องแบ่งใคร ดีใจด้วยค่ะ

ไม่ได้แวะมาหลายวัน คิดถึงทุก ๆ ๆคนเหมือนเดิมค่ะ

คิดในแง่ดี คือ..เราได้มีโอกาสดี ที่ได้มีโอกาสได้สร้างกุศล ดูแลตนเอง......เต็มที่

คิดถึงๆๆๆๆๆ ค๊า.......

ช่วงนี้ เพิ่มพลังจิตให้ตนเอง....เพื่อตนเอง..และ สังคม.....รอบข้างที่เราต้องพึ่งพิง อาศัย.....ทั้งที่ทำงาน ผู้รับบริการ น้องชายที่เราต้องดูแล รู้สึกดีมาก...ที่ได้มีเวลา และสามารถจัดสรรเวลาด้วยตนเอง..
เชื่อว่า ธรรมะจัดสรรจริง ๆ ๆ เบื่องบนคงกำหนดว่า เราต้องเป็นไปอย่างไร........

รู้แต่ว่า ช่วงดี มีโอกาสสร้างกุศลเยอะมากๆๆๆๆ จิตละเอียดขึ้น เยอะเลยได้แลกเปลี่ยนเรียนรู้กับผู้รู้ทั้งหลาย ......ทุกด้านที่เกี่ยวข้อง

ขอบคุณที่เกิดเหตุการณ์ทำให้เราได้ สร้างกุศล...ไม่งั้นก็ติดหนึบกับกิเลส ตัณหา ราคะ ไปวัน ๆ ๆ ๆ

อนุโมทนาบุญด้วยค่ะ..........
.......

วันพระเมื่อวานได้ทำบุญ อุทิศให้พ่อ แม่ บรรพบุรุษที่ล่วงลับ เจ้ากรรม-นายเวร ก็อิ่มบุญ
...ได้ทำทาน....ทั้งสิ่งของ อาหาร และธรรมทาน
...ช่วงเย็น ช่วนคนให้พ้นทุกข์ แลกเปลี่ยนมุมมอง สอน การเดินจงกรมก็เกิดปิติ ขนลุกขนพองตลอด 2 ชั่วโมงที่ได้ช่วยเหลือเขา ดีมาก ๆๆๆๆๆ
อุทิศบุญให้กับทุกท่านค่ะที่เกี่ยวข้องกันไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง สุขถ้วนหน้านะคะ......สาธุ สาธุ สาธุ