มาตามเสียงเรียกขาน

ไม่ได้หายไปไหนจ้ะ ยังวนเวียนอยู่แถวนี้แหละ ขอบคุณสำหรับความคิดถึง

บ้านที่สร้างให้พ่อแม่จะเสร็จแล้ว ขึ้นบ้านใหม่เดือนหน้าใกล้วันแม่พอดี เป็นของขวัญวันแม่ชิ้นใหญ่สุดในชีวิตของลูกคนนี้

ส่วนเรื่องหัวใจ เหตุการณ์ยังเหมือนเดิม แต่บรรยากาศดีขึ้นมานิดหนึ่งคุยกันมากขึ้น (ยังไม่รู้ว่าจะจบอย่างไร)

เราขอชมว่าคุณ...เป็นคนที่สุดยอดคะ....หัวใจคุณแกร่งมากเลย
.....คุณคงต้องขอบคุณสามี(อดีต)ของคุณแล้วละ

ที่ทำให้คุณได้บทเรียน...บทใหม่ของชีวิต....และคุณก็สอบผ่านความทุกข์แบบนั้นมาได้
ขณะที่สามี(อดีต).....สอบตก(สมน้ำหน้า..อิอิ)...
..................................................................................................
ทุกครั้งที่เราทุกข์เราต้องขอบคุณเขาคนนั้น(ที่ทำให้เราทุกข์....ที่ทำให้เรามองเห็นความคิดตัวเอง)...และต้องขอบคุณความทุกข์......
เพราะทุกครั้งที่เราผ่านมาได้...เราจะโตขึ้นทุกครั้ง....สติเราจะแข็งแรงขึ้น...มุมมองเราจะกว้างขึ้น....และหัวใจเราจะแกร่งขึ้นเสมอในทุกย่างก้าว......ทุกข์จนถึงที่สุดเดี๋ยวก็หยุดทุกข์ไปเอง(ก็ตัดใจได้แล้วอะ...อิอิ)......


.......................................สู้ต่อไปคะ ถ้าชีวิตไม่สิ้น ...ก็ดิ้นกันต่อไป(เนอะ)
........................

ใช่ค่ะ....ใช่มากๆๆเลยล่ะ....เราต้องเดินทางต่อไป....วัน...เวลา...ไม่คอยใคร ๆ ๆทำอย่างไรย่อมส่งผล อย่างนั้นเสมอ......

ก็ฝึกกันไป ...เพื่อให้เกิดความคุ้นชิน....เคยชินกับกรรมดี...ลด ละ วาง กรรมชั่ว ลง.....
จนไม่สามารถ มีช่องให้เกิดกับเราได้...ทุกขณะจิต .....(บอก...ตอกย้ำตนเองค่ะ)

ไม่ได้เก่งกาจอะไร...อาจจะเกิดจากการที่เรามีหน้าที่ที่ต้องทำทุกวัน เวลา ไม่มีเวลาว่าง....ที่จะปรุงแต่ง.....หยุดกิเลสได้บ้าง...ให้สติ มา เกิดปัญญาเป็นช่วง ๆ ๆค่ะ....ยังขั้นอนุบาลค่ะ......ความเพียรยังไม่มากพอ....ต้องเข้มกว่านี้ (พระอาจารย์ บอกว่า ให้นอนน้อยลง เหลือ ไม่เกิน 4 ชม ????) ยังทำไม่สำเร็จ...ติดกิเลส ความง่วง ความขี้เกียจ...อ้างว่า เรายังไม่ได้บวช ไม่ได้เป็นพระ เป็นชี ไม่บรรลุหรอก??? ทำสบายดีกว่า แฮ่ๆๆๆๆ

บรรยากาศ การทำงาน เหงา ๆ ชอบกล..... ต่างคนต่างเก็บตัวเงียบ ที่ซอกมุม ของตนเอง.......
ปิดหู...ปิดตา...ปิดปาก...กัน เพราะว่า ไม่มั่นใจเกี่ยวกับทิศทางองค์กรว่าจะเป็นเช่นไร

กำลังอยู่ช่วงฮันนีมูนเจ้าค่ะ...........

ก้อ วางแผนไว้ว่าจะเข้าวัด 3 วัน ช่วงปิด วันแม่ค่ะ....หากไม่มีอะไรติดขัด........


แต่หากไม่เป็นไปดังที่วางแผนไว้ ก็ไม่เป็นไร เพราะก็ไปปฏิบัติธรรมที่วัดทุกบ่ายวันอาทิตย์อยู่แล้ว....4 ชม. แล้วก็มาทำต่อที่บ้านอีก.....จนถึง 3 ทุ่ม โดยเว้นช่วงไป2-3 ชม.ในช่วง 16-19.00 น.......


หลายคนอาจจะแปลกใจ..กับกิจกรรม แต่คนที่รู้จักเราจริง ๆ ๆก็รับรู้ว่าจริงๆ เดิม ๆ วิถีชีวิตของเราจะทำบุญ อยู่แล้ว ตั้งแต่เด็กเล็ก ๆ แม่ก็เป็นคนเตรียมอาหารให้เราใส่บาตรพระและถวายข้าวพระพุทธที่บ้าน ทุกวัน...และในวันพระก็มีหน้าที่เตรียมของ+ถุงย่ามให้ยาย พายายไปส่งวัด อีกวันก็ไปรับกลับ ..พอยายเสีย แม่ก็นอนวัดทุกวันพระ เราก็ต้องไปส่ง -รับ เหมือนเดิม
หากเราสะดวก ก็นอนที่วัดด้วย เข้าฝึกกรรมฐาน ครั้งละ 3 วัน บ้าง 5 วันบ้าง 7 วันบ้างเป็นระยะ ตามสะดวก
ห่างไปบ้างในช่วงที่สามีลาออกจากงานมาอยู่ด้วย ไม่ไปทำงานต่างจังหวัดก็เท่านั้นเอง พอมีเหตุการณ์ก็สะดวกมากขึ้น ปลดภาระ วางลง และฝึกเข้มข้นมากขึ้น ก็เท่านั้นเอง....สนทนาธรรมกับผู้มารับบริการหากเขาสนใจด้วย ...ก็ได้บุญตลอด....ตอนนี้ฝึกเขียนบัญชีบุญ เพื่อให้จิตได้ทบทวน บันทึกเป็นสัญญาต่อไป.เจ้าค่ะ

คุณ poom ....จะไปปิดวาจาที่ไหน เหรอค่ะ......

อนุโมทนาค่ะ

หวัดดีค่ะ คุณกล้วยไม้ม่วง

คุณเล่ามาอ่านเพลิน รู้สึกดีมากๆ ขนาดไม่ได้ทำเอง เล่าอีกน่ะอยากอ่าน

กล้วยหอม...ก็ทำด้ายนะ.....ค่อยๆเป็นค่อยๆ ไปตามที่จิตคิด รับรู้ รู้สึกว่าอยากทำ ทำแล้วรู้สึกดี อะไรก็ได้ที่ไม่เบียดเบียนตนเองและผู้อื่น ควบคุมกาย วาจา ใจ เพราะอย่างของเรา ๆรู้ตัวว่า จะเป็นคนที่ละเอียด รอบคอบ ขี้โกรธ ขี้น้อยใจ สารพัดขี้ แต่ไม่ค่อยแสดงออก จะเงียบ เหตุที่เงียบเพราะรู้ว่า เป็นคนปากเร็วเดี๋ยววาจาเชือด...สร้างกรรมต่อเนื่อง จะทะเลาะ จึงต้องหยุดที่เรา.....

คิดว่าพูดไปก็เท่านั้น ไม่ก่อประโยชน์ ในเมื่ออีกฝ่ายไม่เต็มใจที่จะฟัง รับรู้และปรับปรุงไปพร้อมๆกัน พร้อมที่จะชวนทะเลาะทันที......จึงเปล่าประโยชน์.....เหมือนสีซอให้ควายฟัง......(เราอาจจะเข้าใจผิดก็ได้ จริงๆ เราอาจจะห่วยแตก เขารับไม่ได้ก็ได้)......

วันนี้ก็บริการไป30 กว่าคนได้... ก็ได้พูดคุย ให้คำแนะนำ ช่วยให้เขาได้ข้อคิด มุมมองในการดูแลตนเอง ตามสภาพปัญหา และการปรับใช้ให้เหมาะสมสำหรับแต่ละคนไป.....ก็รู้สึกดีและในใจก็อนุโมทนาบุญ อุทิศบุญกุศลให้เจ้ากรรม นายเวร ศัตรู หมู่มาร หมู่พาลตลอด...เท่าที่จะสามารถทำได้.....
คิดว่าน่าจะมีส่วน และส่งผลอยู่เหมือนกัน ทำให้เราสดชื่น ไม่มีร่องรอยเจ็บปวด เศร้าเสียใจ ยังแปลกใจตนเองว่าทำไม?? ไม่มีความรู้สึกอะไรเลย.....เราตายด้าน เก็บกดมากไปหรือเปล่า ชักไม่แน่ใจ????ว่า เราใช้กลไกทางจิต ในการปกป้องตนเองมากไปหรือเปล่า หรือว่าเราตัดได้ จริง ๆ หมดเวรหมดกรรมจริง ๆ
แต่พระอาจารย์บอกว่า ตอนนี้เขาเข็ดขยาด เจ็บปวด หาวิธีงอนง้อเราอยู่ และเรายังคงต้องได้ดูแลเขาอีกจนตายจากกัน ก็รอพิสูจน์กันไป...แต่เราฝึกควบคุมจึงนิ่ง เย็น สบาย ....สงบ มีแว๊บ ๆ หาเขาแต่ใจเฉย ๆ ไม่มีวาบหวาม ไม่มีเจ็บปวด ไม่อะไรเลย....แปลกแต่จริง........
และข้อสำคัญ......จะได้ฝึกอภัยทาน ซึ่งเป็นการทำทานที่ยิ่งใหญ่........
บัญชีบุญ ก็จัดแยกเป็น3ช่อง ทาน ทำอะไรบ้าง ศีลทำอะไร ภาวนา ทำอะไร และอย่างที่เขียนนี่ก็ถือว่า อยู่ในส่วนของทานค่ะ.....(ไม่อยากอวดเลยว่าตอนเป็นวัยรุ่น ได้ส่งบทเรื่องสั้นและกลอนลงในขวัญเรือนด้วยล่ะ

มีคนมาเล่า ความก้าวหน้า ข่าวคืบหน้า เกี่ยวกับคนในสำนักงาน ...จริง ๆ ก็นินทา นั่นแหละ...ก็ฟังไป แรก ๆ ฟังอย่างเดียว เผลอ แลกเปลี่ยนมุมมองไป ไม่รู้ว่าจะโดนด้วยหรือเปล่า ก็ไม่รู้.......เหตูการณ์กำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม...น่ากลัวมากกกก....ค๊า.......

ไม่อยากรู้ ไม่อยากเห็น อยู่เงียบ ๆ ๆในมุมโต๊ะ...ก็ยังงงงงงงงงมีคนมาหาที่ห้อง ที่ซอก มานั่งจุมปุ๊ก เล่าๆๆๆๆๆๆๆ ให้ฟัง อย่างออกรสชาด .....อย่างกะตาเห็น อย่างกะอยู่ในเหตุการณ์.........ได้ข้อคิดว่า " ไม่มีมิตรแท้ และ ศัตรูที่ถาวร "......

คน....คือ การคน........

ไม่ได้แวะเข้ามาหลายวัน.....ก็คิดถึงทุกๆท่านที่ให้ความช่วยเหลือด้านจิตใจเสมอ ..ขอบพระคุณมากมายมหาศาล...กำลังใจ เป็นสิ่งสำคัญมากสำหรับคนที่กำลังต้องการพอดี ถึงจะเล็กน้อย ก็มากมายสำหรับผู้ที่ขาด.......
...วันก่อน..พระอาจารย์ ก็ส่งคนมาให้ทดสอบฝีมือ.....ซึ่งเขากำลังทุกข์ มือบอด หมดหนทาง...ไม่รู้จะจัดการกับความคิด ความรู้สึกของตนเองอย่างไร...บังเอิญ บุญสัมพันธ์ ไปใส่บาตรพระอาจารย์ ๆบอกว่ามีอะไรอยู่ในใจก็ให้พูดออกมาซะ......แล้วก็ยิ้ม เขาจึงไปหาพระอาจารย์ที่วัด ....เล่าความทุกข์ ปัญหา.....พระอาจารย์บอกว่า "เราก็ฝึกแล้ว ได้ระดับหนึ่งแล้ว ......"
....ไม่รู้อะไรดลใจเขาให้โทรฯและบอกจะมาหาเราที่บ้าน ช่วง 1 ทุ่ม น้ำเสียงไม่ดีมาก ๆ ๆเรารับรู้ได้ หากไม่ช่วยมีหวังสูญเสียถึงชีวิต...น้ำเสียงหดหู่ หมดอาลัยตายอยาก ไม่หลับมา 4 คืนแล้ว ก็รับแขกที่ห้องพระ..ให้กราบพระ...แล้วพูดคุย...จนสามารถยิ้ม หัวเราะได้.....พูดตัดสินใจได้ด้วยตนเอง......ก็ดีใจ โล่งใจ ให้การบ้าน ไปทำต่อ...ให้บทสวด...อธิฐานจิต.....แล้วบอกว่าจะตามเป็นระยะ...เขาก็ไหว้ขอบคุณ ปิดได้ช่วงเวลา 3 ทุ่มกว่า.......ก็ถือว่าช่วย1ชีวิต เพื่ออีก 4 ชีวิตที่เกี่ยวข้อง(ลูกชาย 2 คน พ่อ แม่).....ได้บุญมากมาย......ถึงแม้จะต้องงดการทำวัตรเย็น......ก็เป็นสุขใจ......ขออุทิศบุญให้กับพ่อ แม่ และปวงญาติและทุกท่านที่เกี่ยวข้อง......ครูบาอาจารย์ เจ้ากรรมนายเวร เทวดาที่รักษาตัวตนแห่งข้าพเจ้า พ่อเกิด แม่เกิด ฯลฯ

...มีคนชวนให้ไปปฏิบัติธรรม ช่วง เสาร์-อาทิตย์ เต็มวัน เวลา 09-17.00 น. เป็นเวลา 6 เดือน จะออกไปรับรอง สามารถเป็นครูฝึกกรรมฐานต่อไป.....รับปากว่าจะฝึก แต่ไม่รับปากเรื่องเป็นครูฝึก

วันนี้รู้สึกแปลกใจที่ แม่ค้าขายผลไม้ในตลาด มาที่สำนักงาน เจอเรา จับมือขอคุยด้วยหน่อย เราก็งง ๆๆ ว่าเรื่องอะไร เขาบอกว่า คุณสามีโทรหาเขาเมื่อประมาณ 10 วันก่อน ถามว่า เราอยู่กับใคร ครั้งก่อนเขาขึ้นมาบ้าน เราไม่ให้เข้าบ้าน ไม่ได้ทำงาน อยู่ที่บ้านพ่อแม่ที่อีสาน อยู่เฉย ๆแม่ค้าที่เล่าให้ฟังบอกว่า พูดอะไรก็ไม่รู้ถ้าจะบ้าละมั๊ง?? เราก็ไม่เข้าใจ ว่าเกิดอะไรขึ้น เขาอยากรู้ เรื่องอะไร เขา โทรฯถามแม้แต่แม่ค้าในตลาดที่ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรด้วยเลย ไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลย ต้องการอะไร ประจานอะไร เป็นงง คิดไม่ออกจริง ๆ

มีใครคิดเห็นประการใดบ้างค่ะ ว่า เขาทำแบบนี้ทำไม?? คิดอะไรอยู่?? ไม่ติดต่อ ไม่สนใจเขามานาน แล้ว ตั้งแต่ที่เขาบอกเราว่า เขามีหญิงคนใหม่ที่ใช่ เข้าใจทุกอย่าง ให้เราเลิกโทรฯตื้อได้แล้ว เขาไม่กลับมาหรอก คนอย่างเขาเดินหน้าไม่ถอยหลัง?? เราก็หยุด ทุกอย่างทุกด้าน ดูแลเฉพาะตน ตั้งแต่ 20 กพ.56 เป็นต้นมา แล้วทำไมเขาแสดงความทุกข์ และบอกกับใครๆว่า เราพูดโกหกเขาไม่มีใคร เราเป็นคนไม่ให้เขาเข้าบ้าน ??? ทั้ง ๆที่ คนที่ทูกข์ต้องเป็นเราสิที่เราต้องทำงาน ดูแลน้องชาย +พ่อป่วยหนัก จนตายจากกัน และ สามีนอกใจ แปลกแต่จริง ผู้ชายเขาคิด เขาทำอะไร เป็นงง ???

ใครก็ได้ช่วยวิเคราะห์หน่อยเถอะงง จริงๆ คร้า......

มีเรื่องแปลกใจอยู่เรื่อย ๆ ๆ วันนี้เพื่อนร่วมงาน บอกว่า เมื่อวันเสาร์ที่ 24 สค.56 คุณสามี โทรฯไปหาเขาคุยสัพเพเหระทั่วไป ถามถึงความเป็นอยู่สารทุกข์ สุขดิบ ของเขา ครอบครัวของเขา แปลกใจจังเลย ??? ไม่สนใจที่จะถามไถ่ถึงเมีย ???? ไม่โทรฯหาเรา แต่โทรฯถึงคนอื่น ๆ รอบตัวเรา จากที่ไกลตัว เริ่มเข้ามาใกล้ตัวเรา ???? คิดอะไรอยู่........เป็นงงคร้า....
เดาใจไม่ถูกว่าคิดอย่างไร......วางแผนการอย่างไร??
ใคร..คิดได้บ้างว่ามนุษย์ผู้ชายเขาคิดอย่างไร??? ของเขา....

วันนี้ฟังเรื่องราวของคนที่ทำงาน แต่ละคน ก็ปลงอนิจจัง....ไม่มีอะไรเที่ยงแท้แน่นอน...รักมาก ทุกข์มาก....ส่งผลกระทบไปหมดทั้ง...งาน ..สัมพันธภาพ...นี่แหละ...ผงเข้าตาตนเองยากที่จะเขี่ยออกจริง ๆ ...
ต้องปรับที่ใจตนอย่างเดียวจริง ๆ แล้วจะส่งผลกระทบออกไป แผ่รัศมีความดี ความเมตตาออกไป...
เห็นทีเราต้องฝึกมากกว่านี้อย่างแน่นอน.......
เพราะว่า ใจเรา ยังไม่นิ่ง บางเวลายังมีฟุ้งซ่าน ......เอาใหม่ ดีกว่า......

คุณกล้วยไม้ม่วง สู้ๆๆๆ เก่งอยู่แล้ว จิตตกบ้างบางเวลา เป็นเรื่องธรรมชาติ

ทุกอย่างมันต้องดีขึ้นเรื่อยๆ แน่นอน ธรรมชาติของจิตใจมันไม่นิ่งใช่มั้ยค่ะ เพราะในแต่ละวันเวลาการดำเนินชีวิตต้องเจอเรื่องราวมากมาย เป็นปัจจัยทดสอบเรา สติมาปัญญาเกิด

สอนจระเข้ให้ว่ายน้ำหรือเปล่าหนอๆๆ กล้วยหอมเอ้ยๆๆ

ห่วงใยเสมอน่ะจ้ะ